Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Verlossing

‘Ik ga voorop’ zegt zoon in de rij naar de ‘Crazy River’. Het is een van de weinige attracties in pretpark Walibi, waarin je niet op zijn kop of in schroefbeweging de lucht in wordt gegooid met een snelheid van 120 km per uur. Hij dribbelt, springt van vrolijke zenuwen op onze tenen. ‘Ik ga als eerste hoor’ roept hij nogmaals, kijkt ons stralend en griezelend aan. Ondertussen zien we keer op keer de verdwaasde, natte koppen van de mensen die het ritje er net op hebben zitten. Eindelijk zijn wij aan de beurt. ‘Nee, ik ga niet voorin’ roept zoon plotseling. Ik ga voorin, zeg ik geruststellend, schuif mijn rugzak over mijn schouders zodat de tas op mijn buik hangt, grijp de stangen vast. Speel opgewekt dat het een feestje wordt ‘dit wordt lachen Maarten!’

Als we alle drie zitten schuift onze varende boomstam langzaam de woeste rivier op, omhoog welteverstaan (hulde aan de knappe koppen die deze attracties maken). Ik hoor Maarten achter me gillen. ‘Hou je goed vast’ roep ik, in gedachten zie ik zoon gekatapulteerd worden, recht de ‘gekke rivier’ in.

Bovengekomen draait onze boomstam zich plotseling om, in vliegende vaart gaan we achteruit naar beneden. Het feestje is begonnen. Joehoehoehoe! De adrenaline stroomt, we zijn wakker, ik hoor zoon achter me ratelen van de spanning. ‘Oh nee, oh nee, dit is niet meer leuk, dit gaat niet goed, we gaan dood, neeee!’ Blijven lachen Maarten, het komt goed, schreeuw ik. Dit is gaaf, houd je vast’. Met een noodgang draait ons bakje zich nog een keer om, we kijken recht de diepte in. Razendsnel storten we naar beneden, suizen het kolkende water af. Ik hoor zoon krijsen, gil zelf hard, aan het eind van deze dolle vlucht komen we met een smak neer, het water golft in mijn gezicht. We lachen hard van opluchting. Bedaard kabbelt ons bootje naar de uitgang, waar we in de ogen kijken van de rij wachtenden, die ons onderzoekend opnemen. ‘Ik wil nog een keer’ roept zoon uitgelaten.

Overal in het park horen we kreten van doodsangst afgewisseld met gierende lachsalvo’s van opluchting. Vond jij het ook een beetje eng papa, vraagt zoon, als we even pauze houden met een bak frites binnen handbereik.
‘Eerst ben je bang dat je dood gaat, daarna dat je blijft leven’ vat zijn vader het samen.

We kijken een tijdje naar de attractie Space Shot. Je zit met een stel mensen rondom een grote raket, als een astronaut, ieder in zijn eigen stoel. Beugel over je heen, gordels vast. De tijd tikt, er klinkt een stem die aftelt als was het een reis naar de maan, muziek…. Pang! met moordende kracht schiet de Space shuttle naar boven. Drie gesluierde vrouwen, waarvan de rechter slechts de ogen zichtbaar, gillen het uit, hun zwarte djellaba’s wapperen vervaarlijk mee, een machtig gezicht. Dan zakt de raket weer, iets minder meedogenloos snel.
Misschien durf ik deze wel, zeg ik hardop. Gaan jullie met me mee? ‘Nee’ Maarten rent weer naar de botsauto’s. ‘Saai, alleen recht op en neer’ zegt T.

Even later in het reuzenrad, hoog bovenin, blijf ik me ongemakkelijk voelen. Ik kijk ver weg.
Vanaf deze hoogte zien we de Space Shot nog eens goed. Hij schiet weer omhoog, we horen schreeuwen van angst. Daar wil jij in, mama? Je vindt dit al eng, hij wiebelt uitdagend op zijn stoel zodat ons open kooitje begint te schommelen. ‘Maarten’ sis ik van schrik, hij lacht triomfantelijk.

Aan het eind van de dag, stap ik er toch nog een keer in, om bovenin weer angstig te worden.
Staaltje van geheugenverlies, maar vooral verlangen naar bevrijding en opluchting. Het pretpark als verlossing.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 28 juli 2017


Geplaatst in de categorie: vakantie

3.7 met 3 stemmen 126



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)