Even wennen

"Goedemiddag dames, lekker aan het tippelen?" Vet Brabants accent, elleboog uit het autoraampje. De vrouwen, duidelijk overvallen, lopen enkele meters voor me uit. "Tippelen"— het woord draagt de leeftijd van de gebruiker al in zich. Het blijft stil, dan lachen ze. De man rijdt stapvoets naast hen en grijnst zelfgenoegzaam.

Korte, geruite mouw, net als de vrouwen van middelbare leeftijd. Langzaam maakt hij vaart, tuurt in zijn achteruitkijkspiegel voor het effect. Als een kind dat iets stouts heeft gezegd. Tja, het is een vorm van levenslust.
"Het is aardig dat hij ons gedag zegt, maar ik vind hem arrogant," zegt de vrouw, tailleloos, korte broek, als ze hem nakijkt. De andere, kort grijs haar, platte billen in afritsbroek, knikt hevig.

Ik denk aan mijn eigen billen en wandel stevig door. Een grauwe gans met twee jongen steekt over. Ze waggelen naar de visvijver.
Toen mijn moeder net in het verpleeghuis woonde, stond ze nog voor de spiegel: ze deed lippenstift op, wilde haar ketting om. Allemaal weg. Ook de man die ze voor mijn vader aanzag, interesseert haar niet meer. Andersom zoekt hij haar aandacht nog wel, vertelde de verpleegkundige. Ze krijgt steeds minder notie van de mensen en de dingen om haar heen.

Plotseling hoor ik een hoop kabaal. Een groepje jongeren op brommers en scooters; sommigen zitten bij elkaar achterop.
"Mevrouw," roept de jongen op een lichtgrijze scooter, "weet u welke richting Klein Scheveningen is?" Zijn ogen staan geestdriftig. Overmand door de knetterende herrie, weet ik even niets te zeggen. Scheveningen? Dat ligt bij Den Haag, is mijn eerste gedachte. Hier kwam ik vroeger vaak. Sommige mensen kijken vooruit. Ik neig naar terugkijken.

"U weet het zelf ook niet, zie ik," mengeling van beleefdheid en bravoure.
"Ach, Klein Scheveningen," herpak ik mezelf. "Die kant op," wijs ik.

Met ronkend geweld scheuren ze weg. Gelukkig, de ganzen zwemmen al in de vijver.

Verval is angstaanjagend bij een hersenaandoening als dementie. Dan vallen zorgen om hangbillen en rimpels in het niet, daar helpt humor nog het beste tegen. Ik las laatst 'Wen er maar aan' van Maike Meijer in de tram. Ik gierde van het lachen, snot en tranen — ik schrok er zelf van. Gelukkig had ik een papieren zakdoekje in mijn tas.

Wen er maar aan

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 26