Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Worsteling

15.

Ik ben zeventien jaar en mijn leven is een loodzware worsteling geworden. Bij vlagen zelfs uitzichtloos.

Het is zomer. Mijn ouders zijn op vakantie naar Texel en ik ben alleen thuis. Het is prachtig weer. Er lijkt geen einde te komen aan de warme, zonnige dagen. Een groot contrast met mijn binnenwereld die steeds donkerder en killer wordt.
Of het daaraan ligt weet ik niet, maar ik zak in rap tempo dieper en dieper weg in eenzaamheid, somberheid en wanhoop.

Op het dieptepunt, in een moment van totale radeloosheid, besluit ik naar het kanaal te fietsen. Ik leg mijn fiets in de berm en ga aan de waterkant zitten. Terwijl ik daar zit bedenk ik hoe het zou zijn om het water in te lopen en niet meer boven te komen.

Aan de ene kant heb ik een sterk verlangen naar verdwijnen, stoppen met leven, oplossen, vervagen, rust… Ik wil dat het stopt.
Aan de andere kant is er een sterke drang om te leven. Ik wil leven. Een leven!

Uiteindelijk maak ik daar aan de waterkant met mezelf de afspraak dat ik het tot mijn dertigste blijf proberen. Hoe onnoemelijk zwaar ik het leven ook vind, ik ga (tot mijn dertigste) proberen er iets van te maken. Dertig is een stip op de horizon waar ik me aan vasthoud.

In dezelfde periode ontdek ik dat niet-eten mij wel een prettig gevoel geeft. Eerst krijg je honger, dat voel je in je maag, maar dat gaat over na een tijdje. Vervolgens word je licht in je hoofd. Dat geeft een beetje een high gevoel. Wel prettig eigenlijk.
Het lijkt alsof alles me minder raakt. Alsof ik in een glazen ei zit. Dat bevalt me wel. Als het leven te bedreigend wordt en angsten en wanhoop me weer dreigen te overspoelen, steek ik m’n vinger in m’n keel en voel me langzaam rustiger worden.

Na verloop van tijd begint het op te vallen dat ik magerder word. Mijn vader doet er lacherig over en heeft het over aanstelleritis. Hij zegt tegen mijn moeder dat ze het moet negeren, dan is de lol er het snelst vanaf haha…

Ook op school begint het op te vallen. Daar schrik ik van, want dat wil ik niet. Ik vind die aandacht vervelend en ga me anders kleden. Veel kleren over elkaar, ook in de zomer, en geen blote armen en benen meer.
Omdat het natuurlijk helemaal niet goed gaat (ik ben een paar keer flauwgevallen) kom ik bij de huisarts terecht. Hij constateert ondergewicht en probeert met me te praten en uit te vissen wat mij dwars zit. Wat niet lukt. Ik durf niet te zeggen van het overgeven en dat ik het leven een worsteling vind en fantasieën heb over zelfmoord.
Daar komt bij dat de huisarts en mijn vader elkaar goed kennen. Ik word natuurlijk nooit geloofd als ik vertel hoe het er werkelijk aan toe gaat bij ons thuis. Ik praat daarom een beetje met hem mee. Iedere twee weken moet ik langskomen omdat hij mijn gewicht in de gaten wil houden. En iedere keer moet ik op de weegschaal en doet hij weer pogingen contact met mij te krijgen. Dat vind ik verschrikkelijk, dus probeer ik hem maar wat tegemoet te komen door niet meer af te vallen en zelfs een klein beetje aan te komen. Als ik genoeg ben aangekomen hoef ik niet meer langs te komen. Gelukkig.
Mijn vinger in mijn keel steken doe ik niet meer zo vaak, maar mijn eetprobleem is daarmee natuurlijk niet opgelost.

Schrijver: Lone Wills, 22 mei 2015


Geplaatst in de categorie: voedsel

3.2 met 5 stemmen 188



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
22 mei 2015
Anorexia nervosa is een gevolg van een zware depressie en hinkt mee met je zelfdodingsfantasieën. Om je depressie te lijf te gaan, kun je beter zoveel mogelijk eten om weerstand op te bouwen. Gun jezelf die kogelbiefstuk met pepersaus en een goed glas wijn. Als er iemand is, die het verdient om te leven, dan ben jij het! Jij weet het allerbeste hoezeer je ziel geleden heeft!
Ik weet niet of je de dertig al gepasseerd bent, maar het leven begint in het nu, haal er nu uit wat er in zit, dan zul je later nooit spijt hebben. Je hebt een goede psychiater nodig, maar misschien verhaal je daar later nog over. Ja, die vader van jou ken ik nu wel, wat een egoïstische botterik zeg, zet die maar op water en brood! (-)
Trouwens, de ex-wielrenster Leontien van Moorsel leed ook aan anorexia en zij helpt tegenwoordig jonge vrouwen, die daarmee worstelen. Iets voor jou?...

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)