Code zwart
Hij is toevallig zwart. Mijn eigen persoonlijke code zwart, mijn straatverkoper, mijn onheilsprofeet die me altijd vriendelijk groet met zijn sardonische glimlach, die me nu al bijna twee jaar achtervolgt met zijn onheilsboodschappen, die als een van de weinige mensen doorheeft dat ik te veel drink, veel te veel, minstens twee keer per week meld ik me bij zijn Deka, minstens twee keer per week moet ik zijn zwartgallige voorspellingen ondergaan als ik een nieuw krat bier kom halen.
Op Black Friday. 'Zo meneer', net als Woemi heeft hij het maar opgegeven zich te verzetten tegen mijn drankmisbruik.
'1 januari' beloof ik hem, beloof ik mezelf.
'Na Corona' beloof ik hem nu, want hij heeft hij niet geprofeteerd: 'corona komt, corona gaat, wat we er ook aan doen, hoe we er ook ons tegen verzetten, of we nu hoog of laag springen, lockdowns over onze hoofden uitstorten en ons elk half jaar verplicht laten vaccineren met tegengif, of we ons iedere keer door een dreigend tekort aan IC bedden in ons kot laten jagen, de Intensive Care als nieuwe heilige graal, als hoeder van het eeuwige leven, als ons eigen Gouden Kalf, óf zoals ik laatst een hooggeleerd en gezien arts hoorde zeggen, onze adem inhouden als iemand in onze nabijheid komt, want je kan immers nooit weten, de dood loert overal, de ander moet je niet in de ogen kijken, zelfs de kampbeul, zoals Levinas ons ooit geleerd heeft, de ander is niet degene die ons leven zin en plezier geeft, de ander is een bedreiging geworden. Zie hier het gif dat Corona ons gebracht heeft. Een wereldwijde massapsychose heeft ons verlamd, heeft ons bang gemaakt voor elkaar, en vrijwillig zijn we met bijna acht miljard mensen in de val gelopen.
De val van Dr.No, of Xi Jinping zo u wilt, want welke kleur ze het virus ook geven op hun van eenvormigheid en gelijkheid over elkaar heen vallende onafhankelijke staatsomroepen, welke bizarre spikes ze deze op mijnen lijkende monsters ook geven, rood, blauw, pimpelpaars met een gifgroen randje, in hun antiracistische vooroordelen verenigd zijn ze wel zo slim om het virus niet zwart te maken.' En het sardonische glimlachje maakt plaats voor een akelige, holle schaterlach, gevolgd door een enorme hoestbui.
'Sorry meneer, geen corona hoor, ik heb me vanmorgen nog laten testen' liegt hij, 'en bovendien: u heeft uw boostertje inmiddels toch al binnen?' Hij weet dat ik weer werk in het ziekenhuis, alweer meer dan een jaar verdomme.
Mijn god, wat is hij weer op stoom. Het is maar goed dat Woemi me alleen laat hannesen met mijn kratten bier en mijn fiets, ze zou na drie minuten georakel al in acute depressie geschoten zijn en voor eeuwig de lokale buurtsuper hebben omgeruild voor de monopolist met zijn hamsterweken.
'Maar meneer', sputter ik voorzichtig tegen, 'u gelooft toch ook niet dat corona een onschuldig griepje is, u wilt toch ook niet dat we in code zwart belanden, als u leider was van ons land wilt u toch ook niet verantwoordelijk zijn voor de dood van miljoenen?'
Moet ik hem anders vertellen hoe ik vannacht heb geworsteld met een patiënt, gebeden en gesmeekt, iedere keer weer, om toch vooral zijn 15 liter zuurstof op te laten, het maximale dat we iemand kunnen geven op afdeling? Tevergeefs, hij was en bleef ervan overtuigd dat we bezig waren hem te vergiftigen. Moet ik hem vertellen van de vrouw die me iedere keer angstig vroeg naar de situatie van haar moeder, die elders verpleegd werd? Moet ik hem vertellen dat we haar hebben laten slapen het laatste rondje, de postoel niet geleegd, de controles niet gedaan? Omdat haar moeder dood is? Moet ik dat?
Moet ik zeggen dat we hier in een beschaafd land leven, dat we hier iedereen de zorg willen geven die hij of zij verdient, dat iedereen op zijn minst het recht heeft om waardig te sterven, en niet op straat of in de gang van een overvol ziekenhuis, en dat we daarvoor best even een poosje zonder feesten en beesten kunnen, ook als dat poosje wat langer duurt dan de beloofde drie weken?
Een lockdown, of iets wat daarop lijkt, dat is toch nog geen oorlog? En maatregelen die we onszelf opleggen om die kutkloteziekte uit te bannen, dat is toch nog geen dictatuur?
Moet ik dat, moet ik dat?
Gelukkig is hij ineens druk met iemand die wel geïnteresseerd is in zijn straatjournaal. En die op haar beurt blijkbaar ook de tijd of in ieder geval het geduld heeft om naar de baarlijke nonsens die hij heeft uit te kramen over de naderende Orwelliaanse samenleving waarin alle neuzen door Facebook en Dr. Google dezelfde kant op worden gedrukt te luisteren.
Ik geloof liever in sprookjes. In een God of in een raket naar de ruimte, waar een Bezos of Musk ons een alomvattend inzicht geeft.
Alleen dat code zwart, daar moeten we wat aan doen. Hopelijk leest Sylvana Simons deze column. Zwart, ze kan nog wel even aan de bak, schrijven we eerdaags weer zwarte cijfers. Of ben ik nu te zwartgallig?
... Een, twee keer per week komt Jorrit hem tegen: de straatverkoper, de onheilsprofeet die hem het einde der tijden voorspelt, als hij zijn bier komt halen bij de Deka.
Geduldig en gelaten ondergaat hij zijn tirades. Maar een straatjournaal kopen van die gek? Dat nooit! ...
27 november 2021
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Woemi
164
Geef je reactie op deze inzending: