Inloggen
voeg je column toe

Columns

WREVEL WROEGING ZELFVERWIJT

Ze had geaarzeld haar buurvrouw. Wel of niet ingaan op het aanbod van de vriendelijke man. Ze was haar pinpas vergeten en de supermarkt ging bijna sluiten. Na een tweestrijd van enkele seconden stemde ze toe. Hij schoot het bedrag van haar boodschappen, vijf euro in totaal wel voor. Op de kassabon noteerde hij zijn adres en telefoonnummer en zij beloofde nog diezelfde dag het verschuldigde geld terug te brengen. Het kassameisje prees zijn vriendelijkheid.
Met haar matzes, boterhamboter en twee spijsbroodjes was mijn buurvrouw op weg naar huis gegaan. Het zat haar allemaal niet zo lekker. Had hij in de winkel al niet eng geloerd naar haar? Durfde ze het geld in haar eentje af te geven? Nee, ze zou wachten tot buurman thuis was. Voor haar geestesoog verscheen al een brute aanranding. Eenmaal thuis stortte ze zich op het zoete broodje en een kop hete thee. Ze nam de plattegrond van onze woonplaats erbij. Ver was het niet. Met de bus zelfs maar vier minuten! Zou ze dan toch maar nu voor het donker even? Fietsen mocht ze niet met haar pas geopereerde been.

Toen buurman thuiskwam had ze haar verhaal gedaan. Hij was er niet blij mee. Nadat ze gegeten hadden, reden ze naar nummer één van de Strawinskylaan. Dat stond immers op de kassabon? Ze gunde zich niet de tijd deze even op te zoeken, ze wilde buurman niet nog meer tergen.
Eenmaal op plaats van bestemming aangekomen, belde ze aan. Het was inmiddels donker. Een jonge man deed open. Hij wist van niets! Een oudere man, Turks? Met een snor? Die aan het klussen zou zijn? Nee, hij woonde hier alleen met zijn vriendin. Er had niets anders opgezeten dan naar huis te rijden om de bon te bekijken.
Daar bleek een heel ander adres op te staan. Scarlattipad nummer één! Ze had twee componisten door elkaar gehaald! Buurman kon haar wel wurgen, want hij moest weer de weg op met haar.

Het was donker in het huis geweest. Buurvrouw had echter een streepje licht gezien toen ze met haar neus net onder het rolgordijn door tuurde. Ze belde twee keer aan. Het duurde even voordat de deur opengedaan werd door… de oudere man met de snor. Opgelucht overhandigde ze hem haar briefje van vijf euro. In slecht Nederlands maakte hij duidelijk dat het niet had gehoeven, terwijl hij naar de auto staarde waarin Buurman zich zat te verbijten.
Ja kom nou dacht ze, waarom had hij anders zijn mobiele nummer en huisadres aan haar gegeven?

Al met al was het een prijzig pakje boterhamboter geworden vond Buurman. Ze had moeten beloven niet nog eens zoiets te flikken.
Dat de meneer misschien wel op verkering had gehoopt had ze gezegd. Ze waren er een uur mee zoet geweest, de tomtom kon niets vinden en de schaarse bewoners van de componistenbuurt die ze buiten de weg vroegen, kenden geen van de twee adressen. Enfin, zonder tomtom was het helemaal onvindbaar geweest. Uiteindelijk waren ze tenminste in de buurt verzeild geraakt.
Enfin, met een goed geloof en een kurken ziel dreef men de zee over, maar iets met argusogen bekijken, kon geen kwaad. Dit was dus eens maar nooit meer. Met spijt als haren op haar hoofd had ze inwendig alle duivels uit de hel gevloekt.

Schrijver: Anneke Haasnoot, 16 april 2019


Geplaatst in de categorie: maatschappij

4.0 met 2 stemmen 337



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)