Beter dan Elvis
Mijn neef was een vriend van al wat Frans is. Hij maakte ons op familiefeestjes jaloers door gedichten en liedteksten van Charles Dumont te reciteren. Toen de piepjonge Franse deelneemster Eurovision 1965 won, hield Peter daaraan een France Gall-obsessie aan over. En hij wierp zich op het vertalen van de complete repertoires van Aubret, Aznavour, Becaud, Brassens, Clerc, Distel, Greco, Hardy, Macias, Mathieu, Montand, Moustaki, Piaf, Reggiani, Salvador, Trenet.
Maar voor één Franse zanger had Peter geen goed woord over: Johnny Hallyday, de keizer van de Franse rock, ooit geboren als Jean-Philippe Smet. Mijn francofiele neef vond hem een platte schreeuwlelijk en niet de moeite waard.
Ik hoorde vannacht dat Hallyday is overleden, na een slepende ziekte. Zijn optredens waren mega-spektakels, lang geleden. Sommige rock- & roll-kenners vonden zijn live-shows zelfs beter dan die van Elvis.
Ik heb het even nageteld, ik heb 29 Hallyday-cd’s. Het laatst aangeschaft: ‘Dans La Chaleur De Bercy’. Ik luister nog steeds, mits in de juiste stemming, graag naar Hallyday’s Philips-cd ‘Olympia 1964’, vooral naar het opzwepende ‘Pas Cette Chanson’.
Een paar dagen voor kerst 1996 reisde ik met vrouw en zoon per TGV naar Marseille om vrienden te bezoeken. De stad lag naar adem te happen na het verpletterende concert dat Frankrijks grootste rocker de avond ervoor had gegeven. De muziekafdeling van Carrefour Hypermarktconcern was bijna geheel gewijd aan al Hallyday’s beschikbare werk.
Een dagblad schreeuwde het vanaf de voorpagina: Alleen Johnny kan ‘Que Je T’aime’ op duizend verschillende manieren zingen.
Zie ook: https://www.youtube.com/watch?v=ro-QpHemFoY
Schrijver: Ton Mantoua, 6 december 2017
Geplaatst in de categorie: muziek