Drie duizend jaren van verlangen

In het veelbewogen jaar dat achter mij ligt, ben ik na lange tijd weer eens naar de bioscoop gegaan. Het is tegenwoordig gemakkelijk om alle films die je graag zien wilt op een van je thuisschermen te bekijken. Maar het grote witte doek blijft toch een unieke ervaring. En de films die ik uitzocht, waren zeer de moeite waard. Zo was ik onder de indruk van de film over het leven van Elvis. Of eigenlijk over zijn manager en hoe hij het leven van Elvis beïnvloed heeft. Een onthullende film over macht en onmacht. Over manipulatie en de eenzaamheid van roem. Over liefde en verlies van liefde. Een film die je bijblijft en tot nadenken stemt.

Een must voor mij was het zien van de film die het vervolg is op de eerste Avatar film: ‘Avatar, The way of water.’ De eerste film over de mooie blauwe wezens in een vredige spirituele wereld heb ik meermalen gezien. Wat wilde ik daar graag wonen! Maar dan komen de mensen van onze planeet de boel daar verstoren. Uit pure hebberigheid. Zoals China op dit moment al begonnen is de Maan uit te buiten voor grondstoffen. We hebben nog weinig geleerd hoe vredig en liefdevol samen te leven met al het leven om ons heen. Op aarde en in het universum.

In het vervolg op die eerste Avatar film gaan ‘we’ ook weer flink tekeer. Ik zie overeenkomsten met het mooie boek ‘Kinderen van Moeder Aarde’ van Thea Beckman. Je bent een vredelievend volk, maar je wordt aangevallen. Wat doe je dan. Je principes of je leven. Je principes of je dierbaren. Ga er maar aanstaan. Het is het gevecht tussen teveel van het vrouwelijke en teveel van het mannelijke principe. Geweldloosheid versus agressie. Het een te ver doorgeschoten met het risico een deurmat te worden. Het andere te ver doorgeschoten met het risico alles te vernietigen. Balans is de boodschap. Vredige assertiviteit. Assertieve vrede.

Als fan van de serie Downton Abbey, wilde ik ook graag de gelijknamige tweede film zien. De uitgesproken karakters komen weer prima tot hun recht in nieuwe verwikkelingen met een lang verborgen geheim dat aan het licht komt. Zeker een aanrader. Maar niet als je moeder net een paar weken ervoor is overleden. En vooral dan niet op moederdag. Die sterfscene had ik even niet zien aankomen. Misschien was een gezellige kinderfilm voor die dag de betere keuze geweest. ‘Alles gaat zoals het moet’, zei mijn lieve moeder vaak in het laatste jaar van haar leven. Loslaten doet pijn. Maar liefde is loslaten. Als je los moet laten, dan heb je liefgehad.

Dat brengt mij bij de film in de titel van deze column: ‘Three thousand years of longing’. Ik wist niet zeker wat te verwachten. De trailer maakt nieuwsgierig, maar geeft geen antwoorden. Het is zonder meer een bijzonder verhaal. Onwerkelijk. En toch herkenbaar. Het verlangen naar liefde. Wie kent het niet. We denken dan aan de passionele liefde, de fysieke liefde. Maar de echte liefde gaat nog zoveel verder. Hoever die gaan kan, leert deze sprookjesfilm uit drieduizend en één nacht. Met een bijna anticlimax als het over de wijsheid van liefde gaat.

Want we verlangen te vaak naar die perfecte liefde. De perfecte relatie. De perfecte persoon in ons leven, waardoor we opeens perfect gelukkig zullen zijn. Maar perfectie bestaat niet. Er bestaat alleen liefde. Met alle imperfecties waarmee het op ons pad komt. En wie de wijsheid van liefde kent, is dankbaar voor alle vormen van liefde. Waar ook. Wanneer ook. Met wie ook. Terwijl ik over het einde van de film nadacht, bij een kopje koffie in een nieuw ontdekte koffiegelegenheid in de mooie stad waar ik woon, herinnerde ik mij dat kleine gedichtje dat ik enige tijd geleden schreef. Dat vat voor mij de drie duizend jaren van verlangen wel samen.

OVERVLOED

Wie liefde heeft gekend
Zal steeds weer liefde vinden

Want liefde raakt nooit op
Liefde is nooit klaar

Liefde is nooit uitverkocht
En liefde is nooit in de uitverkoop

Liefde is altijd en overal aanwezig
In gulle overvloed

Klaar om gevonden te worden
Voor wie haar wil vinden