OPPASSEN

Sorry voor deze verwarrende titel, die een verhaal suggereert wat mogelijk zou kunnen gaan over het oppassen op kinderen of kleinkinderen. Echt zo’n onderwerp waar je echt leuke smeuïge verhalen over zou kunnen vertellen, maar helaas, mocht u dat verwachten, dan stel ik u teleur. In het verleden al eens een verhaal over gemaakt en misschien ga ik het nog eens insturen.

Maar goed even to the point nu. Gisteren zag ik meen in het programma ‘Een Vandaag’ , een item over met name klimaat – of eco depressie.
Jonge mensen die depressief worden van het feit dat het zo slecht gaat met het milieu. Ach zal menigeen denken, overdreven, de psychologen hebben weer eens een nieuw stuk werkterrein ontgonnen. Ze proberen hun grenzen te verleggen – dat is slim en mag; een gat in de markt.

Maar is dat wel zo, het schijnt in Amerika en Engeland al zo’n beetje algemeen erkend te worden. Laat me maar eerlijk wezen, ik snap die jeugd, diersoorten die worden uitgeroeid. Eeuwenoude gletsjer die smelten, en het gebeurt binnen enkele decennia. Ik snap ze, als je er gevoelig voor bent acht ik het niet uitgesloten dat je er depressief van kunt worden.
En als ik heel eerlijk ben en na ga wat er zoal op deze site verschijnt, dan zijn er toch steeds meer publicaties die over het milieu gaan of er raakvlakken mee hebben, in brede zin. Heel snel gaat de milieuproblematiek zich steeds dieper in ons dagelijks denken en leven invreten. En laten we heel eerlijk zijn, dat is een goede zaak. Het zorgt voor een breder draagvlak om echt doeltreffende maatregelen door te voeren. Natuurlijk zullen velen tegenstribbelen.
Op het platteland zal men niet snel z’n duur aangeschafte houtkachel of allesbrander de deur uitdoen. Het hout ligt daar immers voor het oprapen.
Ik haal even de beelden van de stapels brandbaar ‘hout’ alleen al in Scheveningen voor de geest en dan is het duidelijk hoe groot die hoeveelheid is, en ook is gelijk duidelijk hoeveel er onnodig wordt verspild. De enorme berg pallets die daar worden verbrand – gewoon idioot.
Waarom niet hergebruiken? Zo goedkoop zijn ze niet als ik de prijzen ervan op internet bekijk. Maar goed ik zal dat wel weer niet snappen – het is natuurlijk bedrijfsmatig bekeken te duur; maar eigenlijk te gek voor woorden.

Een probleem met houtkachels is ook dat er steeds meer klachten over komen – het slaat bij sommigen op de longen. Je voelt gewoon de fijnstof in de lucht hangen, die je inademt. Als je pech hebt en de wind staat verkeerd dan ruik je de stank van de houtkachels – met een beetje pech zelfs in huis. De eigenaar zelf ruikt niks, de rook waait juist bij zijn huis weg. Een probleempje is ook laten we eerlijk wezen het begrip ‘alles’ in de allesbrander, dat door velen heel erg ruim wordt uitgelegd – namelijk alles is volgens hen alles.
Ach, ik wil het niet eens over de stedelijke gebieden hebben ‘het zichzelf verheerlijkende westen’ , die mensen hebben het echt heel zwaar te verduren, met het drukke verkeer en de smerige industrieën en o.a Schiphol.

Het zijn grote erg onderschatte problemen en los die maar eens op. Ach zo zijn er nog meer voorbeelden, neem de bladblazers op benzine. In België terecht verboden om het ergerlijke gejank en gebrul van die dingen. Hier dreigt men het te verbieden i.v.m. de schadelijke uitstoot.
Inderdaad die hele milieuproblematiek heeft veel meer impact op ons dagelijks leven dan we ons realiseren.
En inderdaad ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat er jong volwassenen zijn die van al deze kleine feitjes en natuurlijk nog meer van de wereldwijde overal zichtbare klimaatproblemen enigszins depressief worden. Zij moeten er straks mee dealen en hun kinderen nog meer.

Zelf heb ik er in mijn stukjes ongemerkt al met al ook redelijk veel aandacht aan besteed. Kortgeleden nog met mijn hartenkreten ‘Koala’ en ‘Lewis’. Ook mij heeft het enigszins in z’n greep. Maar ik kan er nog objectief naar kijken, probeer ook, echt waar, mijn steentje aan een beter milieu bij te dragen. Voor de rest kan ik met een gerust hart zeggen – het zal mijn tijd wel duren, want nakomelingen heb ik niet.
Ik weet het, niet een helemaal correcte houding. Maar eerlijk gezegd heb ik geen om in zo’n depressie te belanden. Terwijl de overheden, die echt iets kunnen doen, niets doen en zich in slaap vergaderen, zo erg dat ze hun salarisstrookjes niet eens meer lezen met hun ‘duffe’ blijkbaar veel te veel verdienende blikken.

En toch, zeker weten, toch voel ik in onze niet meer echt frisse lucht een zweem van een positieve onderstroom aan wind de kop opsteken. Ik voel echt waar dat we het kantelpunt naderen dat er structurele diepgaande veranderingen aankomen – een soort van ‘New Age’ , maar dan een iets andere, eentje met beide voetjes op de grond, als u begrijpt wat ik bedoel. Echt waar geen zweverig gedoe, maar iets wat concreet is, en zichtbaar een positieve wending te weeg brengt voor al wat leeft.
Maar we moeten de vinger aan de pols houden en vooral ‘oppassen’ dat we dat positieve gevoel wel vastgrijpen, vasthouden en uitbreiden, echt waar:

Alles sal reg kom als elkeen sy plig doen.