IJS EN WEDER DIENENDE

Ik herinner me dat ik in de jaren zeventig de streekbus naar school mocht nemen van mijn moeder, maar dat gebeurde alleen onder zeer extreme weersomstandigheden, d.w.z. ijzel en 30 cm sneeuw of een enorme storm, in plaats van gewoon de ouderwetse 16 km fietsen. Dat was voordat de strippenkaart werd ingevoerd, dus je moest contant betalen aan de chauffeur, die een centenbak had met allerlei soorten kleingeld plus een enorme datumstempel. (De strippenkaart werd pas in mei 1980 ingevoerd.)

Toen ging ik ergens schuchter zitten, want ik kende de vaste klanten niet, die wel elke dag met de bus naar school gingen. Die waren trouwens ook aanzienlijk dikker. En ik maar denken dat het verwende, slappe, niet militair gedrilde kinderen/pubers waren.
Achterin de bus zaten de echte asocialen. Ze hadden alles beklad met viltstiften en in het hout van de rugleuningen en zelfs in de bekleding van de duozittingen bekrast in primitieve runentekens - KISS -.
Waarom, vroeg ik me af? Wat heeft dit nu nodig? Wat heeft dit voor nut?

Voorin de bus zat heel vaak meiden van een jaar of 14/15/16, met dikke benen en rokken met haar rug naar de rijrichting, de hele rit te praten en te lachen met de chauffeur. Ze mocht alles, en terwijl ze kauwgom kauwde, groette ze soms mensen en ging ze een beetje opzij zodat ze een kaartje konden kopen.
Dat was toen blijkbaar de mode onder pubermeisjes: de groupie zijn van de chauffeurs van de lijnbus met hun uniformen en bakkebaarden, die hun vader hadden kunnen zijn.
Bij gebrek aan plaatselijke Rolling Stones?

Maar ik was jaloers. (Ze kunnen het dus wel, gezellig doen tegen iemand, alleen niet tegen mij).
Ik zat te sudderen en te mokken en starend naar het grijze dooiende landschap van sneeuw en kale bomen en grijze depressie in hard novemberend Holland, hopend op een uitweg uit mijn bestaan. Depressief, eenzaam, ontzettend verschrikkelijk níet lekker in mijn vel zittend.

En, heel soms, kan deze gemoedstoestand leiden tot een gedicht:

DE BUSBLUES

'Vergeet uw bagage niet'
maar ik, reis licht,
als een zwerver zonder bagage,
van het fysieke soort.

Ik voel de vreemde weemoed van voorbijgaande huizen,
waar mensen die je nooit zult kennen,
die parallel jouw leven leiden,
met andere verhalen,
in andere uren en dagen.

Zij wel, weten precies bij welke halte
uit te stappen:
het midden van nergens
is voor hen geboortegrond.

En de trein dendert zich voort,
het verschil van mening
tussen hemel en de aarde
zet zich om in kracht, beweging:
(nu de richting nog)

Wanneer naderen wij onze eindbestemming?
Zal deze trein nog verder gaan als?

'Vergeet niet uit te checken,'
'Vergeet vooral niet uit te checken.'

... [De weemoed die wordt opgeroepen door voorbijflitsende huizen die men ziet in de nachttrein, ook wel genaamd: de busblues, de reisblues, het gevoel zich te bevinden in het midden van nergens, drijvend zonder aanhechtingspunt door een soms vervreemdende en angstaanjagende wereld] ...

lijnbus jaren zeventig strippenkaart

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 269