Vijandige overheid zorgt voor leed en hoge maatschappelijke kosten
Bij de zoveelste recente berichtgeving over nu weer een zwarte lijst van 'verdachte' burgers bij de belastingdienst, zinkt mij de moed in de schoenen om positief de pandemie door te komen. Flauw doen over het geroep van onze leiders over het ‘onwijs gave land’, dat wil ik niet meer. Toch glibbert onze samenleving op dit punt behoorlijk. Immers de economie draait als een tierelier en zelfs zijn er forse personeelstekorten. Maar achter deze schone schijn blijkt uit weer nieuwe onderzoeken vandaag, dat ongeveer de helft van de Nederlandse burgers betalingsproblemen kent, mede door de steeds hoger wordende (vaste) lasten, voeg ik eraan toe. Blijkbaar valt daar ‘gewoon’ niet tegenop te werken. De Pavlov reactie van beleidsmakers horen wij vaak. Namelijk werk, werk, en nog eens werk, roepen zij opgewonden. Deze open deur is al lang niet meer een belangrijke voorwaarde voor een min of meer zorgeloos bestaan.
Ik schrijf ‘min of meer’, want ziekte, dood, ongeluk, of gore pech kunnen evenzo goed levens kapot maken. De overheid kan dit nooit echt voorkomen. Wel mag de overheid stukken barmhartiger worden naar ons in regelgeving en fraudebestrijding. Blijkbaar is de typisch Hollandse zuinige krenterigheid een belangrijke pijler in de aanpak van ‘profiteren’. Met- bij wijze van spreken- tanks, sluipschutters, boobytraps en een soort tactiek van verschroeide aarde, opereren tot voor kort, tamelijk onzichtbaar in bepaalde situaties, onze overheidsdienaren. Dit uiteraard onder het regime van de politiek. De politiek? Ja, want hoe wij het wenden of keren, de politiek besluit namens ons over kaders van rechten, plichten en mogelijkheden. Nu ja, de politiek, dat is toch een arena, welke bevolkt wordt door vaak wereldvreemde medeburgers?
Toch niet, want ‘onze’ kinderen en neefjes en nichten werken daar. Zij vertellen tijdens verjaardagen van nog voor de pandemie met gepaste trots, dat zij de samenleving dienen als ambtenaar. En wijzen daarbij fluisterend op de stevige rechtspositie van de overheidsdienaar. Maar intussen kiest de overheid voor een flink deel voor vijandschap richting de burgers. In de ijver om excessen binnen de perken te houden, worden blijkbaar vele grenzen overschreden. De schade is enorm. Ook aan de samenleving. Gezinnen welke met onmogelijke straffen en regelingen worden opgezadeld, krijgen ook te maken met hun kinderen die aan langdurige stress zijn blootgesteld. Nog los van de negatieve effecten op andere personen binnen de leefomgeving van slachtoffers.
Met daarbij extra zorgkosten, minder aangepast gedrag, extra kosten uitkeringen, en een groeiende groep boze burgers. Dit is een- volgens mij- onderschatte waarneming. Het betekent niet, dat elke controle moet worden losgelaten. Wel, dat de vijandige behandeling van burgers door overheden een stuk barmhartiger moet worden. Dat geldt ook voor een orgaan als de Raad van State, dat onlangs excuus aanbood voor een meedogenloze uitleg van de wet bij de Toeslagen. Onbegrijpelijk, dat de controlerende Tweede Kamer dit alles, ondanks oppositie en kritische zin, zo ver heeft laten komen. Helaas barsten wij in dit land van ogenschijnlijke luxe, begeleid door knettergekke reclames over producten. En door gejubel van economen over de economie. Alsof er niets aan de hand is in dit gave land. Alwaar ook nog eens duizenden kinderen onder de armoedegrens opgroeien. Dit alles te midden van een zeer grillige pandemie. Ja, ja, wat een geklaag weer. Vindt u het gek?
29 november 2021
Geplaatst in de categorie: actualiteit
schulden
612
Geef je reactie op deze inzending:
Door wie? Door dezelfde partijen met de zelfde personen met dezelfde kenmerken van oude falende meuk. Uiteraard bedoelen deze politici het min of meer goed. Maar onder dat mom is zoveel mis gegaan, zoveel ellende uitgestort, zoveel kinderachtigheid breeduit gemeten voor de Nederlandse kiezers, dat het niet meer normaal lijkt. Geen van de vier heeft nog het lef getoond om ruimte te maken voor opvolgers, welke niet de belasting van deze tragische fouten en wantrouwen zouden uitstralen.
Maar nee, dit is Nederland. Daar kan dit allemaal. En de baas van de kermis stelt zich begrijpelijk deemoedig op bij de presentatie van dit akkoord. Of hij dat werkelijk doorvoelt, is voor mij zeer de vraag. Indien je als werknemer of manager middenkader zo faalt, mag je nimmer terugkeren in je oude baan om met zakken vol geld je fouten af te kopen en beterschap te beloven. Dan ben je al binnen een paar maanden bij de uitkerende instantie. Of je schrijft je een ongeluk aan sollicitatiebrieven.
Moet je wel lef hebben om als vrouw een dergelijke positie te begeren. Omdat vuil spuitend Nederland via onder meer sociale media sowieso alles boven het maaiveld lelijk afsnoeit, waarbij vrouwen ook nog eens ladingen seksistische grofheden digitaal over zich heen krijgen.
Nee, in Nederland je onderscheiden is geen pretje. Onze directheid en 'ik zeg gewoon wat ik denk' zijn soort cultureel erfgoed geworden. Maar dan zonder prijzenswaardige nominaties.