Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Hand verbrand

4.

Ik ben een jaar of twaalf. Het is een kletsnatte, stormachtige dag in de zomer.
Ik zit in de voortent van de caravan te lezen met een slaapzak om mijn benen tegen de kou. Ik ben alleen, mijn ouders zijn vertrokken naar kennissen die op dezelfde camping staan, mijn zusje is bij een vriendinnetje.
Omdat het zo koud is, heb ik het gaskacheltje aangesloten en voor mijn benen gezet. Het tentdoek klappert door de harde wind.

Dan, door een plotselinge harde windvlaag valt het kacheltje voorover, bijna op de rieten mat. In een reflex vang ik het kacheltje aan de kant van het hete rooster op met mijn rechterhand. Ik voel een enorme pijnscheut en besef meteen hoe stom ik ben geweest. Ik draai de gasfles dicht – die tegenwoordigheid van geest heb ik nog - en op sokken ren ik door de plassen naar het toiletgebouw om mijn hand onder de kraan te houden. Terwijl ik mijn hand koel met water zie ik de afdruk van het rooster in enorme blaren op mijn handpalm verschijnen. Ik tel minstens twintig grote blaren. Mijn hand doet veel pijn en wordt langzaam dik en rood. Hevig geschrokken en overstuur ga ik in de regen op zoek naar mijn ouders. Ik luister bij verschillende tenten en caravans en na een tijdje hoor ik mijn ouders lachen. Ik doe de rits van de tent open en zie mijn ouders en andere volwassenen zitten. Ze hebben rode hoofden en waterige oogjes. Ik ruik de lucht van jenever. Drankflessen en lege en halfvolle glazen staan op een tafeltje in het midden van de tent.

Ik probeer zo rustig mogelijk te vertellen wat er is gebeurd. Het enige wat ik wil is aandacht van mijn ouders, dat ze zich om mij bekommeren en me helpen. Maar er gebeurt niets. Ze zijn te beneveld door de drank om adequaat te reageren. Ik blijf nog wat dralen omdat ik graag wil dat er iemand (een volwassene) zich om mij bekommert en mij kan helpen zodat het niet zo’n pijn meer doet.

Na een tijdje zegt mijn vader met dubbele tong, dat als ik veel pijn heb, ik mijn hand omhoog moet houden, boven mijn hart, dat helpt tegen de pijn.

Ik druip af en loop huilend terug naar de caravan met mijn hand omhoog....wat absoluut niet helpt tegen de pijn... In de loop van de dag als mijn moeder weer een beetje bij haar positieven is, zegt ze dat ik een natte theedoek om mijn hand moet binden. Verder hebben ze er geen woord aan vuil gemaakt.

Als ik er een paar maanden later tegen mijn vader nog eens over begin, begint hij te lachen en kan hij zich er niets meer van herinneren.

Schrijver: Lone Wills, 28 april 2015


Geplaatst in de categorie: ouders

3.0 met 4 stemmen 208



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
29 april 2015
Knalgoed beschreven dubbele pijnervaring. Wat een onkundige, emotieloze, beschadigende, egoïstische reacties van jouw ouders! Drankzuchtige minkukels! Verschrikkelijk, ik kan je wanhoop helemaal invoelen.
Ga je ons nu het ene trauma na het andere trauma verhalen? Ik vraag me af of er dan nog wel iets van je over is?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)