Zingende buschauffeur

Muziekhuis Fine & Mellow heeft me verrast met de uitgave van ‘Monro, The 1960-1962 Recordings’. Daar was ik zeer verguld mee: 55 merendeels onbekende opnamen. Want Matt Monro (1930-1985) wordt beschouwd als Engeland's meest onderschatte pop-artiest van de jaren zestig. Deze man beschikte over een fantastische baritonstem.

Hij heette eigenlijk Terry Parsons, afkomstig uit Shoreditch, een oostelijk deel van Londen met William Shakespeare als beroemdste bewoner uit een stoffig verleden. Terry’s vader stierf toen hij drie was en zijn moeder leed aan zenuwinzinkingen. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, had Terry een groot deel van zijn jeugdjaren in tehuizen doorgebracht. In 1947 vertrok hij naar de Britse kolonie Hongkong, om als mecanicien te werken voor de Royal Electrical Engineers aldaar. De militaire discipline beviel hem slecht, maar bijna iedere week won hij de zangtalentenwedstrijd van het lokale radiostation. Dat hield hem op de been. In 1953 ging Terry terug naar Engeland om als buschauffeur de kost te verdienen. Professioneel zingen bleef echter trekken.

Ragtime-pianiste Winifred Atwell werd zijn mentor, veranderde zijn naam in Matt Monro en gebruikte haar invloed om voor hem een Decca-platencontract af te sluiten. Vanaf 1961 scoorde Matt hits zoals ‘Portrait Of My Love’, ‘My Kind Of Girl’ en ‘Prisoner Of Love’. Hij ontwikkelde zich tot de zanger wiens zuivere stem (bij het horen van ‘I Love The Little Things’, ‘From Russia With Love’, ‘Born Free’, bijvoorbeeld) in de smaak viel. Luister naar zijn ‘Can This Be Love?’ of het gevoelige ‘Jeannie’.

Heel jammer dat Matt Monro al op 55-jarige leeftijd, in 1985, is overleden. Dankzij ‘n vroeg vastgelegde samenwerking met de belangrijke Beatles-producer George Martin zijn de afgelopen dertig jaar toch nog veel Monro-juweeltjes uit de EMI-archieven opgedoken. In 2006 verscheen ‘George Martin & Matt Monro’, in 2012 gevolgd door ‘Martin & Monro, Much More’.

muziek amusement ido amusement idool

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 98