ZO'N EERSTE DAG

De eerste dag van het jaar, met name de eerste werkdag van het jaar. Altijd weer de moeilijkste en pijnlijkste dag van het jaar. Waarom? Ik zal het u zeggen, bij ons op het werk was het altijd die dag de gewoonte om iedereen het beste en veel geluk toe te wensen. Meestal probeerde ik als een van de eersten op kantoor te zijn, want dan hoefde je bij niemand langs, want de laatkomers kwamen dan bij jou met de beste wensen.

Maar een enkele keer als je toch aan de late kant was, moest jezelf – ik noem het maar ‘spitsroeden lopen’. Alle kamers langs en braaf iedereen het beste toewensen, natuurlijk ook degenen die je eigenlijk niet zo mocht – maar ja, je wil het jaar goed beginnen toch, dus toch maar doen.

Want het idiote was, als je het niet deed, werd je dat op de
nieuwjaarsreceptie aan het eind van de middag aangerekend. Het enige voordeel was dat als je ze ‘s morgens allemaal een handje had gegeven kon je na de toespraak van de hoge piefen er ongezien tussenuit glippen en de feestneuzen hun feestje laten vieren. Het is een onzinnige gewoonte natuurlijk, want als je iemand het beste of veel geluk toe wenst, doe je dat immers altijd en niet speciaal op die dag. En natuurlijk wens je, diep in je hart, niet iedereen op kantoor het allerbeste toe. Ach het zijn van die onechte slecht opgevoerde toneelstukjes. Net zoiets als het ambtsjubileum.

Ja, beste lezers, in mijn tijd bestond zoiets nog gewoon – werknemers die bijvoorbeeld vijfentwintig jaar voor dezelfde baas werkten. Nu wordt het waarschijnlijk al bij vijfentwintig maanden gevierd. Zelf heb ik er van afgezien, want het moest tegelijk met een combinatie van meerdere mensen worden ‘gevierd’ – een stuk of vijf (natuurlijk terecht uit bezuinigingsoogpunt), van wie ik een enkeling niet zag zitten en om er dan een feest mee te vieren? En trouwens, om dan die huichelachtige toespraken aan te horen – kromme tenen krijg je ervan. Veren te over op zo’n dag en een kont die er op den duur zeer van deed, als ze er in werden geprikt.

Net als een afscheidsreceptie. Je beseft dan pas op die dag hoe goed je eigenlijk wel niet was – bijna onmisbaar – alleen het vervelende is dat je er zo verrekte weinig van gemerkt hebt toen je er nog werkte. Nee, ik heb het budget dat er voor klaar stond laten overmaken naar een goed doel. Gelukkig hebben ze dat inderdaad (bij uitzondering) toegestaan en gedaan. Ik kreeg van de begunstigde organisatie, een schriftelijk bedankje. Leuk toch en veel beter dan het aan zo’n moreel ‘verplicht feestje’ te spenderen.
Klinkt misschien wat negatief allemaal, maar zo is het echt niet bedoeld – het zit een beetje in de aard van het beestje. Na meerdere decennia over de grens te hebben gewerkt, ben ik weer teruggekeerd naar een dorp in het ‘heitelân’ en heb me inmiddels snel aangepast. Het eerste jaar ben ik enkele dagen voor kerst naar de naaste buren gestapt en heb ze een gedichten– c.q. verhalenbundeltje van mijn eigen hand gegeven, vergezeld van de beste wensen. Ik werd bij iedereen binnen gevraagd.

Nee, aan dat kaartjesgedoe en dergelijke deden ze hier niet. Een beetje onzin vonden ze het. Natuurlijk hebben ze gelijk, we kennen mekaar niet, zoiets moet door de jaren groeien. ‘Maar joh, als jullie zin hebben, kom oudejaarsavond gewoon langs gezellig een borrel drinken.’ Zo doen ze dat hier blijkbaar. Dit jaar maar niet weer gedaan en toen ik op nieuwjaarsdag met de honden het erf afreed en even een gesprekje aanging met de buurman, stak hij mij toch, heel hartelijk, z’n forse knuist toe met een echt welgemeend: ‘De beste wensen kerel.’
En hier weet je dan dat het zeker echt gemeend is. Ik ben en voel me weer thuis.

nieuwjaarsdag borrel borrel feestje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 90