Omzien naar elkaar

Afgelopen week werd een buurman onverwachts opgehaald met een ambulance zo vernam ik via een bekende van mij. Dezelfde middag zag ik hem gelukkig alweer lopen en besloot ik hem een hart onder de riem te steken. De volgende dag bracht ik hem een lieflijk bosje tulpen. En ook vandaag ging ik op weg naar iemand met wie zijn gezondheid het niet zo volgens eigen plan wil gaan. Het is voor hem frustrerend en het maakt onmachtig. Ik toog op weg met opnieuw een bosje tulpen. Helaas trof ik hem niet thuis en zag door het raam dat hij al een prachtige bos tulpen op tafel had staan. Zo besloot ik om een paar deuren verder te lopen, in dezelfde straat, waar een prachtmensje van 92 jaar oud woont die erg van de kleine dingen kan genieten en waar ik een mooie hartverbinding mee voel. Deze optie had ik al ingecalculeerd mocht ik de man niet thuis treffen.

Laatst luisterde ik een podcast waarin een man aan het woord kwam die gelukkig wordt van mensen helpen in geldelijke en materiele zin. Zelf ben ik ook iemand die gemakkelijk van alles weggeeft, verschillende jaren daar gelaten. Maar hoe help je iemand nu echt. De man geeft onder meer dure games weg en dergelijke. Wanneer je geld hebt is dit eenvoudig maar is dit de weg die je moet gaan als het gaat om hulp?

Aandacht, een luisterend oor, een kleinigheidje. Het zijn de kleine dingen die het doen, een liedje van het duo Saskia en Serge uit 1972, nog steeds een actualiteit. Misschien wel meer dan ooit gezien eenzaamheid een grootschalige omvang aangenomen heeft. Het gaat hier om een tekst van zo’n 52 jaar geleden en alles is alleen maar nog groter en vooral individualistischer geworden. Eenzaamheid wordt wel dé volksziekte van de 21e eeuw genoemd. Het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) onderzoekt regelmatig hoe het gesteld is met de eenzaamheid van de Nederlanders. De cijfers zouden met de jaren steeds weer stijgen.
Het laatste couplet gaat als volgt:
We leven in het groot, we maken veel te veel misbaar
We praten wel, maar luisteren zelden naar elkaar
We kijken naar een punt en veel te weinig om ons heen
We zien geen kleine dingen en dus blijven we alleen.

Eenzaamheid kent oorzaken als omstandigheid in relaties, woon-/werkomgeving, verlies van werk, geldproblemen, psychologische of fysieke problemen, leven met een diagnose, verhuizing, pensionering, anders zijn en verwachtingen hebben om maar wat te noemen.
We kennen vormen van eenzaamheid als emotionele, sociale en existentiële. Bij de eerste gaat het er met name om dat je gezien en gehoord wilt worden, bij het sociale mis je veelal de verbondenheid met anderen waardoor je een klein netwerk hebt, en bij de laatste heb je een grote behoefte aan zingeving. Voor mij persoonlijk zijn het alle drie geen onbekenden.

Door nieuwe dingen aan te zijn gegaan heb ik enige veranderingen in mijn levensomstandigheid kunnen aanbrengen. Bij mij waren eenzaamheidsgevoelens ontstaan na een verhuizing die de aanleiding gaf tot diepe rouw van onder meer het overlijden van mijn geliefde en andere rouwprocessen van de dingen des levens met een existentiële crisis als gevolg. Met de hulp van de juiste persoon op mijn pad ontstond de mogelijkheid tot het ruimen van oude trauma’s. Dankbaar ben ik dat zij er op dat moment was. De ruimte die letterlijk in mij is ontstaan geeft mij mogelijkheden om als het ware opnieuw te beginnen maar ook om oude vertrouwde eigenschappen die goed voelen weer te omarmen. Mensen een handreiking geven geeft mij een goed gevoel. Een bosje bloemen geven is daar een voorbeeld van, je kunt het zien als een gebaar van medeleven vanuit het hart.