Broodakker 16 – Het contract
Emma en ik zaten samen aan de eettafel. Mijn hospita had een boerenkoolstamppot gemaakt met een speciale Petronella twist. Ze was in een vrolijke stemming. Tijdens het eten vertelde ze waarom.
“Luister Bjarne, ik heb vandaag een contract getekend bij een toonaangevend opinie maandblad om het komende jaar iedere maand een opiniestuk te schrijven voor het maandblad.” Ik keek naar mijn hospita en knikte begrijpend terwijl ik een hap van de stamppot nam. “ Ik heb daar lang op moeten wachten Bjarne. Dit was naar aanleiding van de zevende sollicitatiebrief, nu waren ze eindelijk overtuigd. Het betekent dat ik het de komende tijd nog drukker ga krijgen, dus ik hoop dat jij voor Frits wilt blijven zorgen wanneer ik op zakenreis moet gaan? “
“ Ja, dat is goed, gefeliciteerd Emma!” antwoordde ik, maar leuk vond ik het niet dat ze nog vaker van huis zou zijn.
Later in de avond zocht ik wat ontspanning door te gaan tekenen. Een nieuwe intieme schets onder de wolkenlucht. Mijn hospita die op een vogel zat.
Er was een ruzie geweest op school tijdens de les maatschappijleer.
De leraar wilde het over de economische crisis hebben. Er waren een paar klasgenoten die begonnen te klieren. Het liep zo uit de hand dat de les kwam te vervallen. Het had me verbaasd dat mijn klasgenoten zo fanatiek op politieke onderwerpen hadden gereageerd. Ik hield me er helemaal niet mee bezig. Ik dacht alleen maar aan de liefde.
De retoriek van de liefde begon mij parten te spelen. Ik hoorde een stem die ik nooit eerder gehoord had, maar die ik voortdurend leek te begrijpen op de verkeerde manier.
Het was alsof ik in het verkeerde hoofdstuk van een nooit geschreven boek, dat door niemand werd gelezen, terecht was gekomen. Alsof ik plotseling ondersteboven door verlangen door het leven ging.
De spoken uit mijn verleden had ik als schepen op volle zee verbrand, maar er deden zich nieuwe angstaanjagende verschijnselen voor. Ik begon me steeds meer te realiseren dat ik me op het gevaarlijke pad van de liefde aan het begeven was. Het was duidelijk dat er een enorme aantrekkingskracht tussen mijn aantrekkelijke hospita en mijn verlegen ik was. Maar het zou een onmogelijke liefde zijn. Ze was zestien jaar ouder dan ik en Emma Petronella kwam uit een volstrekt ander milieu dan ik die niets anders dan armoede en ellende had gekend. Ik was door gelukkige omstandigheden in een mooie kamer in een herenpand in Utrecht komen te wonen en ik had een vreemde verhouding met een vrouw die mij leek te betoveren met haar megalomane beschavings-rituelen. Ik moest mijn eigen overlevingsstrategie zien te scheppen. Hulpmiddelen daarvoor waren lezen en schrijven.
Emma was blij met haar nieuwe contract. Ik kon me dat goed voorstellen. Ze schreef graag haar opiniestukken en nu had ze een geweldig podium gevonden om een groter publiek te bereiken. De volgende dag ging ze direct op zakenreis voor een week.
Drie dagen later:
Ik was alleen met Frits de kater in het klassieke herenhuis van mijn hospita. Ik besloot weer verder te gaan lezen in het boek van haar favoriete schrijver Karel Krampool. Het boek met de titel “De mecenas en de kunstverslaafde”.
Op een gruwelijke wijze werd in de laatste hoofdstukken van het verhaal duidelijk dat Ancel Favre, hoofdpersoon in het boek van Karel Krampool, twintig jaar eerder zijn beide bejaarde ouders door vergiftiging om het leven bracht. Die dubbele moord was de reden dat hij gechanteerd werd door werkschuw tuig dat hem geld en schilderijen aftroggelde. Ze wisten alle details van de dubbele moord en ze hadden ook bewijzen. Hij kon geen kant meer uit.
Tijdens de afwezigheid van mijn hospita Emma Petronella was ik, zodra ik er tijd voor had, in het boek “De mecenas en de kunstverslaafde” te vinden. Frits was vaak op muizenjacht en bracht af en toe een dode muis mee naar binnen. Ik bestelde weer een pizza omdat de vorige zo lekker was en ik door het lezen niet aan koken toekwam. Er kwam een andere pizzakoerier dan de vorige keer en de pizza was ook minder lekker. Ik vroeg me af of Kees Broodakker een andere baan had gevonden.
Een laatste intieme schets voor deze week. Een zelfportret in nerveuze lijnvoering.
Terug in het spannende boek was ik in een andere wereld. Gelukkig niet langer in het verkeerde hoofdstuk van een boek dat nooit geschreven was.
Ancel Favre had zijn ouders in zijn schildersatelier in Montmartre vergiftigd en ze daarna op de binnenplaats begraven. Frits was al aan zijn derde dode muis toe. Ik verlangde naar een soort liefde die Frits mij niet kon geven. Af en toe ging ik de tweede woonkamer binnen om naar de schilderijen te kijken. Naakte niets verhullende aantrekkelijke vrouwen vastgelegd met olieverf, levensgroot en bijna net zo echt als de werkelijkheid. Ik kon er niet lang naar blijven kijken, want ik wilde verder met lezen in het boek.
Buiten, achter de grote ramen, begon het te waaien. Frits kroop nog dichter tegen me aan alsof hij wilde meelezen in het boek. Er kroop een rilling over mijn rug. Het was alsof ik in een groot complot terecht was gekomen.
Ik deed mijn best om mijn eigen overlevingsstrategie veilig te stellen, maar de werkelijkheid was zo weerbarstig dat het leek alsof de afgrond ieder moment weer naderbij zou snellen.
Zenuwachtig liep ik naar de grote ramen om de gordijnen te sluiten.
Frits miauwde. Hij had weer een dode muis gevangen.
De retoriek van het leven liet nieuwe stemmen horen. Ik was op zoek naar liefde.
Het was weer tijd voor een gedicht. Ik haalde mijn Havermoutschrift te voorschijn.
Geplaatst in de categorie: overig
contract
200
Geef je reactie op deze inzending: