Ouderen kunnen de pest krijgen

Gisteravond zagen wij op televisie de eerste in een reeks uitzendingen over de toekomst van de vergrijzing. We zagen eenzame ouderen in grote gezinswoningen, die vooral niet gezellig leefden in alle verlaten slaapkamers of andere ruimten te bereiken met twee trappen om de was te doen. Hoezo? Omdat de marketing- technische beleidsopvattingen in de politiek alle verzorgingshuizen schrapten in het recente verleden. En er voor al die solisten op leeftijd in die ruime woningen gewoon geen passende woningen zijn. Helemaal schrijnend is de al lang geleden voorspelde tragiek van overbelaste mantelzorgers en de verregaande eenzaamheid van al die ouderen die van de politiek zo lang mogelijk thuis moesten blijven wonen.

Maar waar dan? De ouderwetse bejaardentehuizen zorgden zeker niet voor luxe, maar wel voor aanspraak en enige levendigheid. En de zorg was vlakbij. Gelukkig hebben toekomstige en nabije ouderen het nog niet echt helder op hun netvlies, dat zij straks bij eventuele problemen met de gezondheid weinig tot niks te verwachten hebben van zorgzame kinderen of attente zorg van professionals. Want de vergijzing ‘drukt’ nu en straks enorm op de budgetten voor de zorg. Dus verklaart de een na de andere deskundige, dat wij ‘het gesprek met elkaar moeten aangaan’ om te bezien of robotica of mantelzorgers niet een groot deel van de ouderenzorg mogen gaan opvangen.

Nu ja, tenzij de dementerenden te veel in nachtelijke uren de straten en pleinen gaan bevolken in hun verwardheid. Vooruit, dan wrikken wij in de wachtlijsten nog wel een plekje in een verpleeghuis. Waarvan het imago al jaren tot een dodelijk vriespunt is gedaald. Daar ga je slechts langzaam dood, terwijl je in je eigen uitwerpselen ligt de rochelen en de uitzendkrachten langs je heen fladderen met hun uitroepen, dat het zo druk is vanwege personeelstekort. Ha, de eigen kinderen dan, waar de oudjes zo vaak te hulp schoten bij oppassen door beider werk? Nee, die hebben het te druk en zijn ook vaak helemaal niet opgevoed met het idee om te zorgen.

Zorg en bezoek voor oma en opa waren na de oorlog standaard in de opvoeding. Ook al had je als kleinkind niet altijd zin. Terug naar het heden. Straks komen de witjassen haastig aan je bed om te bezien of je na een sukkelige val met een gebroken heup nog wel zinvol te repareren bent, of dat een operatie geen zin meer heeft voor de kwaliteit van je leven. Ook je functie in de samenleving wordt dan betrokken in de analyses over nut en noodzaak van een ingreep. Binnenkort gaan wij mogelijk stomverbaasd zijn als een oudere boven de 75 schuifelend ons tegemoet treedt tijdens een verjaardag met de uitroep: ‘Ik heb een nieuwe heup gekregen’.

mantelzorg verzorgingshuizen eenzaamheid ouderenbeleid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.8 met 5 stemmen 322