De gruwel van pesten op scholen

De onderwijsinspectie signaleerde onlangs een forse toename van alleen al de aangemelde gevallen van pesten op de basisschool en het voortgezet onderwijs. Al jaren acht ik dat als een nachtmerrie. Kinderen die zelfs op school niet meer veilig zijn. En vaak om totaal onnozele redenen gepest worden door opzichtig negeren of via de sociale media een bombardement van onzinnige kwalificaties moeten lezen. Bij elkaar zie ik dat als een soort misdaad. Het is in de ergste gevallen levens verwoestend. Over een plagerijtje of een beetje onderling stangen heb ik het uiteraard niet. Uit: ‘Alles over pesten’ door Mieke van Stigt, het volgende citaat. ‘Ik ben mijn hele jeugd gepest. De meeste pijn kwam door de afwijzing van de leerkracht van wie ik op dat moment afhankelijk was’.

‘Degene bij wie je in laatste instantie terecht moet kunnen. In plaats van begrip en steun kreeg ik van hem vaak te horen: ‘Je bent ook stom’. 'Je doet ook raar’, ‘Je stelt je aan’. Volgens de auteur van dit boek groeit degene die langdurig is gepest ‘scheef’ op. Je leert niet goed om in een groep te functioneren en je zelfvertrouwen wordt langdurig ernstig aangetast. Treurig genoeg constateert schrijfster Mieke van Stigt dat het onderwerp pesten al zeker dertig jaar een onderwerp is in vele mediaberichten en discussies. Maar tot echte oplossingen en effectieve aanpak is het ondanks alle boeken en protocollen nog niet gekomen. Mijn achternichtjes zitten beiden op een school voor voortgezet onderwijs. Ten onrechte dacht ik - met hun ouders - dat zij na de basisschool fijn op weg konden gaan naar meer zelfstandigheid en het ontwikkelen van een eigen stijl om zich in deze redelijk krankzinnige wereld te handhaven.

Maar ook bij de stille van de twee hoor ik op een verjaardag wel gemompel over het feit dat een groep haar niet echt accepteert of dat zij via de telefoons aantoonbare onzinverhaaltjes over haar wisselen. Als oudere zak probeer ik mij voor te stellen wat dit betekent voor haar. En ik krijg dan snel mentaal een soort aanval van koude rillingen. Duizend bommen en granaten, denk ik dan kinderachtig en niet realistisch. Ofwel kille woede en de neiging om met gebalde vuisten erop af te gaan. Onzin natuurlijk. Er is een berg literatuur over hoe als school op te treden, hoe pesten zoveel mogelijk te voorkomen en koud gedoseerde boosheid hoort daar niet bij. Maar in de geest jeukt het dan omdat pesten op school zo vaak gebeurt vanuit een groep. Ogenschijnlijk keurige types die ook uit onderlinge angst meedoen met pesten om er zelf weer ‘bij te horen’.

En dan mentoren en leraren die het niet zien, onvoldoende begrijpen en te angstig zijn om slachtoffers te verdedigen of groepen aan te pakken. Zelf ben ik niet gepest in school- en studiejaren. Dat was geluk en had zeker niets te maken, dat ik stoer en flink was. Ik was eerder een mager ventje. Wel had ik door wat meer te lezen dan gemiddeld en de juiste genen blijkbaar voldoende weerbaarheid via verbale assertiviteit om niet met mij te laten sollen. Maar dat was toen. Nu ben ik diep somber, dat onze kinderen op school niet veilig zijn en vaker moeten lijden door de soms negatieve druk van hun leeftijdgenoten. En de mogelijkheden voor laffe pesters om via de sociale media slachtoffers extra pijn te doen. Laat leraren als tijgers door de scholen zich bewegen en sporen van gepest direct en duidelijk aanpakken. Hoe dan ook.

pesten onderwijs beleid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 19 stemmen 827