Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Afgedwaald.

31.

Terug in Nederland uit Benidorm is het voor mij duidelijk… Iedere keer wanneer ik een nieuwe start wil maken in mijn leven breekt het af nog voordat ik er goed en wel aan ben begonnen. Mijn zware verleden achter me laten, wat ik zielsgraag wil, is onmogelijk. Ook al vlucht ik naar de andere kant van de wereld, viezigheid en smeerlapperij zullen me blijven achtervolgen.
Ik voel me een mislukkeling die niets fatsoenlijks van haar leven weet te maken.

Maar als compensatie heeft Moeder Natuur mij een mooi lichaam gegeven. Misschien moet ik het over een andere boeg gooien en daar dan maar mijn “talent” van maken. Via modellenwerk heb ik Steve leren kennen. Steve is fotograaf en heeft al een paar keer gevraagd of ik voor hem wil poseren. Een beetje soft erotisch. Kalendermateriaal zoals Steve het noemt.
Dat heb ik steeds afgehouden, maar na Benidorm word ik daar makkelijker in. Het kan me allemaal niet zo veel meer schelen.

Hoewel ik aan de buitenkant misschien onverschillig overkom, ben ik het niet. Diep van binnen hunker ik naar liefde, geborgenheid en veiligheid. Maar tegelijkertijd vind ik liefde en geborgenheid doodeng. En veiligheid? Ik weet niet hoe dat voelt.

Via Steve word ik uitgenodigd voor etentjes en feestjes om te fungeren als aantrekkelijk vrouwelijk gezelschap voor allerlei zakenmensen. Ik merk dat ik daar een soort talent voor heb. Hoe ellendig ik me ook voel, van buiten ben ik altijd vriendelijk, opgewekt, vrolijk.
Ik krijg veel aandacht van mannen en dat geeft op een bepaalde manier soms even een goed gevoel en afleiding. Maar ik blijf afstandelijk. De muren waarachter ik mij heb verschanst zijn metersdik.

Mijn leven is een vernederende, walgelijke puinhoop geworden. Voor mijn gevoel heeft mijn vader gelijk gekregen. Het enige wat nog ontbreekt is een stempel: M I S L U K T !
De feestjes vroeger bij mijn ouders thuis, de ranzigheid, ik doe nu hetzelfde en misschien nog wel een graadje erger.

Ik walg van mezelf.
Soms houd ik een gloeiend heet strijkijzer heel even tegen mijn arm, of ik houd mijn arm even tegen het verwarmingselement in de oven.
Ik wil dit soort dingen niet doen. Ik vind het “gestoord” en schaam me ervoor. Toch kan ik het niet tegenhouden. De schrik van de pijn geeft een gevoel van opluchting, alsof er via mijn lichaam een beetje van mijn geestelijke pijn kan ontsnappen.

Langzaam en ongemerkt raak ik meer en meer in mezelf gekeerd en steeds verder afgedwaald van mezelf. Ik heb geen idee meer wie “mezelf” is.

Schrijver: Lone Wills, 21 augustus 2015


Geplaatst in de categorie: emoties

4.0 met 3 stemmen 307



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Annejan Kuperus
Datum:
2 september 2015
Email:
ajkuperushotmail.com
Jouw levensbeschrijving is boeiend-opvallend en daarentegen enigszins teleurstellend; dit om- en onderschrijf jij ook helder en duidelijk. In negatieve zin, ben jij niet wat jij voelt. In positieve zin daarentegen des te meer. Stel jouw innerlijk af op jouw uiterlijk en andersom; succes doorgaans verzekerd. Die metersdikke muren zou ik (laten) slechten; hou jezelf niet voor de gek. Ga opzoek naar jouw ware ik, naar haar en vind jezelf. Bij resultaat, herhaald succes!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)