De verboden waarheid.

Omdat ik goed kon dansen, mocht ik mijn kunsten vertonen voor de klassen op de lagere school met twisten, destijds een populaire dans. Dansen was mijn grote liefde. Ik had liever op ballet gewild, maar welgestelde meisjes leerden piano spelen volgens moeder.
Samen met mijn beste vriendinnetje heb ik de tweede prijs voor duo's gewonnen met een songfestival in ons dorp.
"Kun jij dit?"
Mijn vriendinnetje begon te jodelen. Ik deed haar na en zo werden we een jodel-duo. Mijn moeder had onze jurkjes gemaakt. En zo stonden we jodelend in de krant.
Ik wilde dolgraag naar de mavo, maar men vond dat ik dat niet zou halen, dus moest ik naar de huishoudschool.
"Maar ik wil de mavo proberen!"
Ik wilde de Nederlandse taal leren, ik had een mooi handschrift en hield van schrijven en met papier werken, zo van die vage puberideeën. Ik mocht het ook niet proberen, want als ik bleef zitten zou dat een afgang zijn voor mij. Dát vond ik niet, maar ik was te dom zei moeder.
Op de huishoudschool moest ik koken, naaien en het ergste was poetsen wat al schoon was. Het vak mensenkennis wat me wel aantrok, kwam neer op kinderen, zieken en oude mensen verzorgen. Ik verveelde me en verzon allerlei avonturen om samen met de andere meisjes te beleven. Of ik schreef verhalen om het leven wat aangenamer te maken tot plezier van de meiden die mij 'een meisje uit een boek' noemden. Of 'de eend' omdat ik kon 'waggelen'.
Mijn grootste trots was de prestatie met gymnastiek, want ik kreeg een negen en een half.

Tijdens een toneelvoorstelling vergat ik mijn tekst en begon ter plekke te improviseren. De hele zaal bulderde van het lachen. Ik hield ervan om op het podium te staan. Maar mijn moeder zei dat ik alleen maar in het middelpunt wilde staan omdat ik dominant was en aandacht wilde trekken en ik niet moest denken dat ik wat was. Ik was een 'lelijk wicht' en ik was 'mislukt'.
Mijn oudste broer werd meegetrokken om mij te bespotten: die denkt dat ze wat kan! Dan gniffelden ze met elkaar. Als ik liet blijken dat dit mij pijn deed, zei ze dat ik geen pijn voelde.
"Jij bent hard, jij voelt verkeerd, jij denkt verkeerd, jij hebt niets te willen."
In mijn pubertijd doorzag ik dat moeder haar frustraties op mij projecteerde en ik zei dat ook om haar te helpen, want wellicht zag ze dat zelf niet. Het woord 'projecteren' had ik ergens opgepikt en begrepen. Maar zij ontkende. En ik werd een opstandig kind dat haar moeder beschuldigde. Ruzie was het gevolg. Waarop moeder zei dat ik een 'onverschillig wicht' was.
Menig keer stond ik met de deurklink in de hand tussen het gebroken glas en schreeuwde en gilde alles wat oren had bij elkaar. Dan werd het mijn vader ook te veel.
"Jij krijgt nooit een man, je kijkt veel te boos."

Er zou een baby logeren bij ons. Ik was dertien jaar en kon goed met kinderen en baby's omgaan, dat wist inmiddels de hele buurt. Dat er een baby in ons huis zou komen was een feest voor mij. Na schooltijd mocht ik haar de fles geven. Verschonen mocht ik niet van mijn moeder, maar ze zou het me leren. Ze keek me daarbij aan op een manier dat mij deed beseffen hoe ze mij als baby had verschoond en het maakte dat ik me vreselijk geneerde. Ik rende boos weg, verward door die 'rare' moeder én verscheurd omdat ik bij de baby wilde blijven.
Op de dag dat de baby weer naar haar moeder zou gaan, fietste ik in een rotvaart naar huis omdat me beloofd was dat de moeder van de baby zou wachten tot ik uit school was gekomen zodat ik afscheid kon nemen van de baby. Maar ze was al weg. Moeder keek me aan met een triomfantelijk lachje, waarna ze geërgerd zei dat ze er niks aan kon doen dat de baby al weg was en ze het nu te druk had. Ze had het opzettelijk gedaan en verborg dat niet voor mij.

Wordt vervolgd.

anorexia

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.7 met 3 stemmen 62