Ode aan vloeken
Ik heb niet zoveel met de bond tegen het vloeken. Op de stations hangen altijd die posters. Stelletje schijnheilen denk ik altijd bij het langslopen. Ervan overtuigd dat de leden van de bond ook flink vloeken op die momenten dat ze zichzelf per ongeluk met een hamer op de duim slaan. Godverdegodver. Of waarschijnlijk zo getraind en geoefend dat ze iets als nondeju roepen. Potverdrie.
Daarmee wel eer bewijzend aan de kracht van de vloek! Vloeken hebben we namelijk niet uitgevonden om gelovige mensen mee te pesten. Dat is alleen een leuk bijeffect (als jullie verhaal klopt, dan hebben wij ongelovigen na de dood een serieus probleem. En jullie gaan lekker naar de hemel. Dus gun ons ook iets). We vloeken ook niet om mensen met kanker het eens even lekker in te wrijven. Daar is helemaal niets leuks aan. We vloeken omdat vloeken een verzachtende werking heeft. Vloeken helpt! Vloeken biedt troost. Vloeken is een pijnstiller.
Mits gedoseerd toegepast. Dat wel. Het is wetenschappelijk bewezen dat vloeken helpt. Het is ook bewezen dat als je teveel vloekt de geneeskrachtige werking weer verloren gaat. Maar bij correct gebruik, is vloeken een fantastische uitvinding.
Denk aan koffie. Met tien bakjes per dag merk je er niet zoveel meer van, maar gedoseerd 2 bakjes koffie elke dag geven je een mooie oppepper. Elke dag een pakje paracetamol wegproppen en je hebt er weinig aan. Maar bij een goede kater na carnaval er twee slikken doet wonderen. Zo werkt het ook met vloeken.
Ik denk dat ik op een goed gemiddelde zit. Een paar krachtige vloeken elke week en een handvol kleintjes. De krachtige zijn bedoeld voor die momenten dat ik flink mijn hoofd stoot ofzo. Maar ook te gebruiken bij emotionele pijn. Ik werd van de week geraakt toen ik een foto zag van een heel zielig huilend jongetje met een beperking die elke dag verschrikkelijk werd gepest door zijn schoolgenoten. Stelletje KUTkids.
De kleine vloeken gebruik ik voornamelijk bij irritatie. Het vijfde stoplicht op rij die vlak voor mijn neus op rood springt. Shit. Of één van mijn katten kotst de boel weer eens flink onder. Fuck. Wat opvalt is dat de kleine vloeken voornamelijk in het Engels zijn en de krachtige vloeken in het Nederlands. Ook al woon je dertig jaar in een ander land en ben je perfect ingeburgerd, vloeken werkt het beste in je eigen taal. Alleen al daarom nooit volledig inburgeren.
Ik geef toe dat ik het ook niet fijn vindt als iemand de hele dag loopt te vloeken. Automatisch in elke zin toegepast. Los van het feit dat het geen geneeskrachtige werking meer heeft. Dat is irritant. Als een stoere Amerikaanse rapper die achter elke zin zegt you know. You know. Ja ik weet het, ik luister toch.
De kleine vloeken zou je wel achterwege kunnen laten. Dat is meer een luxe. Ik denk dat de krachtige vloeken daarmee aan kracht toenemen. Als je maar één keer per jaar krachtig vloekt, verdwijnt een milde hoofdpijn weer als sneeuw voor de zon. Nu we nog weten wat sneeuw is. Of word ik nu iets teveel Jomanda.
Het is wel hoogtepunt van ironie als degene die de laatste spijker in het kruis van Christus sloeg, zich per ongeluk ook op zijn duim ramde. God-verdom-mij! En dan direct antwoord krijgen. Nou het is op het moment eerder andersom, vind je niet vriend?
Jezus lijkt me over het algemeen niet een ontzettende vloeker. Ik hoop om die reden voor hem dat hij tijdens zijn lijdensweg op weg naar het kruis een paar keer flink heeft gevloekt.
25 februari 2020
vloeken
64
Geef je reactie op deze inzending: