Jo Cox
Op klaarlichte dag heeft een laffe moordenaar in Birstall op straat een einde aan het leven van een zeer gedreven politica gemaakt.
Jo Cox was in hart en nieren verbonden met de Labour-partij en ze was tegen het feit, dat Engeland uit de EU gaat.
De moordenaar met een psychiatrisch verleden woonde helaas in Birstall, waar Jo op campagne was. Ik noem zijn naam bewust niet, omdat ik dat gezien zijn inhumane daad ongepast vind. Je weet nooit waar gekken zoals hij prat op gaan. Ongenadig feit is wel dat deze ontspoorde rechts-extremist Jo eerst heeft doodgeschoten en daarna nog meerdere keren met een mes op vitale plekken heeft gestoken. De films Hannibal en Scream zijn er niets bij.
Hoogstwaarschijnlijk heeft de 52-jarige killer in een psychose-toestand gehandeld, maar dat verklaart zijn motief nog niet. Dat Jo een andere mening aanhing dan de moordenaar van haar, is duidelijk, maar in een democratie mogen meningen verschillen, zonder dat wij daar moorddadige toestanden aan vast knopen.
Deze engerd was dan ook absoluut geen democraat, maar eerder een neonazi-achtige despoot. Er zijn tegenwoordig wel heel veel 'eenzame wolven' in de omloop. Volgens mij voelen die geïsoleerde wolven zich inmiddels niet zo alleen meer en vormen ze een soort stille vennootschap.
De moordenaar van Jo was zich gek genoeg wel bewust van zijn gekrenkte trots inzake zijn mening over de koers, die Engeland moet varen, wat in zijn geval dan extreem nationalistisch had moeten zijn. Een soort primitief denken in rivaliserende stammen. Hij wil het boze Europa buitensluiten, omdat er gezien de Engelse geschiedenis al genoeg strijd met vastelandlanden is gestreden. 'We horen er toch nooit echt bij!', denkt hij slachtofferachtig. Hij zag Jo als een spionne van de pro-EU-ers. Zijn perverse achterdocht sloeg om in moorddadige waanzin. Door Jo te vermoorden, veranderde er niets aan de stemming in het land, dat waandacht hij maar, magisch denkend als een stupide botterik.
Verder was/is hij zich niet bewust van het leed, dat hij bij Jo, haar man Brendan en hun twee jonge kinderen (3 en 5 jaar) heeft aangericht. Hij had de moed moeten opbrengen om in zijn woeste vlaag van bezeten demonie zichzelf van kant te brengen, in plaats van de onschuldige en getalenteerde Jo, die op haar manier voor het beste voor Engeland streed.
Het rigoureus monddood maken van andersdenkenden is iets wat meestal in dictaturen voorkomt, maar inmiddels is de tragedielijst in Europa ook behoorlijk geworden. Radicaal denkenden en extremistisch uitvoerenden zijn vaak de oorzaak van deze malaise. Al proberen we van Europa nog zo'n mooie siertuin te maken, het onkruid komt vaak op de meest onverwachtse plekken weer op. Die vervloekte moordenaar van Jo moet zich rot schamen om zo'n mooie en lieve en integere vrouw op zo'n barbaarse manier te hebben gedood.
Iedere moordenaar is krankzinnig. God haat mensenmoord. Een mens vermoorden, is God vermoorden. Maar met die wijsheden krijgen we Jo niet meer terug. Dat ik over haar schrijf, bewijst maar weer, dat wij allemaal in liefde met elkaar verbonden zijn.
Hopelijk wordt Jo's laffe, eerloze moordenaar zich ooit bewust van zijn krankzinnige gruweldaad.
En dat hij ooit in berouwvolle deemoed zijn schuld bekent en dat hij voor de rest van zijn armzalige leven aan één stuk door weent om wat hij in een vlaag van dwaze woede heeft aangericht. Dat hij voelt dat hij zelfdoding had moeten plegen, in plaats van de 41-jarige Jo het unieke leven te ontnemen.
Geplaatst in de categorie: misdaad
Toch is psychotisch-zijn geen kattenpis en pleit dat wel voor ontoerekeningsvatbaarheid. Daarom hoop ik ook vurig dat deze malloot zich ooit bewust wordt van wat hij in een staat van krankzinnigheid heeft aangericht. Dán zal er deels gerechtigheid plaatsvinden.
Pim Fortuyn heeft het als een wijze ziener zien aankomen en hij heeft de wrange tol moeten betalen. Ik denk nog wel eens aan Pim, die in zijn geliefde, Italiaanse dorp ligt opgebaard. Net zo onnodig vermoord als Jo Cox. Het zijn de domme mensen, die er op aarde een hel van maken!...