Inloggen
voeg je column toe

Columns

Nooit meer naar school

Een van de goede eigenschappen van de mens is het mogen beleven van emoties, die van plezierige aard kunnen zijn maar ook, naast talloze mogelijkheden, een droevige impact kunnen hebben. Soms worden deze laatste plotseling veroorzaakt door een acute en onverwachte, maar ook binnen een bepaald tijdsbestek te verwachten gebeurtenis.
Tussen emoties van blijheid en die van rouw ligt een hele scala van te beleven momenten. Dat men emoties op verschillende leeftijden tot in hoge ouderdom op een unieke manier beleeft, maar daarom niet minder intens, heeft een ieder van u mogelijk al ondervonden. Emoties zijn meestal latent; negatieve en heftige emoties kunnen leiden tot onverdraagzaamheid of geweld.

Na de recent gebeurde terroristische aanslag op een kerstmarkt in Berlijn worden emoties van medeleven, droefheid en daarnaast ook machteloze boosheid door welhaast een ieder en op zijn of haar eigen manier beleefd en verwerkt. Het gevaar, dat men na zoveel aanslagen en nog ongewisse negatieve gebeurtenissen in het verschiet een beetje afstompt, ligt natuurlijk ook op de loer. Denk maar aan de verschrikkelijke beelden van ondervoede, tot op skeletten vermagerde kinderen en volwassenen, op de wanhoop en chaotische toestanden bij de stroom vluchtelingen uit de door terreur en oorlog geteisterde landen. Het beeld van het verdronken Syrische jongetje, aangespoeld op het strand van het Turkse Bodrum, raak je niet meer kwijt. Toch voelt men zich bij tijd en wijle emotioneel overbelast.

Het leven van alledag in ons kikkerlandje gaat intussen gewoon door. Zo werden mijn echtgenote en ik hedenochtend geraakt door één van de foto’s, die onze kleindochter van onze oudste achterkleinzoon had genomen. Moederzielalleen op een leeg schoolplein, met zijn gezicht naar het verlichte schoolgebouw, dat zich in het ochtendgloren begon af te tekenen. Hij was op weg naar zijn eerste proefles. De rugzak en de schijnbaar aarzelende stap van deze vier jaar oude dreumes liet ons niet zijn gespannen gelaatsuitdrukking zien, die wij wel vermoedden. Dan schiet je even vol en beleef je een emotie die je bijna niet kunt rangschikken. Tegelijkertijd herbeleef je in een seconde je eigen eerste schooldag en het onzekere gevoel over de toekomst tijdens het leerproces.

Terwijl ik mij deze periode van de lagere en later de middelbare school voor de geest haal, is mij nog helder bij gebleven, dat ik na het behalen van mijn laatste diploma wist, dat het echte leven was begonnen en vooral, en dat met een gevoel van opluchting: ‘ik hoef nooit meer naar school’. Dat was een bijzonder blijde emotie, die echter slechts van korte duur was. Ik moest drie jaar lang één keer per week naar een vakschool voor het door mij gekozen beroep. Na mijn diploma te hebben behaald dacht ik nu eindelijk klaar te zijn. Niets was minder waar. Hoe naïef kan je als opgeschoten jongmens zonder noemenswaardige levenservaring zijn?

Na al vier jaar in Nederland te hebben gewerkt, koos ik een nieuw beroep in de grafische sector. Als kostwinner van een jong gezin en met de tweede telg op komst had ik meer inkomen en vooral meer zekerheid voor mijn later te ontvangen pensioen nodig. Dat hield in, dat ik mij weer de inspanning moest getroosten om drie jaren lang de nodige grafische theoretische kennis op te doen, gecombineerd met mijn werkzaamheden. Daarna moest ik, tot de tijd van de VUT-leeftijd nog twee keer opnieuw worden bijgeschoold. Het oude ambacht verdween met de intrede van de computer. Ik begon met een grijze stofjas en eindigde met mijn gewone dagelijkse kleding. Dat het werk daardoor weinig ambachtelijks meer had bezorgde mij toen negatieve emoties die aan onverschilligheid grensde.

‘Nooit meer naar school’. Daaraan moest ik denken tijdens mijn emotionele beleving met de foto van ons achterkleinkind op het schoolplein. Hij is hopelijk uit beter hout gesneden dan ik. Het heeft geen zin hem nu al te belasten met verhaaltjes, dat je met je best te doen op school meer kansen in onze maatschappij genereert. Hopelijk is het in de toekomst nog steeds een feit. Wij gunnen hem van harte de beleving van alle mogelijke emoties, hopend dat hij er goed mee kan omgaan zodra zij zich aandienen. Dat het leven zelf de beste leerschool is erken je pas op latere leeftijd. Zolang je er iets mee kunt zal ook hij de nodige ervaring daarmee opdoen.

Tot slot wens ik de reactie en u allen prettige feestdagen en een voorspoedig en een gezond jaar 2017 toe.

Schrijver: Günter Schulz, 22 december 2016


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 4 stemmen 128



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)