Inloggen
voeg je autobiografie toe

Autobiografieen

Homoseksuele kunstenaar

In de droomwereld van mijn verlegenheid was Emma Petronella ongetwijfeld de mooiste vrouw ter wereld. Ik keek tegen haar op zoals een dwerg tegen een berg, en ik kon niet anders dan hopen dat onze gezamenlijke nachtelijke verpozing een begin van een liefdesaffaire was. Ik wilde niets anders dan een bevestiging dat we het samen te gek met elkaar hadden gehad. De uren leken langer dan ze in werkelijkheid duurden. Ik kon me moeilijk op mijn studie voor het proefwerk natuurkunde concentreren. Ik dacht de hele tijd aan de liefde.

Toen Emma Petronella terugkwam uit Antwerpen had ze het voortdurend over Maurice van Sleveren, de succesvolle homoseksuele kunstenaar uit Antwerpen. Geen woord kwam er over haar lippen over het feit dat we samen de liefde hadden bedreven en dat het een intense romantische gebeurtenis was geweest met meerdere hoogtepunten en een lang dromerig nagenieten.
Ik wist niet dat er homoseksuele kunstenaars bestonden. Ik had wel eens gehoord over homoseksuele herenkappers en een tennisspeelster die lesbisch was, maar er bestonden dus ook homoseksuele kunstenaars.
Emma Petronella irriteerde zich aan mijn naïviteit. Ze was al een keer eerder plotseling boos op me geworden omdat ik “broterham” zei in plaats van “boterham”. Ik dacht dat het met brood te maken had, maar zij wist me ervan te overtuigen dat het toch “boterham” was. Ik schrok van haar plotselinge boosheid, had ik me dan toch vergist en had mijn uitbundige fysieke liefde haar teleurgesteld. Ze bleef maar drammen.

“Maurice van Sleveren”: ik had nog nooit iets over hem gehoord, maar toen de avond voorbij was wist ik meer over de kunstenaar Maurice van Sleveren dan dat ik over mezelf te weten kwam. En ik begreep al helemaal niet waarom ze niets over onze romantische nacht had gezegd.
In de fantasiewereld van mijn dromen had ik gehoopt dat mijn geliefde hospita mij de liefde zou verklaren. Het was in mijn gedachten een logisch gevolg geweest op onze vrijpartij.

Emma Petronella liet haar hele reportage over deze Antwerpse kunstenaar de revue passeren, zoals de keuzes voor zijn modellen, de abstracte elementen in zijn werk, zijn passie voor lokale flora, zijn kennis over zang van vogels. Er was geen speld tussen te krijgen, wanneer Emma begon te praten verdwenen alle dagelijkse beslommeringen als sneeuw voor de zon. Emma was blij dat er iemand in haar huis was tegen wie ze kon praten, ze had iemand om voor haar kater te verzorgen wanneer ze op reis was voor haar werk.
Ze was nog nooit op mijn kamer geweest, dat was mijn terrein, daar betaalde ik voor. Maar zodra ze me ergens anders in huis tegenkwam veranderde haar stem in een intense magneet, waar ik verwonderd naar luisterde en waar ik geen nee tegen kon zeggen.

Het was onmogelijk om een poging te doen om me zo te gedragen dat het leek dat ze mij opnieuw ging versieren. Ze zou me ter plekke uitlachen of boos worden vanwege mijn naïviteit. Ze was weer terug uit Antwerpen om over drie dagen te vertrekken naar Rome. Er zat dynamiek in haar leven, ze was voortdurend bezig met het plannen van een volgende bestemming voor haar veelzijdige werk.

Ik vond het beeldende werk van Maurice van Sleveren niet zo mooi, maar ik besloot uit wijsheid mijn mond te houden om een confrontatie met Emma Petronella te voorkomen. Het was dus boterham, omdat een brood op een boot leek.

Mijn leven kwam voort uit herkenbare bron; mijn moeder was een levendbarende hagedis, mijn vader een olifant in een porseleinkast die te lang langs de onstuimige rivier had gezworven.
Mijn schooljaar was als een zwerver in een opblaasbare rubberboot op weg naar onbewoonde eilanden. Het leven met Emma Petronella was als een feestend cruiseschip op een woeste oceaan. Ik leek op weg naar de bewoonde wereld, waar de beschaving me toelachte. Ieder weekend ging ik naar de kroeg, omdat ik niet alleen met Frits wilde zijn.
Ik moest stage doen voor de tuinbouwschool. Er stonden een paar bedrijven op mijn lijstje. Ik dacht aan een biologisch bedrijf omdat ik dacht dat die mensen eerlijker waren.

Ik wist niet dat de liefde een mens zo eenzaam en gelukkig kon maken, de aftershave had me dichter bij Emma Petronella gebracht. We hadden de liefde bedreven tijdens een bijzondere intense nacht, maar ze zei er helemaal niets meer over. Ik liet mijn baard staan ondanks de protesten van Emma Petronella, die me liever met een gladde kin zag.
Ze was al weer weg, we hadden niets meer om over te twisten. Ze daagde me uit, ze liet me mijn nederigheid voelen.

Vanuit Rome kreeg ik een telefoontje dat ze voor haar werk drie weken naar Amerika moest. Ze zou me van daaruit een brief schrijven beloofde ze.
Nog altijd had ze niets over onze liefde gezegd. Ik creëerde een eenzame droomwereld met mijn verlangen om haar opnieuw lief te hebben.
Het zuchtend landschap had een nieuwe heerseres, een keizerin, mijn hospita, een Godin: Emma Petronella.

Schrijver: Bjarne Gosse, 24 november 2017


Geplaatst in de categorie: liefde

4.0 met 1 stemmen 52



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
25 november 2017
En ik dacht dat er na Madame Bovary, Eline Vere en Hedwig Marga de Fontayne geen vrouwelijke, literaire iconen meer konden opstaan. Heb me vergist, want Emma Petronella is van hetzelfde kaliber. Alleen nog even bundelen en commercieel uitbuiten.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)