ONMETELIJK GEDEELD GELUK

Natuurlijk volg ook ik af en toe iets van de Olympische Spelen. Telkens verbaas ik me toch weer over het type mens dat daar hun kunstjes vertoont.
Jaren hebben ze bijvoorbeeld zoiets mafs als het synchroon zwemmen beoefend, om dit op de ene allesbeslissende dag op hun best te kunnen tonen.
Een hardloopster struikelt en ziet jarenlange training in rook opgaan. Turnsters die geestelijk worden verminkt om bijna onmenselijke prestaties te leveren. Wat voor type mens laat dat met zich gebeuren. Natuurlijk die jonge turnmeisjes kunnen zich niet verweren en worden deels gedwongen en of gechanteerd. Het niveau bij de heren is ook onwaarschijnlijk hoog. Maar toch lijkt me dat een normaal mens op een bepaald moment dat regime voor gezien houdt of mentaal instort. Zijn het inderdaad mentaal heel sterke mensen of juist niet?

Vandaag zag ik een Italiaanse hooogspringer die onmetelijk intens gelukkig was, nadat hem door de man uit Qatar het delen van de gouden medaille werd gegund. De Qatarees had hem waarschijnlijk wel verslagen, wat de Italiaan blijkbaar ook wel voelde. Zelden iemand zo gelukkig gezien.
O ja, toch wel die meisjes uit Indonesië, die het badminton wonnen. Ze draaiden helemaal door. Mooi en ergens heeft het ook iets zieligs, wat ik er ook gelijk bij voel.

Oké, in bepaalde landen kun je een medaille verzilveren of een leuke job in het leger verdienen met misschien wat extra privileges, maar voor de meesten geldt dat niet.

En wat dan, je naam zal in de sportgeschiedenis voort blijven bestaan en wat dan? Natuurlijk zijn de prestaties groot. Nooit zal ik zo snel kunnen lopen of een kogel kunnen stoten of iets gooien of zo snel kunnen fietsen of rennen.
Ben ik daarom een mislukkeling? Nee, natuurlijk niet, want sport is de meest oneerlijke bezigheid die er bestaat. De een heeft natuurlijk meer talent of lichamelijke aanleg om iets goed te kunnen doen. Misschien zou ik wel Olympisch kampioen op de neusfluit kunnen worden of in het mens-erger-je-nieten of in het Mikado.

Nee, begrijp me goed, ik vind het heel bijzonder wat die mensen voor hun kunstjes over hebben al die tijd die er in wordt gestoken, alle genietingen van het leven die ze in hun jeugd moeten ontberen.
Dat is misschien ook een van die sneue dingen aan bepaalde sporten.
Zo van jij was toch ooit die man die zo goed aan die rekstok kon slingeren – mooi man.
Maar wat koop je er voor. Tegenwoordig schijnt er ook een transgender persoon mee te doen aan het gewichtheffen voor vrouwen.
Een Nieuw-Zeelandse vrouw, die ooit man was, maar zich vrouw voelt en daardoor veel sterker is dan de andere vrouwen.
Zal me benieuwen wat dit los maakt aan gevoelens.

Maar toch blijf ik het iets geweldigs vinden dat mensen zo onmetelijk gelukkig kunnen worden met het perfect doen van dat waar ze goed in zijn.

Het spelelement blijft in de mens net als in dieren tot op hoge leeftijd doorsudderen. Het valt nooit helemaal weg te redeneren en moet ook niet, het houdt ons jeugdig. Het is een manier om jezelf aan jezelf te bewijzen en als je ergens goed in bent aan de rest van de wereld.

Maar goed ook dat het gebeurt, vele mensen worden er immers ook een beetje plaatsvervangend gelukkig van. En dat is het mooie en dat is het niet te onderschatten effect en belang van topsport.

geluk sport kunstje

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 229