Een stille crisis

Ondanks dat het met onze economie ontzettend goed gaat: misschien gaat het van alle westerse landen bij ons wel supergoed. Toch kan ik me als ik de afgelopen maanden het nieuws alleen al in ons landje op een rijtje zet, me niet aan de indruk onttrekken dat er iets niet klopt.

Mensen in het onderwijs zijn al tientallen jaren dik ontevreden. Mensen in de zorg idem dito. En terecht.
Onze boeren zijn echt niet blij en deze individualisten bij uitstek weten een enorme protestactie ‘all over the country’ op poten te zetten. Onze vrienden bij de politie kunnen de werkdruk ook al lang niet meer aan.
De bouwvakkers en aanverwante sectoren als wegenbouwers, grondverzetbedrijven en de transportsector vrezen het ergste voor de toekomst.
De visserij is ten dode opgeschreven.
Vrouwe Justitia wordt van alle kanten belaagd door de criminele influencers. Zelfs voetbalverenigingen verworden tot witwasbedrijven.

Ja, ja hoor ik u denken dat weten wij ook wel. Natuurlijk had u het ook wel in de gaten, maar toch alles zo op een rijtje gezet, en daarbij veel nog niet benoemd, is het heel wat. Stikstof en pfas hebben ons in een houdgreep. Het volk, wij, worden steeds ontevredener. Veel vrouwen en meisjes kunnen niet eens verband meer kopen voor hun maandelijkse ongemak – verborgen stille armoede.

De discrepantie tussen onze economische(papieren) rijkdom en ons feitelijke welzijn is onder Rutte te groot geworden. En overal is er de hoorbare en toch anderzijds ontkende crises. Morele crises bij onze beleidsbepalers – een stille crises, die we niet willen zien en niet willen horen? Het begin van het einde? Ach laat me maar niet te negatief worden. Maar weet u nog het Romeinse Rijk met z’n lusthoven en dergelijke (ja ik ken m’n klassieke Asterix en Obelix). Het leek zo mooi en was het ook, maar uiteindelijk ging die hoogstaande beschaving toch ook kapot.

Misschien moet onze regering eens afzien van het alsmaar onderzoeken instellen, beleidsnota’s presenteren en toekomstvisies in mooie geplastificeerde rapport samenstellen. Eeuwig vergaderen over hoe, wat en in welke mate iets aan te pakken. Kort inventariseren wat er aan de hand is in ons land. We moeten af van het pappen en nathouden zoals met de gascrisis in Groningen nog steeds gebeurt. Gewoon aanpakken en beleid uitvoeren.

Wind je niet zo op zult u zeggen. U heeft gelijk, dit opschrijven lucht gewoon even op. Wees gerust, ik behoor tot geen enkele groep die bovenstaand genoemd worden, maar heb ze misschien wel ooit een keer nodig. Aan de nadere kant besef ik dat ik als individu, slechts door te gaan stemmen mijn ongenoegen kan uiten. Maar laten we met z’n allen niet net als onze regering gaan denken, het zal onze tijd wel duren. Laten we de zorgen met eerder genoemde mensen delen en ondersteunen en erkennen dat ons land zo langzamerhand in crisis verkeert. Als we dat erkennen, kunnen we aan het herstel werken en aan een onbezorgde toekomst.
Ik ben een hondenliefhebber, maar ik zie in deze regering zo’n mannetje met een grote (in wezen lieve)hond die door de baas vals is gemaakt. En die dan over straat paradeert met die gemuilkorfde hond en hoopt op bewonderende blikken, tot de hond echt een keer losbreekt en z’n eigen baas aanvalt.

crisis rutte welzijn rutte welzijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 99