In de marge

Er was pompoensoep, worstenbroodjes voor de jongens en tapas zoals dadels met spek. We speelden een kaartspel waarbij je snoepjes kon winnen. De vriendin van mijn broer, gek op spelletjes, weet hoe je twee pubers zonder protest om de tafel krijgt. Zodra de muziek aanstond, verloor ik mijn concentratie. Al meezingend liep ik achter de feiten aan. ("Jij hebt kenmerken van adhd," had de psycholoog me eerder dit jaar gezegd. Ze keek me peinzend aan. "Zonder de 'h', dan?" had ik gereageerd.)

Mijn broer zong ook mee, zijn kaarten strak in de gaten houdend. Zijn vriendin keek me onderzoekend aan. "Blijven opletten, hè?" zei ze. "Dit deed ze vroeger al," grinnikte mijn broer. Mijn schoonzus hoefde niet haar zoon in de gaten te houden, maar de zus van haar man.

Later gingen de neven voetballen met een stel jongens uit de buurt, en een vader die de wedstrijd in de voetbalkooi op het schoolplein veel te serieus nam. Neef Sid keek ervan op. "Ja, die man staat er vaker te schreeuwen," zei zoon. " Terwijl, zijn zoons voetballen goed en zijn lief en vrolijk. Maar kijk nou naar R., die irritante pester, zijn vader is altijd vriendelijk." Net andersom, wilde hij maar zeggen.

("Nee, met een 'h', de onrust zit van binnen. Je hebt veel gedachten, gebruikt veel woorden als ik je een vraag stel, je wiebelt met je voet.")

Ondertussen liep de rest van het gezelschap richting de rivier om te kijken hoe hoog het water stond. Eerst brachten we oma naar huis, zij woont in een flat aan de Lek. De rivier leek op een uitgestrekt meer. "Kijk, dat pad waar we in oktober nog langs liepen aan de rand van de uiterwaarden, is weg," zei ik. Uitroepen van ontzag.

De volgende dag kijk ik de film af waar ik gisteren aan begon: A Man Called Otto met Tom Hanks. Terwijl ik erwtensoep maak en de groenten snijd, denk ik na over Otto. Een starre man die op verschillende manieren probeert zijn leven te beëindigen, maar telkens wordt gestoord door een buur die iets van hem nodig heeft. Otto heeft zijn leven voor zijn overleden vrouw geleefd en is nu alleen. Hij is humeurig, maar ook behulpzaam. Langzaam ontdooit hij, vooral door zijn hartverwarmende, hoog zwangere nieuwe buurvrouw, een Mexicaanse. Otto verandert in een vaderfiguur, een soort oppas-opa, en groeit uit tot een alledaagse held. Uiteindelijk sterft hij aan een hartaandoening. In zijn afscheidsbrief aan de buurvrouw schrijft hij lieve woorden en laat hij zijn auto en huis aan haar en haar gezin na. De boodschap is duidelijk: je leeft niet alleen, je hebt mensen om je heen die net als jij verdrietige dingen meemaken. Deel het met elkaar.

Ik deel weinig tot niets met mijn buren. Wat zegt dat over mij? Ik houd mezelf graag voor dat ik het doe om de lieve vrede te bewaren.

Enkele uren later sta ik lachend bij de kraam met een papieren zak oliebollen in mijn hand. Mijn lach is voor de jonge verkoopster. Nog net op tijd kan ik een fluim ontwijken die met een boogje voor mijn voeten op de grond klettert. Mijn lach bevriest. Snel trek ik de zak oliebollen naar me toe en zet een stap opzij. Het komt van de man die hier vaker rondloopt, haastig, zijn rug gebogen, zijn neus bijna op de grond, hardop in gesprek met zichzelf. In een film ontpopt de zonderlinge man zich tot een behulpzame held. In het echte leven blijft hij gewoon zichzelf.

("Je schiet soms alle kanten op, je associeert snel.")

"Doe er maar acht," had ik gezegd tegen het oliebollenmeisje. Ik schatte haar nog geen zestien. Vastberaden duwde ze haar bril omhoog. "Mevrouw, het is tien oliebollen voor twaalf euro kunt u dat niet beter doen?" Haar assertiviteit kwam onverwacht. Met haar blozende wangen, make-uploos gezicht en krulhaar in een staartje had ik dit niet van haar verwacht.
"Je hebt gelijk, ik neem er tien," antwoordde ik.

("Maar ik kan ook heel rustig zijn," wierp ik tegen.)

Ineens herkende ik haar. Ze had een jaar bij mijn zoon in de klas gezeten op de lagere school, voordat ze naar een andere school vertrok. Ze was vaak samen met haar oudere zus, die altijd het woord nam.
Het begon me te dagen. Otto, de zonderlinge man, de verkoopster met haar plotselinge assertiviteit, ikzelf. We spelen allemaal een rol, soms voor anderen, soms voor onszelf. De echte verandering komt pas als we ons laten zien voor wie we werkelijk zijn. Kwetsbaar en onvolmaakt. Niet minder dan menselijk. Al mijmerend wandelde ik over het zebrapad, schrok op van piepende remmen. Met mijn hart in mijn keel haalde ik de overkant.

adhd in gedachten associatief

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 11 stemmen 344