Vrouwelijke desperado

Flirten, sjansen, versieren, ze balanceren momenteel tussen de aantrekkingskracht van de seksen en het ontwijken van iedere aanraking. We zoeken naar 1,5 meter-duimstokken en mensen prijzen zich gelukkig als ze nog een solide wandelstok bij hun garderobe hebben staan. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.

Vorig jaar was het anders. Eind maart zat ik al op mijn favoriete terras. Thuis voor de spiegel genoot ik toen van de Toon Hermans-toebereidselen: zit m’n jasje goed, zit m’n dasje goed? M’n pantalon was gestoomd, m’n kapper had me een zomers model geknipt en ik had m’n Dune London-paar glanzend gepoetst. Schoenen, het zijn de blikvangers van de kleding van iedere verzorgde heer.

Een flaneur als ik neemt strategisch plaats op caféterrassen. Door schade en schande ietwat wijzer geworden ben ik selectief in het aanknopen van gesprekken met ‘zich in de nabijheid bevindenden’ zolang de enige aanleiding is dat diegenen toevallig dichtbij zitten. Ik dronk een hot chocolate en wierp heimelijke blikken op aanwezigen. Er was een dame neergestreken van het soort dat je weinig ziet: Ascot-zonnehoed, flagrance uit het huis Coco Chanel, bepoederd, concealers in hals, onderkin en wangen, oorhangers, mini-tasje-met-beugel, cigarillo, schoothond, van meer dan middelbare leeftijd, moet vroeger iets geweest zijn van comme-ca en ga maar na, verbergend dat ze een vrouwelijke desperado zou kunnen zijn. Ze bladerde door de wakkere ochtendkrant en sprak me zonder omhaal aan: ’hebt u die Ray-ban van uw vriendin gekregen?’

Niet geschoten altijd mis, weinig keus meer: ‘stinkendrijke Russen kopen die dingen tegenwoordig per dozijn in De Bijenkorf, voor 295 euro per stuk’. Ik ging niet in op haar aanloop naar een conversatie. Misschien herkende ze in mij een mannelijke variant op zichzelf: ‘u kleedt zich als ventje Hiddema; goudgeel maatkostuum, goudgelen stropdas, goudgeel lef-doekje, als een gepavoiseerd vliegdekschip, mijn ogen doen er pijn van’. Gepavoiseerd, wie heeft dit woord nog in zijn vocabulaire?

Ooit was het een Aznavour-succes, ‘il faut savoir’, vergeet je trots en verbreek een dreigende kennismaking zo elegant mogelijk. Ik stond dus op, pakte mijn canne en zette enkele passen achteruit: ‘mevrouw, ik wens u een prettige dag’.

horeca terras

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 83