Inloggen
voeg je column toe

Columns

Hoogspringen, een kunstvorm

Sportgeschiedenis, teleurstelling, tranen, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Neem nou het dramatische dameshoogspringen tijdens de Olympische Spelen van 2006 in Peking. Superfavoriet Blanka Vlasic was tijdens haar Hollywood-aankomst in China bedolven onder media-aandacht: ‘de opperpriesteres van de aerodynamica is gearriveerd!’ Haar extreem-leptosome lichaamsbouw (1.92 meter) viel op, langer dan menig mannelijk hoogspringer.

De Kroatische atlete droeg (speciaal voor haar ontworpen) schaakbordgeblokte mini-outfits met amper ruimte voor de letters Croatia-Toyota. Niemand die zo gratieus en zelfverzekerd de lat benaderde. Als ze goedgeluimd was vertoonde Vlasic zich, overigens, ook in fashion-jurken-tot-aan-de-enkels, zelfs tijdens wedstrijden.

Hoogspringwedstrijden, de spectaculaire koorddanserij van de atletiek, vinden meestal plaats in een hoek van het wedstrijdterrein. Genoeg voyeurs die de slanke langbenige deelneemsters goed willen bekijken. De atleten bemeten hun aanloop tot op de centimeter nauwkeurig; ze plaatsen merktekens om zich ruimtelijk te oriënteren. Het is een kunstvorm, van dichtbij gezien lijkt het onmogelijk dat een mens zo hoog boven zichzelf kan springen.

Je mag bepaalde hoogten overslaan, maar met drie mislukte pogingen ben je uitgeschakeld. Er zijn deelnemers die eerst bezweringsrituelen uitvoeren, zoals de prachtig-goedlachse Spaanse Ruth Beitia. Anderen hebben ritmisch staccato-geklap nodig, zoals Vlasic, die iedere geslaagde sprong beloont met verrukkelijke danspasjes en disco-moves, meegenomen uit het uitgaansleven van Split. Er zijn er ook die de klus achteloos klaren, de Cubaanse wereldrecordhouder Javier Sotomayor, bijvoorbeeld: 2.43 meter indoor, 2.45 meter outdoor.

Het aantal mislukte pogingen gaf de doorslag in Peking, in 2006, tot onbegrip & ongenoegen van leken. Vlasic had al bij haar allereerste beurt (1.94 meter, normaliter een opwarmertje) een foutje gemaakt en dat bleef haar achtervolgen.

De Belgische outsider Tia Hellebaut ging, zowaar, met het goud aan de haal: een bijna-veterane, Tante Pollewop-knotje, oma-brilletje, weinig glamour, na 32 achtereenvolgende IAAF-nederlagen tegen de ‘onverslaanbare’ Vlasic. Dankzij een enkele noodlottige min achter Blanka’s naam.

Schrijver: Ton Mantoua
28 september 2019


Geplaatst in de categorie: sport

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 5.087



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)