Inloggen
voeg je column toe

Columns

Henk en Ingrid in het Witte Huis

Ik voelde de bui al hangen toen ik op 6 november de bewering neerschreef dat ieder land de president krijgt dat het verdient. De FBI truc had het verwoestende vijf voor twaalf werk gedaan en Hillary raakte haar voorsprong rap kwijt. De kleine beetjes die ze daarna nog inliep waren peanuts op het totaal. Mijn voorgevoel geloofde er niet meer in. En mijn voorgevoel heeft akelig vaak gelijk. "Als ze die man dan zo graag willen, dan moeten ze het ook maar met hem doen", dacht ik teleurgesteld.

Want mijn hoop was al die tijd op Hillary gevestigd geweest. Als doorgewinterde feministe wilde ik dat glazen plafond van de meest machtige functie in onze wereld nu wel eens aan diggelen zien. Op grond van haar ervaring en deskundigheid had zij ook het beste curriculum. Dat ze daarmee ook tot de, door steeds meer mensen - inclusief mijzelf - gehate, gevestigde orde hoorde, nam ik op de koop toe. Er waren ergere dingen, zoals een seksist aan de macht, die alle strijd die vrouwen met bloed, zweet en tranen gevoerd hebben om van hun tweederangs burgerschap af te komen, weer vijftig jaar in de tijd terug zetten zou.

In de bewuste nacht volgde ik rechtstreeks CNN om live up to date te blijven van de historisch politieke wedloop. De eerste callings zette rood al gelijk op voorsprong. Het voelde niet best. Trump had de swingstates nodig om te winnen, en als hij Florida zou binnenhalen, was de kans groot dat dit lukken zou. Even keerde de hoop terug toen Hillary voorstond in deze belangrijke sleutelstate. Maar toen liepen de procenten van Donald haar voorbij. Op dat moment wist ik dat het gebeurd was. "Ik wil het niet weten", dacht ik, vleide me als een struisvogel op de bank, en viel in slaap. Toen ik een paar uurtjes later wakker werd, was de uitslag bekend. Tijd om de hond uit te laten en een frisse wind door het hoofd te laten waaien.

Henk en Ingrid hebben gesproken. Ze waren de politiek al jarenlang zat en stemden niet meer. Vroeger, ja toen wel, want toen was de PvdA nog een echte socialistische partij die voor hun belangen opkwam. Maar ze voelen zich al lange tijd in de steek gelaten, en ze snappen niets meer van al die intellectuele salonpraat. Koppijn krijgen ze ervan. Maar nu is er iemand die hun taal spreekt. Ze worden weer gezien. Ze worden weer gehoord. Het is een boze man met veel te blond haar, die flink tekeer gaat over dingen waar zijzelf niet eens zo extreem over denken als hij. Maar hij snapt hun gedachtengang wel. Hij wel.

Henk en Ingrid wonen ook in Amerika. Daar heten ze Tucker en Betsie. Hij is vrachtwagenchauffeur en zij werkt in een cafetaria. Het zijn harde werkers met het hart op de goede plek. Ze hebben helemaal niks tegen immigranten, zolang het maar goede mensen zijn, die de taal leren spreken en niet hun banen inpikken.

- Zelf stammen Tucker en Betsie ook af van de eerste immigranten van hun land. Dat voelt alleen niet meer zo. Want het land is nu van hun. Wie kent de oorspronkelijke Amerkanen nog, de Indianen. Zij gaven de eerste, Europese (!) immigranten géén toestemming om zich te vestigen, om hun land in te pikken, om hen te verjagen, te doden, te overheersen, uit te roeien. Maar wie kent de geschiedenis nog. Goed beschouwd is Donald de afstammeling van een illegale immigrant, en daarmee zelf dus ook illegaal. -

Maar dat deert Tucker en Betsie niet. De man spreekt hun taal, begrijpt hun zorgen. Hij gaat wat extreem tekeer. Veel extremer dan zij zichzelf al die jaren hebben toegestaan. Maar oh, oh, oh, wat voelt dat lekker, om eens goed over de politiek correcte schreef te gaan! Met rode Trump petjes op en dito vlaggetjes in de hand, gaan ze naar zijn campaign rally, en hebben de dag van hun leven. In het stemhokje maken ze enthousiast zijn hokje rood. Eindelijk zijn zij nu eens aan de beurt om in het Witte Huis te komen!

En het is ze gelukt. Het kan ze niet schelen dat de andere kandidaat eigenlijk de meeste stemmen heeft gekregen. Kiesmannen is wat telt, en zij hebben de meeste! Het dondert niet dat de aanhangers van de Democraten door het hele land demonstreren. Hun kandidaat zit nu al in het Witte Huis om ingewerkt te worden! The American Dream. Eindelijk geloven ze er weer in. In hun land, waarin alles, maar dan ook echt àlles, mogelijk is. Want dat hij geen enkele politieke ervaring heeft, het kan ze geen hol schelen. Dat vinden ze juist wel tof. Die gozer is nog niet besmet door de politieke elite.

Dat hij de eerste president is die kleiner gaat wonen na zijn verhuizing naar het Witte Huis, kan ze ook niet schelen. Selfmade man, niks mis mee in Amerika. Maar hij had al die poen toch van zijn vader gekregen? Ook niks mis mee, dan was zijn pa een selfmade man. Nee wacht, die had het weer van zijn moeder gekregen. Een selfmade woman. Ook goed! Hij kan geen kwaad meer doen, hoe boos hij zich ook uitlaat, over wie of wat dan ook. Hij spreekt hun taal. Hij is een van hun. En zij voelen zich nu allemaal een beetje in het Witte Huis wonen.

Henk en Ingrid in Nederland willen dat ook. Het torentje lonkt. Het torentje roept. Ze voelen dat de tijd nu rijp is, dat hun tijd eindelijk gekomen is. Wie hun stem wil hebben, zal moeten snappen wat hun zorgen en gedachten zijn. De meeste partijen snappen daar helemaal niets van. Allemaal elite gelul in de ruimte. Slechts twee partijen spreken hun taal. De taal van de straat, de taal van hun buurt. Maar die Roemer is misschien wat te lief. En die Wilders is altijd zo boos. Was die Roemer nu maar wat feller, of die Wilders wat aardiger. Het wordt nog een hele kluif straks te kiezen in dat hokje. De blonde man, die hun lieve Marokkaanse buren vreten kan, of de Brabantse goedzak, die niet helemaal snapt dat er wel een paar Marokkanen teveel in hun buurt wonen.

Nee, een twee partijen systeem hebben we in Nederland niet. Maar hadden we die wel, dan was het een interessante vraag wie de race naar het torentje winnen zou. Ik zou hopen op Roemer. Maar mijn voorgevoel ziet straks een blonde meneer in het torentje zitten. Platinum blond.

Schrijver: Gabriëla Mommers, 14 november 2016


Geplaatst in de categorie: politiek

3.6 met 7 stemmen 269



Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
29 november 2016
Voor de redactie een inkoppertje dus...
en ja hoor daar zijn ze weer: Henk en Ingrid ach ja,
de oude tijden herleven.
Ook hier!
Naam:
Ton Hettema
Datum:
17 november 2016
Met genoegen gelezen.
Interessante bijdrage over de tijdgeest.
Invoelend en evenwichtig geschreven.
Naam:
Karel Jong
Datum:
14 november 2016
Interessante bijdrage met als uitsmijter een akelig voorgevoel. Hoewel de analyse op zich geen nieuws bevat. Want veel publiciteit is er inmiddels over de ontevredenen die op Trump hebben gestemd. En in Nederland tegen de VPRO, de hockeyclub en de salonsocialisten willen kiezen.

Af en toe vraag ik mij ook af of 'gewone mensen' op deze mooie site een plaats gegund wordt.Of eigenlijk de vraag of een dergelijke schrijfsite op zich al niet 'gewone mensen' afstoot. Nog los of deze problemen ondervinden met spelling en stijl. Al met al is een laatste vraag of Jack Monasch inderdaad nu ruimte ziet voor een conservatief links?
Naam:
Jacob van Schaijk
Datum:
14 november 2016
Klare taal!
Naam:
Jetteke
Datum:
14 november 2016
Email:
jetroodhotmail.nl
Ga je je ook aan de voorspellingen wagen Gabriëla? Joh, de tijd zal het leren zou ik zo zeggen. Vlot geschreven, je column.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)