Wat heb je gedaan al die weken?
Terwijl ik zit bij de kapper en naar mezelf en mijn haar kijk, komt het verhaal automatisch op de afgelopen weken dat de kapsalons dicht waren en ik vraag: ben je blij weer aan de slag te kunnen? Ja hoor zegt ze, maar mijn kinderen vonden het ook erg fijn om mamma thuis te hebben, weer heel iets anders natuurlijk.
Ik zeg en toen je weer weg moest, wat vonden ze daarvan, nou zegt ze, ze mochten deels weer naar school dus dat viel wel mee, maar ze waren best graag thuis, we hebben ons kostelijk vermaakt in elk geval. En dan vraagt ze: hoe heb jij de dagen en weken doorgebracht, was het een zware actie?
Ik denk even over de vraag na, maar kom dan tot het besef dat het helemaal niet zo rampzalig was, we konden naar buiten voor de frisse lucht, vermaakten ons prima met allerlei acties binnen en nee vervelen dat is hier niet voorgekomen, boeken genoeg, schrijven blijft altijd een optie, bellen met deze en gene, die wel moeite hadden met thuisblijven, want zo hoort dat natuurlijk en spelletjes doen, het huis opgeruimd houden dus nee, we zijn in huize T de tijd best goed doorgekomen.
Is er een nadeel aan deze hele toestand? Jazeker die is er natuurlijk wel en de grootste daarvan is, dat je de onbevangenheid een beetje kwijtraakt, je ontwijkt mensen, duikt weg als ze in je buurt komen en als je zo niet bent, dan is dat een heuse horde die je nemen moet. Ze luisterde, want tja kappers en kroegbazen die luisteren doorgaans naar wat de klant te vertellen heeft, nou komen wij niet in de kroeg, maar bij de kapper wel dus die luistert en vertelt....
Zij haakt in op de onbevangenheid en zegt: oma in het bejaardenhuis stond te huilen achter het raam, ja dat snap ik, dat weet ik en dat heb ik ook zo ervaren, het is een ellendige situatie dat je heel gewone dingen die ooit vanzelfsprekend waren nu niet meer uit jezelf kunt doen. Natuurlijk zijn er genoeg leuke dingen te bedenken, maar dit is toch wel een dingetje want ik ben niet alleen, die oma daar achter het raam die is dat wel en dat is helemaal dramatisch. Je weet nooit hoe lang je oma nog achter dat raam weet, hoe lang je nog kunt genieten van haar en wat je wel weet is dat, als haar tijd gekomen is, je de onbevangenheid die je gewoonlijk altijd los liet, nu niet meer kunt loslaten!
Heel naar deze dingen, ze laten je beseffen dat alles relatief is, dat niets vanzelfsprekend is dat we met alles tevreden en gelukkig moeten zijn. Maar ik zeg je wel, als ik een jaar geleden had geweten dat we qua omhelzingen deze maanden op rantsoen gezet zouden worden, ik een voorschot genomen had!
... Onbevangenheid ...
Schrijver: An Terlouw14 mei 2020
casema.nl
Kapper
48
Geef je reactie op deze inzending: