Inloggen
voeg je column toe

Columns

RILKE NAAR RAINER MARIA

‘Ze is naar een Duitse lievelingsdichter van mij genoemd,’ zei ik altijd als men vroeg hoe ik aan haar naam kwam. ‘Mijn man heeft dat verzonnen,’ voegde ik er altijd nog aan toe.
We stonden in de keuken en ze hield haar kopje schever dan ooit tevoren. Het zal toch geen tweede tia zijn, schoot er door me heen.
‘Ja,’ zei ik ‘dat valt niet mee joh, nuchter blijven als je naar de dokter moet.’
Ze keek erg moedeloos. Zo van wat scheelt er aan, vrouw, kom op, ik ben al zo beroerd en jij, jij zit ook niet lekker in je vel, dat voel ik drommels goed aan, al probeer je het nog zo te verbergen.
‘Stout die vrouw hè, zelf lekker een boterham smeren en jou niets geven.’ Ik deed mijn best om mijn stem normaal te laten klinken. Ze slofte naar haar mand, plofte erin en legde haar kop op de rand en liet een poot maar een beetje bungelen over de laagste rand bij de opening.

Ik keek op de klok. Die zei dat het acht uur was. De baas kwam naar beneden, slaperig en in de waan dat we haar om acht uur bij de dierenarts af moesten leveren. Hij had nog een uurtje.
Negen uur was de afspraak en het was niet ver. Tien voor negen tilde ik haar in de achterbak van de auto. Het was maandag en we waren mooi op tijd voor haar buikecho.

Ik had het hele weekend al met het ergste rekening gehouden. Sinds haar laatste blaasontsteking was onze dame niet meer de oude geworden. Ze was de weken erna achteruit gehold. Bibberde als een juffershondje als ze haar behoefte moest doen en haar achterpoten schoten telkens onder haar weg, zodat ze telkens bijna een spagaat maakte. Om twee uur in de middag zouden we haar weer op mogen halen en de uitslag krijgen.

Die was dus niet goed. Er zat een flinke tumor aan de lever en de arts kon met 95% zekerheid zeggen dat die kwaadaardig was. Hij bood nog aan een biopt naar de patholoog te sturen. Mijn allerbeste o zo verharende hoogbejaarde vriendinnetje van veertien jaar kon zelfs al uitzaaiingen hebben in longen en hersens. Daarbij ze was al geruime tijd een beetje de weg kwijt.
Tijdens het gesprek presteerde ze het om vijf keer een hoopje diarree in de behandelkamer te produceren, net als in de afgelopen weken thuis. De jonge dierenarts ruimde het op tijdens het praten. Ik benijdde hem, zelf zou ik hijgen, maar hem kostte het geen enkele moeite. Ondertussen kriebelde ik mijn doggy achter haar oren, daar genoot ze altijd zichtbaar van. Ik begon te huilen en de arts liet ons even alleen.

Ze kreeg twee prikjes in haar linkerpootje terwijl ik het rechterpootje vasthield. Eerst een om in slaap te vallen en daarna een om haar hart te laten stoppen met kloppen. Het leek wel of ze zich volledig overgaf. Het was echt binnen twee minuten gebeurd. Ik zoende haar voor de laatste keer op haar spitse snuit.
‘Muizensnuitje.’ had een vriendelijke oude heer uit de buurt haar altijd genoemd, waarbij hij haar snoet altijd even tussen zijn handen moest nemen. ‘Keg,’ had haar vaste oppas die ze adoreerde haar snufferd altijd genoemd. Toen het gebeurd was vluchtte ik naar buiten. Daar viel voor voorbijgangers een snikkende vrouw te zien met schokkende schouders. Een vrouw die zich in het verleden wel eens had afgevraagd hoe Rainer Maria Rilke het zou hebben gevonden dat er een hond naar hem was vernoemd. Maar wat voor een hond. Een heel mooie statige, zachtaardige dame!

Schrijver: Anneke Haasnoot, 1 februari 2017


Geplaatst in de categorie: dieren

4.2 met 4 stemmen 1.216



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Günter Schulz
Datum:
1 februari 2017
Aangrijpend, Anneke. De lange gevoelsmatige relatie en empathie tussen een dier en jezelf valt met niets te vergelijken en is, vind ik, beetje apart. Meestal communiceer je met jouw stem, met gebaren en de uitstraling van jouw stemming en een dier voelt deze wisselwerking soms beter aan dan jouw medemens.

Natuurlijk tracht ik de pijn over het verlies en het gemis van jouw trouwe en lieve viervoeter niet te vergelijken met het heengaan van een dierbare van familie of vrienden. Toen ik in het jaar 2001 mijn rode kater Niño, waarmee ik bij wijze van spreken kon lezen en schrijven, na bijna 18 jaar heb moeten laten inslapen, bleef er ook een pijnlijke leegte achter.

Mooi beschreven, graag gelezen. Ik wens jullie sterkte toe.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)