In de stromende regen
Vorige week werd in Leiden een groot tafeltennistoernooi gehouden. Zo’n nerveuze bijeenkomst doet gewoonlijk samenspanningen en geruchtencircuits oplaaien. Hoe sneller ik daarna, als nationaal rapporteur, begin met hoor en wederhoor, hoe beter. Omdat er sprake was van onheilspellende zaken, dacht ik met de cd Encores van Charles Aznavour een veilige airbag gereed te hebben. Maar dat viel tegen.
In zulke situaties bewijst de bestseller van Erik Scherder (over wisselwerkingen tussen muziek en de hersenen) goede diensten. Singing In The Brain, wat een voortreffelijke trouvaille van de uitgever om het boek met deze titel op de markt te brengen! Bij filmkenners staat Singing In The Rain (1952, van Stanley Donen) in het geheugen gegrift, vooral door de in poncho gestoken dance-and-showman Gene Kelly die in de stromende regen rondom lantaarnpalen danst, opgetogen in plassen springt en het onvergetelijke titellied zingt.
Met het fijnstof van het Masters-weekend wil het dit keer dus niet vlotten. Een anonieme informant heeft mij toegezegd dat hij bewijsmateriaal zal sturen. Of misschien ligt het aan Aznavour, met zijn versleten nostalgie. Het geweeklaag van een 90-plusser kan luisteraars diep in muzikaal masochisme wegdrukken. Het is goed om ook eens te ervaren dat de hersenen niet gestimuleerd worden en dat muziek niet bijdraagt aan geestelijke fitheid, zoals professor Scherder belooft.
Volgens ons aller geachte heer Joanan Rutgers ben ik ten prooi gevallen aan het gejengel van overjarige crooners die zich in mijn aura hebben genesteld. Ik heb, zeer gewaardeerde Joanan, lang nagedacht over deze beeldspraak.
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=6l8cIObZL7E
Schrijver: Ton Mantoua, 28 oktober 2017
Geplaatst in de categorie: sport