Inloggen
voeg je column toe

Columns

Sport is zoveel meer

U weet net als ik dat sport allang geen sport meer is, daarmee vertel ik niets nieuws. Laten we even helder zijn het heeft tegenwoordig te veel donkere kanten aan zich kleven, met name de teamsporten. Nee, meestal niet bij de beoefenaars, maar bij de toeschouwers.
Om heel eerlijk te zijn hou ik aan de ene kant best wel van sport maar aan de andere kant heb ik er veel bedenkingen tegen. Vaak ben ik er te nuchter voor. Als ik volwassen mensen met een stokje achter een balletje zie aan rennen of weer anderen zich totaal in de vernieling zie schaatsen, dan denk ik wie is er nou gek: ik of zij. Maar aan die andere kant is er die van de emotie. Sport is emotie, helaas ook politiek en roept primitieve diep donkere kanten op, door de eeuwen heen.

Hitler weigerde destijds de donker atleet Jesse Owens te feliciteren – zijn übermenschen werden compleet voor schut gezet. Het was te veel in tegenspraak met zijn ideaal en politiek. Politiek en primitieve gevoelens kwamen boven drijven. De Oostduitsers gebruikten het ook als politiek wapen om te laten zien hoe goed het er bij hun toch voorstond. De Russen kunnen er ook wat van. Alles en iedereen werd en wordt volgespoten met doping.
Enkelen hebben later een geslachtsverandering ondergaan, zo vol zaten ze met hormonen en dergelijke zaken. Ook hier in het ‘brave’ westen, gebeurt het volop. Verklaar mij eens dat een land wat niet als echt wielerland bekend stond opeens tourwinnaars levert en op de baan ook flink huishield. Die Britten vertrouw ik voor geen penny. Ze kwamen mij te goed voor de dag op hun eigen Olympische spelen.
Vandaag een Nederlandse atlete veroordeelt voor drugssmokkel - ze dacht dat het doping was. Ja, ja. Maar ook wij bekeken sport met politieke oogjes. Wim Ruska deed mee aan de spelen in Rusland, leverde een van de grootste sportprestaties ooit door een Nederlander. Helaas hij verdween in het verdomhoekje, werd nooit als sportheld binnengehaald en doodgezwegen, door de toen onduidelijke halfslachtige boycot van Rusland.

De sport, met name het voetbal wordt gebruikt om primitieve gevoelens van racisme te etaleren. Nee, niet alleen in Verona, bij de plaatselijke club, waar Balotelli na racistische uitingen van het publiek van het veld liep. Het gebeurt overal. Wat moet je er mee, verbieden, zo’n club schorsen of zelfs uit de competitie nemen? Of ze laten schreeuwen, want als je het verbiedt dan komt het op een andere manier in het dagelijkse maatschappelijke leven nog heftiger naar boven, en misschien nog gevaarlijker.
Moet je ze in het stadion even laten uitrazen, er verder geen aandacht aan schenken, want daar zijn ze op uit, die ‘supporters’, en hopen dat het met de tijd wegebt? Niemand die het echt weet, denk ik.

Maar gisteren zag ik toch weer enkele mooie dingen. Ajax supporters in Londen die de vuilnismannen een handje hielpen. ‘Kunnen die mannen ook een kwartier eerder naar huis om de wedstrijd te zien,’ was een toelichting van een supporter. Ach een stukje goodwill voor henzelf natuurlijk, maar leuk. De Amsterdamse schoffies – niet alleen maar woorden maar ook daden en vooral op het veld. Een kreet die ooit nog door een andere club werd gebezigd, die helaas het tegenovergestelde laat zien en hopelijk, echt ik meen het, dit jaar niet degradeert. Dat gun ik die roemruchte club niet.

Maar serieus als ik die wedstrijd van gisteren weer voor de geest haal: Chelsea – Ajax 4-4. wat een ongelooflijke wedstrijd en wat is sport dan mooi. Voetbal bewijst dan maar weer, dat het de mooiste sport kan zijn die er is. Niks geen primitief gedrag op de tribune. Niks geen stammenoorlog – wat teamsport toch een beetje is – met een vette knipoog, waarbij de knipoog steeds meer vergeten wordt. Nee gewoon prachtige sport.

Maar het mooiste was toch dat Zuid-Afrika het wereldkampioenschap rugby won. Een enorme boost in de acceptatie van elkaar in dat land van blanke en gekleurde bewoners. Samen juichen voor een kleurrijk team, dat het hele volk vertegenwoordigt net als onze voetbalteams doen.

Pure emotie droop van de gezichten van het publiek en spelers af – puur genieten van de schoonheid van die sport. Sport heeft echt ook nog zo veel moois te bieden.

Schrijver: catrinus
Inzender: C.A. de Boer, 7 november 2019


Geplaatst in de categorie: sport

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 298



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
catrinus
Datum:
8 november 2019
Beste Bet Weter, je weet het inderdaad beter. Een blunder mijnerzijds. In mijn geheugen kwam stellig Moskou naar boven. Ik was van plan om later uit te zoeken in welke klassen hij die medailles won. Maar later besloot ik dat toch niet in de column te verwerken - het ging er immers slechts om, om aan te geven dat politiek en sport verweven zijn. Denk ook nog maar eens aan 1956. Dus is het checken achterwege gebleven en de fout niet geconstateerd. Excuses aan de lezers voor die lelijke blunder,
Naam:
Bet Weter
Datum:
8 november 2019
Catrinus: Wim Ruska bron (wikipedia)

Zijn uitzonderlijke prestaties bij de Olympische Zomerspelen 1972 in München, waar hij in de zwaargewicht-klasse en in de open klasse - deze klasse was in 1984 voor het laatst olympisch - goud veroverde, hebben hem weinig bekendheid gegeven. Hij is de enige judoka die ooit twee gouden medailles haalde tijdens één Olympische Spelen. Deze successen zijn altijd overschaduwd door de bloedige Palestijnse aanslag op de Israëlische delegatie, die enkele dagen daarvoor had plaatsgevonden.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)