Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Onderdanig in de liefde

In de maanden na de dood van mijn vader, wanneer ik nadacht over het leven en oude brieven las uit mijn verleden, kwam ik er met enige schrik achter, dat ik eigenlijk altijd onderdanig was geweest in de liefde.
Eerst met de vrouw uit het kraakpand, toen met de lieftallige en erudiete Emma Petronella, toen met de opwindende zus van Peter, later met de andere punkvrouw uit het andere kraakpand, en tenslotte met mijn jarenlange grote liefde, de beschaafde kunstenares Ella Fiona. Ik had deze vrouwen gediend als een vurige minnaar, maar het waren allemaal dominante vrouwen geweest, net zoals mijn moeder die mijn vader flink onder haar duim hield toen ze nog met elkaar waren getrouwd.

Ik vroeg me af hoe zoiets dan met een man zou gaan? Als ik een liefdesvriend zou vinden. Zou er dan meer gelijkwaardigheid zijn?
En moest ik daarover met de hulpverleners gaan praten? Ik probeerde mijn biseksuele gevoelens weer te verbergen. Er waren meer mannen zoals ik, die geen zin hadden in een etiketje, ik kon ze alleen niet goed herkennen.

Het waren stuk voor stuk eigenzinnige vrouwen geweest, want dan alleen kon ik ze beminnen. Ze hadden zich aan mij gegeven en ik mijn Bjarne-zijn aan hen. Ik dacht het meest aan Emma Petronella, die zweeg in haar graf en aan Ella Fiona, omdat ik daar nog bijna dagelijks contact mee had.

In de dagen voor de komst van de nieuwe hulpverleners, wanneer ik nadacht over het verleden en oude verhalen las, die ik zelf had geschreven, kwam ik er met weinig plezier achter, dat ik mij had laten domineren door de liefde en dat het geen wonder was dat er zo een abrupt einde aan mijn liefdesleven was gekomen.

Ik moest gaan uitzoeken, hoe ik het in de toekomst anders moest doen. Ik durfde niet meer te fantaseren over een liefdesvriend. Ik had mijn fantasie helemaal terug in de kast gedaan.
Ella Fiona kon het niet verdragen, als ik volkomen onbereikbaar was, ze maakte zich zorgen over mij, dat was de reden van haar dominante gedrag. Misschien als ik meer in de realiteit bleef, dat zij zich ook wat normaler zou gaan gedragen.

Ik had mijn Hector Havermout schrift vol getekend met bloemen. Ik was met een eenvoudige bloem begonnen en daar zat weer een andere bloem aan vast. Ik had even geen woorden en dan stond er weer een bloem.

In de donkere dagen voor de kerst van 2016, wanneer ik nadacht over de liefde en oude liefdesgedichten las, die ik zelf had geschreven, kwam ik er tot mijn vreugde achter, dat ik over mooie avonturen had geschreven. Tijd had geen invloed op mijn ziel gehad. Mijn hart was zingend jong gebleven.

Ik beschouwde de mooie mannen die ik verwijderde van mijn profiel, vanwege een gebrek aan fatsoen tijdens de communicatie, als offers aan de moraal. Vroeger werden de mooie mannen in bepaalde delen van de wereld geofferd aan de Goden, hetgeen zij moesten bekomen met de dood.
Ik deed dat veel beschaafder, ik haalde gewoon de communicatie weg, zodat er niets meer over was om over te twijfelen.

Ik droomde over een lelijke oude huishoudster, die een hond had, een een auto die ons naar het strand kon rijden. Er liep een oude man over het strand, een dichter met een gerimpeld gezicht.
Je kon aan zijn doorleefde kop zien dat hij van het leven had genoten. Om hem te benaderen moesten de mensen in een gedachtezaal spreken.

Mijn droom was in de gedachtezaal gekomen. Ik had een angstig verlangen naar een diepzinnige platonische vriendschap waar geen lichaamshandelingen aan te pas zouden komen.
Toen ik dieper in mijn droom kwam werd alles duister in serene stilte. Dit was de diepste vluchtroute van mijn droom.

Schrijver: Bjarne Gosse, 19 december 2016


Geplaatst in de categorie: liefde

4.5 met 4 stemmen 64



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)