PERSBREIDEL EN EEUWENOUD ZEER
Nederland draait door en staat daarin niet alleen. Europa lijkt het ook te doen en de hele wereld lijkt aan varianten van het Censuurvirus te lijden, dat de volgende bijverschijnselen heeft: Er wordt in kuiven gepikt, op tenen en pikken getrapt en er worden korte lontjes aangestoken. Men ergert zich groen en geel, strooit zout in wonden en kan elkaar wel schieten nu en dan. Men zet iemand al dan niet denkbeeldig het mes op de keel of legt hem het zwijgen op.
Dat overkwam ook de auteur Herman Brusselmans. Zijn column over een Palestijns jongetje dat huilt om zijn moeder die in Gaza onder het puin werd bedolven, maakte dat de schrijver zijn zoontje voor zich zag in een dergelijke situatie en dat hij de neiging beschreef de eerste de beste Israëliër die hij tegenkwam een mes in de keel te willen steken.
Wat zou er gebeurd zijn als het om een Joods jongetje zou zijn gegaan en een Palestijnse dader. Ook iets dergelijks als hiervoor beschreven vrees ik.
De redactie van het Vlaamse tijdschrift HUMO werd bedolven onder een hele lading van dreigementen en voelde zich genoodzaakt de column te verwijderen. Al bleef men zijn columnist steunen. Arnon Grunberg distantieerde zich van HUMO vanwege het plaatsen van de voor velen omstreden column met de gewraakte zin.
Door toe te geven aan lieden die blijkbaar de macht hebben censuur te bewerkstelligen, wordt hun macht nog eens benadrukt.
Inlevingsvermogen en verbeelding worden direct afgestraft. Welke ouder zou geen moordneigingen krijgen als hij zijn kind zou zien lijden.
Tussen denken en doen ligt natuurlijk een wereld van verschil voor een schrijver. Ik heb met beide volken te doen. Vooral met de kinderen. De Joodse en de Palestijnse.
Het beschreven kind in oorlogstijd van de column werd op zijn beurt ook bedolven en wel onder een grote berg vernederende bagger, veroorzaakt door eeuwenlange vervolging, haat en de diaspora van het joodse volk.
Dat volk moest door de eeuwen herkenbaar zijn door bijvoorbeeld belletjes aan hun schoenen, een rode en een zwarte schoen, vreemde, rare punthoeden, en gele sterren of lappen te dragen als merkteken. Al vanaf de 12e eeuw zouden ze een gevaar vormen voor de christenen.
Het eerste belangrijke pleidooi tegen censuur, onder de titel Areopagitica, werd in 1644 geschreven door de Engelse auteur John Milton (1608-74), wiens werk in zijn tijd nog hoger werd geacht dan dat van Shakespeare. Hij schreef: ‘Er bestaan vele versies van de waarheid, en de uitwisseling van ideeën is essentieel. De waarheid komt alleen tot stand door de communicatie tussen verstandige mensen'. (Bron Wikipedia)
GELEGDE NADRUK
Waar het om ging dat wordt nu genegeerd
Een Gazakind dat om zijn moeder huilde
Die onder puin het levenslicht verruilde
Er werd een column uit een blad geweerd
Persbreidel wint, hoe blind zij die niet zagen
Dat juist verbeeldingskracht NIET aan wil jagen
24 augustus 2024
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
Erfenis
229
Geef je reactie op deze inzending:
De “vermeende” rol die je Grünberg toedicht behoeft toch enige toelichting denk ik.
Ik citeer Grünberg:
"Moordfantasieën over wie dan ook horen niet thuis in een blad, ook niet vermomd als satire. En ook niet als men zo verontwaardigd is - terecht overigens - over iets dat gebeurt in de wereld. Sommige mensen nemen Brusselmans serieus en zouden op ideeën gebracht kunnen worden, denkt de Nederlander. Daarom vind ik dat het excuus van satire hier niet geldt."
Einde citaat.
De reden dat Grünberg opstapt is omdat de HUMO redactie niet reeds heeft ingegrepen voor de publicatie en vervolgens om de reactie van de hoofdredactie van Humo op zijn kritiek was voor hem de reden om te stoppen. Adjunct-hoofdredacteur Matthias Vanderaspoilden zei in De Standaard dat Grunberg "het heel persoonlijk neemt".