Zuster Anna Moerkamp
Begin negentien werd ik postulant in het benedictijnse klooster in Egmond-Binnen, in de Sint-Adelbertabdij. Dat gebeurde op dezelfde dag, dat broeder Gerard Mathijsen door de bisschop van Haarlem tot abt gewijd werd. Dat was op 24 augustus 1984. Abt Gerard is nog steeds de abt. Ik kwam uit een gereformeerd nest en dus was het van belang om rooms te worden, wat ik maar wat graag wilde, omdat ik dat zieke zondebesef van de protestanten volkomen zat was. De roomse biecht gaf lucht aan die humbug. Mijn geestelijk leidsman was broeder Simon Laôut, die mij had binnen geloodst. Een hele vriendelijke en opwekkende man, die hoogstwaarschijnlijk supergay was/is. Tijdens een fietstocht met hem vanuit Alkmaar begon hij ineens over de worstelingen van homofiele mensen te praten, die hij als biechtvader tegenkwam. Dat vond ik hoogst verdacht, alsof hij dacht dat ik ook gay zou zijn, terwijl ik superheteroseksueel ben. Uiteraard met vrouwelijke kenmerken en trekjes, maar dat bevestigt mijn yin-yang-balans.
Voor de overgang tot de rooms-katholieke kerk moest er nog een meter gevonden worden en die vond ik in de vorm van zuster Anna Moerkamp, die al jarenlang zuster bij de Lioba's in Egmond-Binnen was. Het klikte meteen tussen ons, want we hadden ongeveer dezelfde Christuservaring beleefd, in de vorm van een Christus-verschijning, gepaard gaande met een buitenaardse hoeveelheid aan intense, goddelijke liefde. We straalden daardoor in elkaar over. Dat was toen ze mij het kunstatelier van de Lioba-zusters liet zien en ik onder de indruk van de enorme kleurenpracht was. De stichteres van haar orde kwam uit Zuid-Frankrijk, wat die indrukwekkende kleurenpracht verklaarde. Ze was een geestelijke moeder en een engel voor mij en ze vergaf mij alle fouten, hoe schijnbaar erg ook. Ze was een wetende, net als ik, of zeg maar een ware heks in vermomming.
Ik kreeg het Heilig Vormsel van abt Mathijsen, de oom van Marita Mathijsen, een literaire schrijfster van groot formaat, die net als ik van de 19-de eeuwse schrijvers houdt. Door dat Heilig Vormsel ben je gezegend om met jouw mening geloofskwesties te uiten en te bekritiseren. Je mening is spiritueel bevestigd. Daar valt niet over te twisten, ook al gebeurt dat natuurlijk wel. De muggezifterij is van alle eeuwen. Ik at wel eens bij de Lioba's, ze hadden werkelijk rijkelijk bedekte eettafels met allerlei soorten kaas en de meest heerlijke (helaas geen alcoholische) dranken. Soms maakte ik bij hen de mis mee, met een pater als priester uit ons klooster. Als hitsige jongeling keek ik dan vaak naar de jonge zusters en naar hun zwaar bedekte bollingen. Vooral zuster Ouaxie vond ik echt een lekkere stoot om eens flink mee van bil te gaan. Dat bleef natuurlijk in mijn fantasieën. Als een lesbische verstarde moest ze helemaal niets van mij hebben en smeet ze de dikke deur keihard voor mij dicht.
Dus droomde ik maar van de bevallige pachtboerdochter en zat ik met een draagbare radio, afgestemd op popsongs, in de vlindertuin naar haar schaduwen te loeren, totdat broeder Simon mij daar weghaalde. Voor overige informatie verwijs ik naar mijn eerdere publicaties. Nadat ik dat spookhuisklooster had verlaten, schreef ik nog lange tijd met zuster Anna, die mij op bewonderenswaardige wijze trouw bleef en mijn schrijfaspiraties minzaam volgde. Helaas kon ik geen enkele liefdesgevoelens meer voor de roomse kerk voelen en heb ik haar daarom niet meer kunnen bezoeken. Het leed wat mij was aangedaan/overkomen, had mij tot een gebroken man gemaakt, iemand die nooit en te nimmer meer de plekken van de trauma's kon bezoeken. 'Een vogel zie je ook nooit zich bedenken, zwenken en terug vliegen!', dichtte Judith Herzberg zo mooi. Een spirituele ontmoeting met een wijze, oude man, bracht mij ertoe om totaal te kappen met mijn kloosterverleden.
Ik ben dan ook niet op de begrafenis van mijn meter geweest. Maar spiritueel gezien maakt dat echt niet uit. Ik kreeg later een bericht van overlijden en dat ze me niet hadden kunnen bereiken. Het maakt niet uit, want in mijn hart en ziel is zuster Anna nog steeds aanwezig als één van de liefste mensen, die van mij hebben gehouden, die van mij houden! Op een dag kreeg ik een kaartje van haar, waarop stond 'Je bent te lief voor deze wereld, maar ik hoop dat God je nog lang hier houdt!'. Heb ik teveel gezegd? Ik denk het niet!...
Geplaatst in de categorie: liefde
Zr. Anna Moerkamp
106
Geef je reactie op deze inzending: