Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Het geheim van de Kolibrie

Ik had in mijn gedachten al afscheid genomen van de lezers van mijn verhalen, maar tijdens de middaguren van vrijdag 6 januari 2017 kwam ik er achter dat mijn hart het niet toe liet.
Ik was van plan geweest om honderd verhalen te schrijven en had dat doel bijna bereikt.
Er was niemand geweest die me had verteld dat ik te veel over de liefde had geschreven, en ook niemand die me kwam zeggen dat het verkeerd was om emotioneel met veel jongere mannen te flirten, of dat ik mijn hart te veel en te vaak op straat had gelegd. Misschien waren er zelfs lezers die zich herkenden in mijn worsteling met het leven en de gevoelens die op mijn pad kwamen.
Het was een klein groepje hersenschimmen aan wie ik mijn intiemste gedachten had toevertrouwd.

Het enige probleem was geweest dat ik weer terug was bij mijn mystieke obsessie. Ik kon het geheim van de liefde maar niet uit mijn hoofd krijgen. Ik maakte me zorgen over de rollenpatronen in bed, terwijl er nog altijd niemand in mijn bed lag. Ik piekerde er over of ik iemand die half zo jong was als ik zelf wel genoeg had te bieden, ondanks dat hij mij charmeerde met emotionele mailberichten en complimenten over mijn immer schattige glimlach en prettig kijkende ogen.
Het warme gevoel van de liefde maakte me op sommige momenten zo ontzettend geil dat ik aan niets anders meer dacht dan aan mijn mystieke obsessie.

Ik had bij de hulpverlening gevraagd of er ook een seksuoloog in het specialistenpakket zat, maar ik raakte eigenlijk met mijn casemanager al aan de praat over wat me zo allemaal bezighield tijdens de eerste dagen van dit zo bijzonder begonnen nieuwe jaar. Ze vertelde dat ik mijn referentiekader niet aan de datingsite moest koppelen en dat er veel meer mensen waren die in de mystiek van de liefde geloofden, maar dat die misschien op andere datingsites te vinden waren.
Ik vertelde haar uitgebreid over mijn mailcontact met mijn jonge Engelstalige aanbidder en de onzekerheden daar over, omdat hij wel erg grote plannen had met mij.
Ze vond het grote leeftijdsverschil geen probleem als mijn jonge verliefde en ik er samen geen probleem mee hadden, maar ze waarschuwde dat je per email makkelijk verliefd kon worden en dat je dat soort dingen pas echt zeker wist als je elkaar ook had ontmoet. Ik vond het lastig om er over te praten, omdat ik alle indrukken van het mailcontact nog nauwelijks had verwerkt, maar ik was vrij rustig om dat ik de nacht daarvoor tijdens het eten van een hap koude macaroni op een ongelukkige manier in mijn eigen tong had gebeten.

Ik had op zaterdag 7 januari 2017 mijn jonge Engelstalige geliefde de liefde verklaard, nadat hij mij daarom vroeg in een email met een aantal bijzondere foto's van zichzelf.

Ik had hem geschreven over het geheim van de Kolibrie, omdat ik niet geloofde in vaste rolpatronen in bed, en ik er naar verlangde om hem heel intens te knuffelen.

De Rolling Stones hadden een nieuw album gemaakt, met bluesmuziek, ik luisterde er naar terwijl ik zat in mijn verlangen naar een bericht van de zevenentwintigjarige man met donkergrijze ogen.

De eenzaamheid had me ongeduldig gemaakt, en de hulpverlening had me chagrijnig gemaakt, zij zagen alleen zichzelf als referentiekader van een verwilderde maatschappij. De ongelovige truttigheid, dat je daar je verhaal moest doen, aan allerlei verschillende mensen, alsof je dat wat je daar onder vier ogen besprak, meteen met een heel team moest worden besproken.
Het was al te laat, ik had mijn ontevredenheid uitgesproken, ik had geen zin om iets wat intiem was te bespreken met allerlei vage mensen, die niets meer wisten van de liefde dan hen in de wandelgangen was verteld. Ik zocht een professionele hulpverlener, en geen intakeprocedure van vier maanden, waar ik steeds aan iemand anders iets moest vertellen.

Ik had na de dood van mijn vader veel beter naar een kerkgemeente kunnen gaan, of naar een muziek gezelschap, de gangbare hulpverlening staarde zich steriel aan de eigen navel.
Je kreeg op het laatst het gevoel dat alles wat je dacht of voelde aan een afwijking toe behoorde, maar ze hadden zelfs slechts als referentiekader die domme maatschappij.
Ik had geen zin om over mijn diepste verlangens te vertellen, of een compliment te krijgen voor iets wat ik zelf al had verzonnen. En ik had al helemaal geen zin om vier maanden te zeveren over een behandelplan wat maar niet wilde beginnen. Ik werd er een beetje obstinaat van en dat uitte zich in de whisky die ik in mijn cola schonk.

Ik zag inmiddels een beetje blauw door de eenzaamheid, en een beetje paars door de liefde.
Het was niet langer door een roze bril dat ik mijn jonge afwezige minnaar bezag. Hij had me ook warm kunnen maken uit nieuwsgierigheid, terwijl hij misschien al langer een ander op het oog had.
Maar het kwam allemaal zo authentiek, emotioneel, en droef verlangend over, de teksten die hij mij toestuurde vanuit zijn geëmotioneerde brein.

Nu zat ik hier, alleen in mijn woonkamer, mezelf in te fluisteren dat ik geduld moest hebben, afwachten wat er zou gaan gebeuren. Ik had geen reden meer om de datingsite te bezoeken, en dat was op zich alvast een fijn idee.

En ik had mooie foto's van een bijzonder aantrekkelijke jongeman, die ik leuk vond om te bekijken, omdat ik wist wat voor een lieve open geëmotioneerde man hij was. Ik stuurde hem nog de foto van mezelf met de glimlach waar hij op was gevallen. En ik probeerde mijn gevoelens een beetje af te remmen, want misschien kwam het wel helemaal nooit tot een afspraak, en bleef het bij een virtuele liefde die me behoorlijk had ontroerd.

Schrijver: Bjarne Gosse, 9 januari 2017


Geplaatst in de categorie: liefde

4.8 met 4 stemmen 106



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)