Roepie Roepie tijdens Corona persconferentie

Ooit waren persconferenties louter bedoeld voor journalisten. Het woord geeft de duiding al aan. Tijdens die sessies konden journalisten al of niet kritische vragen stellen, open deuren intrappen of gejubel van de bobo’s subtiel onderstrepen. Daarvan werd verslag gedaan in kilo’s papier en talloze media, gedrukt of digitaal. De burgers gingen zich dan fijn verbazen of kapot ergeren aan hetgeen er blijkbaar gezegd werd door onder meer de boven ons gestelden. Of zij dronken geroddel op met uitspraken door Bekende Nederlanders, welke tijdens of na een dansfeest hijgend meldden, dat de organisatie rond de marathon zwaar waardeloos was. Of de lezers en kijkers riepen juist hosanna over zichzelf, collega’s en bevriende politici.

Welnu, dat waren nog eens tijden. De vakbroeders van de media verdienden zo hun geld en kregen door hun werk zeker het gevoel maatschappelijke betekenis te hebben. Ja, de persconferentie was voor schrijvers en rapporteurs met uitzicht op een borrel na afloop, waar dan ook. Deze op zich aardige procedure is door Corona subtiel en ruw tegelijkertijd onderuit geschoffeld. Zo kijken miljoenen eigenwijze en niet journalistieke Nederlanders sinds maart 2020 al bijna veertig keer naar de mededelingen en toelichtingen van twee heren, welke nog nauwelijks echt een nieuwe bestuurscultuur vertegenwoordigen.

De vrouwen zijn daarbij vertegenwoordigd in de functie van doventolk. Heel apart, die expressieve dames precies in het midden tussen twee heren die weer boodschappen bijstellen, aanvullen, nuanceren, bijna smeken om begrip en geen lastige vraag uit de weg gaan. In dit samenspel lijkt de bebaarde soms duidelijker en concreter dan de premier, die af en toe in zijn eigen rappe woordenstromen een zeer speciale vorm van wanhoop en niet weten uitstraalt. Of ben ik de enige die dit denkt te bemerken? Onder de miljoenen amateurjournalisten die wij allen soms denken te zijn, bevinden zich vaccin weigeraars, principerijders, twijfelaars, overtuigden en gelaten burgers.

In dit kader sta ik samen met vele beste stuurlui uiteraard aan de wal. Bestuurders zijn in de pandemie immers niet te benijden, dat is zeker. De twee kapiteins op het Schip Der Coronastaat sproeien niettemin tegen de klippen op hun woorden via de journalistiek Nederland in. Daarmee is de persconferentie verworden tot een roepmachine van het kabinet. Intussen wordt de reguliere communicatie met gerichte voorlichting richting twijfelaars en slordige medeburgers veronachtzaamd. Ook de structurele voorlichting over werkelijk veel gestelde vragen kan echt beter. Tot gisteren zag ik nog spotjes op televisie langskomen met de geschreeuwde mededeling, dat de anderhalve meter niet meer nodig is.

Vele niet-journalisten, gewone burgers en bezorgden zagen, zonder wetenschappelijke kennis, dat de jubelend aangekondigde eerdere versoepelingen tot weinig zouden leiden. Het begrijpelijke en foute effect was: we zijn zo goed als door die rottige pandemie heen. Maar niet heus. De woordenstromen tijdens de persco’s leiden dan ook tot steeds minder respect bij de kiezers, zo is mijn taxatie.

persconferentie politici bestuurscultuur leiderschap Corona burgerzin

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 10 stemmen 402