Desperado
De Nederlandse oranje gekleurde koningsdag was naar omstandigheden rustig verlopen in de grote Noord Hollandse stad aan de Amstel. Er waren veel uitgedoste mensen in de stad, maar de sfeer was gemoedelijk. Vooral in mijn woning.
Als in een oude westernfilm viel ik, die middag na het hossen en dansen in de polonaise door de stad met lekkernijen en kleine rommeltjes, als een droomvlinder in slaap op de smalle bank waarop ik met hem de prille liefde zo intens had bedreven.
Het was precies een week geleden dat de mysterieuze jongeman zijn opwachting had gemaakt in mijn woning om kennis te maken met mij en mijn verlegen liefdeskunsten. Het was een lustige luchtige kameraadschappelijke ontmoeting geweest, met pikante details en humoristische momenten.
Maar na een week van radiostilte spookten er toch verschillende vragen door mijn hoofd.
Wat had hem in hemelsnaam bezield om dat liefdesspel voor mij te ontwerpen, toen hij het goed met mij voor had en mij versierde op de datingsite? En waarom wist ik zijn naam niet, alleen zijn schuilnaam uit de riddertijd? Die alleen iets vertelde over de grootte van zijn liefdesapparaat.
Ging hij bij nacht ook met zijn wilde hengst op hazenpad, galopperend over satijnen beddensprei-wolken? Ik kon er weinig over vertellen. Hij was voorlopig verdwenen zoals hij was gekomen. Hij verscheen niet meer op de datingsite, mijn laatste berichtje bleef ongelezen. Er kwamen nog andere mensen langs, in een poging tot een chat, maar er kwam niets van de grond. De bloei van het voorjaar bleef onder een deken van mist.
En wat had hem bewogen om zo te verschijnen. Een libido waar hij niet mee uit de weg kon, nieuwsgierigheid, een zoektocht naar spanning, de behoefte om bemind te worden of simpele geilheid die niet veel verder kwam in zijn verstand.
Waren er momenten geweest die hadden geduid op de behoefte aan verdere vriendschap met hem, door mij, via hem, samen?
We hadden met elkaar die trektocht voltooid over de zanderige wegen, met kadavers van dode dieren, gieren onder kattenwolken en gillende schaars geklede vrouwen om ons heen. Het was een half volgeschreven bladzijde uit een dichterlijke herinnering, met onvoldoende nauwelijks afgeschreven gedichten voor een hoofdstuk of een lyrisch begin.
Ogen die plezier uit hadden gestraald, onhandige bewegingen. Dat even kreunen toen ik de erogene zone met mijn minnende mond verliet.
Dat opgetogen maar onzeker klinkende: “We spreken elkaar nog wel.”
De desperado was weer op weg naar niemandsland en de dichter viel door zijn droom in slaap.
Geplaatst in de categorie: mannen
Bjarne
357
Geef je reactie op deze inzending: