Gegluur...
Het is zover, neerstrijken op terrasjes. Toon Hermans definieerde het: ‘daar puilt de slagroom uit de glazen’. Onwennig realiseer ik me dat het pas april is. In je uppie van consumpties genieten leidt er snel toe dat je de medemens onbeschaamd observeert. En dat je moeite moet doen om niet de indruk te wekken dat je misschien duistere bijbedoelingen hebt. Genoeg types, heden ten dage, die in razernij ontsteken: ‘waarom jij mij kijken!?’
Twee vrouwen zitten recht tegenover mij, aan de andere kant van de uitspanning, maar ver genoeg om ze niet direct achterdochtig te maken. Een bijpraatsessie van ‘oudere-meisjes-onder-mekaar’, daar verwed ik vlot vijftig euro om. Het duo heeft de huiselijke alledaagsheid de rug toegekeerd om geestelijk bij te tanken. Beider gezichtsuitdrukkingen verraden dat. Twee bestelde koppen koffie blijven onaangeroerd. De suikerzakjes worden steeds opnieuw, met hyperactieve handbewegingen, opgeschud, maar niet opengescheurd. Op dit terras hebben de bezoekers bovendien de keus uit twee soorten basterdsuiker. Ja, de stille zoete moordenaar waart overal rond.
Als papegaaien schudt het duo het hoofd, afkeurend, geagiteerd en quasi-beledigd. Het is niet in orde, wat ze moeten doorstaan. Ik zie hoe zich, zo dichtbij, een frontale ‘I told you so’-inquisitie ontwikkelt: ‘en ik had je nog zo gewaarschuwd, truttebol!’. Een van de twee krijgt nu de slappe lach. Dat vond ik nou juist, vanaf het eerste moment dat ik de dames in het oog kreeg, veruit de sympathiekste. Een moment vermoed ik dat ik ontmaskerd ben, dat ze mijn gegluur hebben ontdekt. Dat blijkt loos alarm. Het duurt even voordat ze stabiliseert en ‘her sister-in-misfortune’ haar zover heeft dat haar horror-story kan beginnen. Ik maak mezelf wijs dat ik alle details met behulp van liplezen kan inkleuren. Dat is de noodlottige taxatiefout van iedere eenzame man-op-een-terras. Toch laat ik mezelf in de waan.
Geplaatst in de categorie: vrouwen