De wegwijzer

Onlangs liep ik de `Driebergenloop'. Het parcours schampte langs de A 12. Toen ik daar passeerde stond ik als aan de grond genageld.
Waar tot voor kort een aardig fietspad me door een bos voerde, waren sporen van shovels te zien en restten slechts stronken.
Meest in het oog springend was een ANWB paddenstoel die, ooit baken voor recreanten in het bos, achtergebleven was in het levenloze zand op de plek waar de werkzaamheden plaats gevonden hadden en die tot de verwijdering als een grafsteen mocht getuigen van wat er begraven lag. Alles rondom was verdwenen.

Het verbaasde me dat een ieder geestdriftig voort holde. Was er verder niemand geraakt door de verbijsterende kaalslag? Hoeveel van deze lopers hadden hier hun trainingen afgewerkt? Had de gewenning een blinde vlek ontwikkeld voor verwoesting, want als die ergens in het oog springt, is dat wel bij de werkzaamheden langs de A 12 (o.a. Driebergen, Maarn, Amerongen, Veenendaal) waar een door necrose aangetaste wond zich uitbreidt door bos, heide en wild leven en vreet aan schoonheid, rust en recreatie.
Het is gewoon geworden dat wegen worden aangelegd en verbreed in het belang van een economie waarvoor mobiliteit en logistiek onontbeerlijk zijn.

Het gaat daar overigens niet louter om de ontmanteling van de natuur. Onlangs had ik een gesprekje met een pastor uit Driebergen die vertelde over een 101-jarige man die in het huis, dat hij al zijn hele leven bewoont en dat door houtkap steeds dichter bij de weg is komen te liggen, dreigt om te komen in herrie en fijn stof.
Er moet een tot nadenken stemmende documentaire te maken zijn over het wel en wee van de huizen nabij de snelweg en hun bewoners.

`In Nederland wil ik niet wonen', dichtte Slauerhoff en fulmineerde in zijn gedicht tegen de matte aard van de Nederlanders. Nú zou hij die regel waarschijnlijk vol afgrijzen neerschrijven na een ritje over de A 12, maar zijn beschuldiging van onverschilligheid aan het adres van de Nederlandse mentaliteit blijft actueel.

Het zien van zo'n grootschalige sloop zou een ieder zo moeten verontwaardigen, dat we de verantwoordelijke bewindslieden - fileproblematiek of niet - in brons gegoten met de kop omlaag in het zand zouden willen plaatsen op de plek van de ANWB paddenstoel, terwijl ze met armen als van vogelverschrikkers omhoog wijzen naar de naargeestige leegte die achterbleef.

Beeldhouwkunst langs onze snelwegen onderscheidt zich nu een eenmaal zelden door schoonheid en een revolutionaire visie.

... Het gaat om een al wat oudere column die ik schreef, maar de aantasting van de natuur is nog steeds in volle gang. De mensen (burgers) zijn in de tussentijd bewuster geworden. Denk aan de demonstraties van Extinction Rebellion op de snelweg. Destijds waren er protesten tegen kap van een deel van het bos van Amelisweerd. Protest is nog steeds actueel want er is opnieuw sprake van een verbreding van de A 27 die ten koste van het bos zou gaan en tegengeluid is erg belangrijk. Er zijn af en toe demonstraties en er is de actiegroep `Vrienden van Amelisweerd'.
Ik woon op de Amerongse Berg en zie met regelmaat grote machines door het bos rauzen die in een mum van tijd boomstammen strippen en op z'n Hollands keurig in stukken gehakt in rechte lijnen gestapeld dood aan de kant leggen. Staatsbosbeheer is door haar oogmerk - bos is wingebied - niet te kieskeurig. Er wordt gelukkig steeds meer belang gehecht aan bomen en de sloopzucht lijkt toenemend te worden beknot.
Denk verder aan de stikstofmalaise waar het huidige kabinet op geen enkele manier écht iets aan doet, noodzakelijke maatregelen als inkrimping van de veestapel voor zich uitschuift, louter op zoek is naar het zoveelste geitenpaadje, zoals dit keer het opschroeven van de hoeveelheid stikstof die toelaatbaar is. Het economisch belang wordt zoals altijd bóven een gezonde natuur gesteld, terwijl jonge mezen die niet uit kunnen vliegen als gevolg van door kalkgebrek (a.g.v. teveel stikstof) brekende pootjes toch wel een hard signaal moet zijn. De kortzichtigheid ten top; in brons gegoten bewindslieden met de kop omlaag in het zand.
En stikstofwinst die wordt behaald, wordt niet aan de natuur geschonken wat het doel zou moeten zijn, maar gebruikt om de bouw op gang te helpen, vliegtuigen in de lucht te houden, de boeren te paaien, kortom stikstofgaten te stoppen die onze economie frustreren, maar de natuur intussen niet verder helpen. Gelukkig zijn er de Raad van State en bijv. MOB van Johan Vollenbroek die de overheid bij de les houden. Hoog nodig!

Die destijds overgebleven wegwijzer staat er niet meer als getuigenis - ik fiets regelmatig over de Maarnse Berg - maar als metafoor staat ie nog recht overeind: de voortdurende uitholling van de natuur door homo economicus. ...

Zie ook: https://www.apartefact.nl

Schrijver: Albert Goudberg
28 mei 2025

othello2casema.nl

Biografie van deze schrijver

natuurvernietiging

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 39