Inloggen
voeg je column toe

Columns

Voor altijd gevangen

Eergisteren of zo heb ik even in Nieuwsuur een rare discussie gevolgd over het afschaffen van de vervroegde invrijheidstelling van gevangenen.
Een oud gevangenisdirectrice, nu kamerlid voor het CDA, wist het nu wel zeker; het moet afgeschaft worden – natuurlijk om de kiezer te pleasen. Uitgerekend iemand van de SP, was tegenstander en wilde meer tijd besteden aan resocialisatie.

Mijn mening doet er niet toe, maar ik vind wel dat de slachtoffers het meeste recht van spreken hebben. Het gaat hen het meeste aan. Zij zijn tot levenslang veroordeeld met het verlies van een kind of ander familielid of hebben een levenslang trauma opgelopen door een brute roofoverval, verkrachting of schandalige verkeersovertreding.

De maatschappij dient beschermd te worden tegen zulke daders en een mogelijke herhaling hiervan. De praktijk wijst uit dat dure therapieën lang niet afdoende helpen. Natuurlijk zal vanuit die hoek de nadruk liggen op nog betere begeleiding – het vormt een belangrijk deel van hun clientèle.

Ach laten we eerlijk wezen: die misdadigers zijn vaak ook slachtoffers. Hè, voel ik menigeen denken. Ja zeker, want laten we eerlijk zijn, we zijn allen producten van ons verleden en je verleden wordt meestal voor een groot deel door een ander bepaald. Ook al beweer je dat je het achter je hebt gelaten, dan is dat onbewust vaak toch niet zo.
Neem schrijvers als bijvoorbeeld Jan Siebelink en Maarten ‘t Hart, veel van hun werk heeft toch weer met het christelijk geloof te maken. Het zit er zo in geramd – loslaten lukt blijkbaar nooit echt.
Zo ook is de oorzaak van het plegen van misdaden soms gelegen in de opvoeding of juist niet opvoeding, de vorming van zo iemand is meestal daar geschied, in z’n verleden.
Je wordt geprogrammeerd door je ouders, je omgeving, de er heersende cultuur. Slechts enkelen weten zich daar aan te ontworstelen – toevallig schieten me ook nu weer de namen van enkele schrijvers te binnen: Alex Boogers, Eus, Bouzamour, en natuurlijk Murat Isik, de winnaar van de Libris Literatuurprijs 2018. En ook zij schrijven over dat waar hun jeugd zich heeft afgespeeld en wat de invloed op hun doen en laten had of nog heeft. Hun laat het verleden dus ook nooit echt los. Vele schrijvers onderbouwen het eerder beweerde door er over te schrijven: het verleden blijft altijd knagen – ten goede of ten kwade.
De lezers mogen het maar wat graag lezen omdat velen zich erin zullen herkennen en die ene schrijver weet het zo mooi te verwoorden zoals zij nooit zouden kunnen.

Natuurlijk zijn er ook de echt gestoorden, echt geesteszieken, die best wel uit een normaal gezin komen.
Helemaal in eigen hand heeft niemand z’n toekomst, een kleine oneffenheid een kleine hobbel kan net de trigger zijn om in de fout te gaan.

Laat ik mezelf maar even onder de loep nemen. Nee nee, wees gerust, ik heb een redelijk schoon geweten – slechts een enkele parkeerbon en een snelheidsovertreding, meer niet. Maar toch, als ik mezelf bekijk met hebbelijk- en onhebbelijkheden, weet ik ondertussen het meeste te traceren naar mijn verleden. Zelf heb ik een vader gehad die een enigszins traumatische jeugd heeft gehad. Z’n vader is toen hij vijftien jaar was overleden en hij moest het gezin toen draaiende houden, werd veel te vroeg gedwongen tot volwassenheid. Hij was gesloten, vertelde weinig tot niets en had geen tot weinig persoonlijke aandacht voor z’n eigen kinderen. Hij had dat niet meegekregen in z’n eigen jeugd en heeft zich daar blijkbaar nooit aan kunnen ontworstelen. Gelukkig hadden we een geweldige moeder die veel heel veel compenseerde. Maar goed, ik weet dat ik karaktertrekken van hem heb overgenomen, hopelijk iets meer van mijn moeder.

Al heel jong wist ik bijvoorbeeld dat ik later geen vader wilde worden. De verantwoordelijkheid vond ik te beangstigend – bang dat ik ook niet een goede vader zou zijn. Ach de een reageer zo als ik en een ander vindt het juist een uitdaging om te laten zien dat hij wel een goede vader kan zijn. Gelukkig heb ik mijn keus nooit betreurd.

Laten we eerlijk wezen: hoe vaak horen we niet van mensen dat ze de kinderen zo weinig zien, dat ze de kleinkinderen amper kennen. Het zijn vreemden geworden, bezig met carrières her en der in het land en dus geen tijd meer.
Gelukkig zijn er ook veel gelukkige families, waar de band wel goed in tact blijft.
Het verleden loslaten lukt meestal niet, maar het punt is hoe je ermee omgaat, wat je er mogelijk van wil en kunt leren. Het verleden blijft altijd de voet waar jouw beeld op komt te staan. Echter jij vormt dat wat het beeld uitbeeldt en welke indruk het bij de toeschouwer achterlaat.

Wat ik met dit betoog wil zeggen is dat het gewoon niet altijd zwart wit is en de waarheid en het juiste oordeel misschien wel ergens in het midden ligt. Maar dat het bovenal een feit is dat we voor altijd een beetje gevangen worden gehouden door ons verleden – een soort van enkelband, maar dan eentje die moeilijk is door te knippen. Of je het leuk vindt of niet.
Veel schrijvers bewijzen dat.

Schrijver: c. ale
Inzender: C.A. de Boer, 19 mei 2018


Geplaatst in de categorie: psychologie

3.5 met 2 stemmen 202



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Ton Hettema
Datum:
19 mei 2018
We zijn er in de laatste pakweg 70 jaar aan gewend geraakt dat een oeverloze oceaan van ego documenten als literatuur wordt beschouwd; geschreven, uitgegeven en gekocht om frustratie en imaginaire pijn te gelde te maken. Misschien sinds Ik Jan Cremer en de Avonden. Het is, wat mij betreft, één jammer Himalaya van verspild narcisme. Mensen zijn stinkende vuilniszakken geworden van de rottende, gist(er)ende, onverteerde en onvoltooide verleden tijd. Je zult maar jong zijn in deze tijd en niet van het bestaan afweten van bijvoorbeeld Laurens van der Post..

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)