Pessoa

Ik dacht maar aan een enkele dag, soms twee dagen, maar over meer dan drie dagen vooruit dacht ik meestal niet.
Niet alle nare jeugdherinneringen waren uit mijn gedachten verdreven. Toen ik met de kater van Emma zat te spelen ondervond ik een diepzinnige reflectie over dingen die ik had meegemaakt en maar moeilijk had kunnen verwerken. Het contact met het harige dier had prettige invloed op mij.

De kater van Emma P. was helemaal zwart met blauwe ogen. Het was een vrij grote kater en hij was aanhankelijk wanneer je lief tegen hem deed. Als Emma op vakantie was, of voor haar werk enkele dagen van huis, nam ik de verzorging van het harige monster op me. Frits was alleen gediend van gekookte vis en in de middag een plakje boterhamworst. Hij dronk water wanneer ik wijn dronk en keek me soms weemoedig aan wanneer zijn echte baasje hem geen aandacht kon geven omdat ze op reis was voor haar werk. Emma deed belangrijk werk. Ze schreef voor verschillende toonaangevende bladen over kunst en literatuur en ze was ook niet onverdienstelijk als fotografe.

Als ik er de tijd voor had pakte ik een boek uit de grote boekenkast van Emma, en bekeek ik de kaft om alvast te fantaseren over wat er allemaal in het boek zou worden verteld. Het leek soms net alsof Frits mij met zijn natte kattensnuitje de juiste boeken aanwees. Ik had boeken van Pessoa in mijn handen, een boek van een Griekse dichter, een boek over Griekse kunst, terwijl Frits tegen mijn benen sprong.

Frits ging altijd mee naar de wijnkelder. Emma P. had mij de sleutel gegeven, ze was stellig van plan om van mij een echte wijnkenner te maken. Meestal koos ik de fles die Frits mij aanwees met de blik van zijn heldere blauwe ogen. Ik blies het stof van het etiket en nam de fles mee naar de woonkamer, waar op de tafel een kurkentrekker lag. Ik pakte een wijnglas uit de kast en schonk voorzichtig in. Ze had zo'n apparaatje waarmee je de fles weer vacuüm kon krijgen, dus ik hoefde de fles niet in één keer leeg te drinken.

Frits hield me gezelschap. Ik genoot van het kostelijke rode vocht, waar volgens Emma P. spirituele krachten in verborgen zaten. Het was net alsof ik de gedichten beter begreep als ik al wat van de zaligmakende wijn gedronken had. Dit effect werd sterker door de geur van geurkaarsen die haar vriendin uit Parijs had mee gebracht.

Emma had me op het hart gedrukt dat ik het altijd bij hoogstens twee glazen moest laten, ze had me een keer dronken meegemaakt en dat was haar niet goed bevallen. Ik hoefde ook niet per se dronken te worden, daar was de wijn te smaakvol voor en het leven in het prachtige huis van Emma te mooi.

Frits de zwarte kater en ik konden goed met elkaar opschieten.

Het was vrijdagavond in de sfeervolle stad Utrecht. De afgelopen tijd was ik in een fantasiewereld terecht gekomen. In mijn fantasie had ik een sensuele relatie met mijn hospita.
Emma was al een paar dagen van huis. Frits en ik misten haar enorm. We zaten samen op de bank met op de achtergrond de bluesmuziek van John Lee Hooker uit Amerika. Het was aanstekelijke muziek door het ritmische gitaarspel en de rauwe stem van de donkere zanger.
Ik had een glas rode wijn ingeschonken en had op instinctief aanraden van Frits een boek met de gedichten van de in 1935 op zevenenveertigjarige leeftijd overleden Portugese dichter Fernando Pessoa in mijn handen. Hij creëerde drie dichters, en hij schreef gedichten onder zijn eigen naam.

Ik begon te lezen en ik was onmiddellijk gefascineerd. De gedichten waren vertaald in het Nederlands door August Willemsen, maar op de linkerpagina's waren ook de oorspronkelijke verzen in de Portugese taal te lezen. Het viel niet mee om alles te begrijpen, dus ik bladerde voorzichtig verder naar een gedicht met een onderwerp dat ik zou herkennen. Op bladzijde zevenentwintig stond het gedicht Kerstmis, een christelijk winterfeest waar ik vanuit mijn katholieke achtergrond veel vragen over had. Ik begon te lezen:

Kerstmis

Een god staat op. Anderen sterven. De Waarheid
Is niet gekomen noch gegaan: nieuw is de Dwaling.
Wij hebben nu een andere Eeuwigheid,
En beter waren altijd vroeger jaren.

De blinde Wetenschap ploegt zinloos voort.
't Geloof, waanzinnig, leeft haar droom van cultus.
Een nieuwe god is niet meer dan een woord.
Zoek niet noch geloof: omdat alles verhuld is,

Fernando Pessoa (1922?)

Ik keek Frits met veel betekenis in zijn blauwe kattenogen en ik nam een teug van de zaligmakende wijn.
Het was volop voorjaar, mijn gedachten waren ergens anders, door het gedicht moest ik aan de kersttijd denken.
Even dwaalden er kerstfeesten uit het verleden door mijn hersenhemel. Het kerststalletje dat ik ieder jaar met mijn moeder maakte met mos uit de natuur en kleine houten kerstbeeldjes.


De belangrijke Portugese dichter Fernando Pessoa stierf 30 november 1935 in zijn geboortestad Lissabon.

Pessoa kater wijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 2 stemmen 362