Inloggen
voeg je column toe

Columns

Stuifzand

VANNACHT HEB IK WAKKER gelegen en gepiekerd. Ik had tot laat in de avond pasfoto’s van wijlen mijn vrouw bekeken. Ik vond een envelop vol kiekjes en ik ben er blij mee, met mijn gewoonte om dingen te bewaren. De selectie geeft een beeld van haar leven. Kort voordat ze met me trouwde had ze zich laten fotograferen voor het eerste rijbewijs. Op die ene pasfoto staat ze treffend afgebeeld: sympathiek, zoals ik haar leerde kennen.

Ze was een aanpakker en bouwde een eigen bedrijf op. Soms genoot ze van het leven, ze hield van whisky, luxekleding, schoenen uit Milaan. We reden wel eens naar een restaurant in een nabijgelegen plaatsje en dan tankten we daar ook. Een pompbediende herkende haar en zei ‘hallo, schatje’. Dat maakte me vreselijk jaloers...

Personen uit haar omgeving probeerden mij ‘met goede bedoelingen’ te overtuigen dat ze een heel ander soort man nodig had. Haar jarenlange collega zei het herhaaldelijk, in vertrouwen. Ik wilde er niet aan, het was alles of niets, dacht ik. Klampte ik me aan haar vast? Nee, maar de vraag, waarom is dit ‘de vrouw van je leven’?, heb ik nooit afdoende kunnen beantwoorden.

Bij het wegvallen van een levenspartner gebruiken de Engelsen het gezegde ‘hoe groter de liefde, hoe dieper het verdriet’. Het zelfverwijt neemt eerder toe dan af. De tijd zou alle wonden moeten helen, maar mijn pijn vervaagt niet, bijna zes jaar na dato. Degene die niet alles doet wat hij kan, heeft te laat berouw. Maar haar snel verslechterende fysieke conditie vergleed als stuifzand tussen m’n vingers. Nog steeds voel ik de kwellingen van ‘als (niet) dit, dan dat’.

Nu resteert de weemoed. Het is duidelijk te zien, een uitbundig soort vrouw was ze niet. Haar verborgen tristesse trok me aan. De mij dierbaarste foto staat voor mij. Een energieke prachtige blik, jong, uitkijkend naar wat de toekomst zou brengen. Een enorm verschil met de laatste foto, dof haar, afgemat, alle illusies verdampt, verkrampt, vermagerd, diepe groeven onder de ogen, kampend met de ongemakken van een taaislijmziekte. Dichter bij het levenseinde dan we konden vermoeden.

Schrijver: Ton Mantoua
3 juli 2020


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.5 met 4 stemmen 1.103



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Karel Jong
Datum:
6 juli 2020
Dit type onderwerpen is redelijk schaars op deze site. Mantoua treft hier voor mij een mooie en beheerste toon. Volgens mij waakt hij ervoor, dat de emoties niet buiten enige oevers treden.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)