Verkeer Is Extreem Gewelddadig

Moderne mobiliteit vraagt jaarlijks baden vol bloed, doden en slachtoffers die levenslang worstelen met de gevolgen van ongelukken. Met de opkomst van veel drukker fietsverkeer, private lease auto’s en allerlei technische foefjes in auto’s, wordt rijden te gemakkelijk. Een trapje op de elektrische fiets en de rotonde nadert lekker snel. Een subtiele beweging van de rechtervoet en de auto zoeft keihard richting zebrapad of knalt met hoge snelheid de oprit van de bouwmarkt op. Want afremmen, of sowieso remmen en snelheid matigen, lijkt velen een gruwel. Mijn oude Zweedse bak wordt in de woonwijk vaak driftig gepasseerd door vrouwen in de private lease Fiatjes 600.

Bovendien is de auto, los van status, plezier, gemak en onderwerp van geklets op verjaardagen, in wezen een ‘ordinaire moordmachine’ schreef columniste Sheila Sitalsing recent in de Volkskrant. Klopt helemaal, volgens mij. Sitalsing voegt er terecht aan toe, dat de vraag rijst welk moorddadig systeem van mobiliteit wij eigenlijk hebben opgetuigd in de loop der tijden. Dat vraag ik mij al tijden af. Terwijl ook ik, net zoals velen, met oude tweedehandsjes naar Frankrijk, Zwitserland en vele andere landen reed. Bloedheet, geen airco of snufjes in de auto en een trillende bak herrie, dat met maximaal 110 kilometer per uur kon rijden. Tijdens deze vakantieritten vergat ik snel, dat mijn vader halverwege de vorige eeuw voor werk moest autorijden in levensgevaarlijk verkeer met toen veel verkeersdoden op jaarbasis.

Geen gordels in de auto's van toen, geen kooiconstructies, geen zoevende monsters. Maar wel een hoog aantal verkeersongelukken. Elke dag heerste er in huis nerveuze spanning: zou hij ongedeerd de straat in kachelen? Gerammel van zijn sleutelbos bij de voordeur betekende enorme opluchting. De angst voor ongelukken zat er bij ons thuis goed in. Al helemaal nadat wij hoorden van onze puber achternicht, een veelbelovend pianiste, die op een druk kruispunt in de stad wel haar linkerarm uitstak om haar weg per fiets te vervolgen. Maar helaas in de dode hoek van een tankwagen fietste, waardoor de chauffeur haar niet zag, met als gevolg dat zij viel en de tankwagen haar elleboog verbrijzelde.

De chirurgen verrichtten duivelskunsten. Haar arm behoefde niet te worden geamputeerd, maar werd met pinnen, ijzeren draden, en kunst- en vliegwerk en drie maanden ziekenhuis behouden. De geplande conservatoriumopleiding kon worden geannuleerd. En zo hebben velen verhalen van de ongewilde en onbedoelde moordzucht in het verkeer. Tegenwoordig komt daarbij, dat het aantal auto’s en fietsen in dit kleine land extreem gestegen is. Net zoals het ongeduld van ons allen. Met elkaar hebben we doorgaans een onbeschofte en levensgevaarlijke stijl van verplaatsen ontwikkeld. Dat onderstreept mijn waarneming, dat het moderne verkeer in ons krappe landje zeer gewelddadige kanten heeft. Tijd voor een radicaal andere aanpak.

Schrijver: Freek Berglust
24 mei 2020

Geplaatst in de categorie: actualiteit