Pure nostalgie

Mijn vader heeft hard moeten studeren om uiteindelijk in Kampen te slagen voor zijn beroepsdoel: gereformeerde predikant. Hij had in Kampen twee hospita´s, die elke dag gehaktballen voorschotelden. ´Mien, haal jij de gehaktballen even?', vroeg de ene hospita dan aan de andere hospita. Hij is in Bedum begonnen als hulppredikant, waar hij een aardig herenhuis aan het Boterdiep bewoonde. Het staat er nog en daar ben ik geboren. In mijn slaapkamertje had een vorige bewoner zichzelf opgehangen. Een iets minder prettig idee, maar ik geloof niet dat ik er iets van gemerkt heb. De ouders van mijn vader woonden ook in Bedum. Die opa was paardenhandelaar en mijn andere opa was hereboer nabij Roodeschool. De paardenhandelaar begon de dag met een cognacje met een rauw ei erin en de hereboer dronk vaak jenever met een suikerklontje erin. Groningers zijn stoere mensen en sterk als paarden.

Toch wil ik het over iets anders hebben en dat is de krant 'Trouw', die bijna elke dag bij ons in de pastorieën kwam. Na Bedum woonden we in Stedum, waar opa hereboer met oma woonde, Kollum, Coevorden, Oranjewoud, Heerenveen en Voorthuizen. Mijn herinneringen aan de Trouw gingen in Kollum van start, waar mijn vader vaak plechtig deze krant zat uit te pluizen. Dat had iets geheimzinnigs voor mij, omdat ik zelf nog niet lezen kon. Het geritsel tijdens het omslaan van de pagina's fascineerde me ook. En soms tikte mijn vader de grote flappen papier wat rechter. Het oude formaat was bijna eettafelbedekkend. In Coevorden kwam de krant door de brievenbus en lag hij daar vaak op de lichtbruine mat. Mijn vader kon er lange tijd zoet mee zijn. Ik had genoeg aan het televisiejournaal.

In Oranjewoud veranderde dat zo ongeveer. We hadden daar een lange oprijlaan met zo'n hardplastikken, groene postbus aan het begin ervan. Door weer en wind werd daar zes dagen per week door een jonge knaap of dame de Trouw in afgeleverd. Zelfs als het pijpestelen regende of ver onder nul vroor. Dat waren helden voor mij. Maar ik ging ook vaak door weer en wind richting de groene box om de krant op te halen en dan genoot ik altijd van het geluid, wat de deksel tijdens het openen en dichtdoen maakte. Daar zat er voor mij een heel dierbaar muzikaal ritme in. Op een zeer subtiele manier was het geluid altijd net iets anders. Ik vond dat enorm fascinerend.

Ik kon inmiddels lezen en als ik dan alleen thuis was, ging ik rustig wat artikelen lezen, al was ik gauw verzadigd en keek ik meer naar de foto's, cartoons en strips. In Noord-Heerenveen kwam de Trouw weer door de deurspleet en lag i weer braaf op de lichtbruine voetveegmat. Ik herinner me vooral dat mijn vader de Trouw trouw las en ik snabbelde wel eens wat berichten mee. In Voorthuizen was er weer een groene postbox en kon ik mezelf weer laven aan het postboxdekselgeluid. Soms was een Trouw door de regen wat verregend en gescheurd, maar dat nam je de bezorger absoluut niet kwalijk, integendeel, dat getuigde van lef en doorzettingsvermogen. Voor het naar school gaan aan het Johannes Fontanus College in Barneveld las ik als eerste meestal vluchtig de krant tijdens het ontbijt. Later las ik graag de boekenbijlagen en recensies over nieuwe romans en dichtbundels. Dat heeft mede mijn geest gescherpt.

Binnenkort krijg ik een maand lang de Trouw in mijn brievenbus voor de feestelijke kostprijs van 4 euro. Een cadeautje door een kraslot van winkelketen Bizar. Een abonnement is veel te duur voor mij, dus geniet ik om de zoveel tijd van dit genereuze aanbod. De verkoopbabbeltrucs via mijn mobieltje neem ik dan op de koop toe. Mijn standaardantwoord is vaak dat ik het meeste nieuws al wist via de andere, snellere mediamogelijkheden.

Pure nostalgie Trouw Trouw groene postbox

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.3 met 3 stemmen 77