“Ik weet zeker dat je het kan!”
“Ik weet zeker dat je het kan!” Ik hoor het mijn trainer zeggen. Voor me op de grond ligt een stang met grote zwarte schijven. Ik tel: stang 20 kg, twee keer twee grote zwarte schijven van elk 10 kg, 40 kilo, plus aan elke kant nog een van 5… 70 kilo!
Ruim een jaar eerder was ik met een levensbedreigende infectie in het ziekenhuis beland. Na de ziekenhuisopname was mijn conditie zo goed als verdwenen. Mezelf van de bank hijsen en een kopje koffie halen in de keuken voelde als een wandeling van tien kilometer. Een goed moment om mijn abonnement van de sportschool maar weer eens te activeren. In mijn eentje wat aan gewichten hangen bracht me niet heel veel verder. Ik deed maar wat. Daarom besloot ik een personal trainer in de arm te nemen. Lincoln. We begonnen rustig, maar al snel werd ik fitter en Lincoln gaf me het vertrouwen steeds een stapje verder te gaan.
Na een halfjaar of zo, zei hij dat hij iets nieuws voor me had bedacht. Iets leuks. Dat het “out of my comfortzone” zou zijn, maar dat hij zeker wist dat ik het zou kunnen. Dat werd deadliften. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Maar nu… ik ben helemaal om! Krachttraining is geweldig! Het is soms eng om met zware gewichten te trainen, maar Lincoln weet het zo te brengen en met kleine stapjes, dat ik iedere keer weer versteld sta van mezelf en de progressie die ik maak.
En nu voor het eerst 70 kilo! Niet aan denken… niet twijfelen.. gewoon vertrouwen op mijn techniek. Ik zet mijn voeten stevig onder de stang en zak door mijn knieën. Krachtig vouw ik mijn handen om het metaal. Rustig uitademen, inademen… Ik voel hoe alle spieren in mijn lichaam zich aanspannen. Concentreren… In de verte hoor ik: “Ik weet zeker dat je het kan”. Vanuit mijn benen trek ik het zware gewicht langzaam omhoog. Even een moment denk ik nee... het gaat niet… Langzaam doortrekken nu. Mijn benen branden. Nog even… ik sta… Ja..! Ik kijk voor me en zie mezelf staan in de grote spiegelwand. Wauw, ik heb het gedaan, 70 kilo!
Ik laat het zware gewicht met een dreun vallen. Lincoln komt breed lachend op me af en geeft me enthousiast een high five. Ik zei het toch: “Ik wist zeker dat je het kon!”
Terwijl ik daar sta, denk ik aan mijn vader. Gek eigenlijk, want sinds ik het contact met hem heb verbroken, tien jaar geleden, is hij langzaam maar zeker steeds verder naar de achtergrond van mijn bewuste gedachten verdwenen. Tot mijn schrik voel ik zelfs tranen opwellen en een brok in mijn keel die zich moeilijk laat wegslikken. Waar komt dat opeens vandaan?
Het duurt even voor ik het kan plaatsen: het is het contrast, het is de overwinning. Het zijn tranen van opluchting, euforie, verdriet, leed, pijn, boosheid, maar ook van vreugde, blijdschap. Alles tegelijk. Ik denk weer aan mijn vader. Mijn vader die zeker wist dat ik niets kon en dat ook luid en duidelijk liet horen: “Nee… daar heb jij het karakter niet voor. Nee, dat is veel te hoog gegrepen voor jou. Nee, jij hebt nou eenmaal geen wilskracht. Je bent te verlegen. Je hebt niet het karakter om je daar overheen te zetten, dat mis jij. Jij mist de moed om je daar bovenuit te knokken… Je bent nou eenmaal wat slap aangedraaid haha… Je pikt nou eenmaal niks op haha… ”
Jarenlang hebben die achteloos uitgesproken zinnen mijn zelfbeeld bepaald. Jaren heb ik erover gedaan om die ingeprente woorden van mijn vader achter me te kunnen laten. Maar ik weet nu zeker dat ik het kan! En krachttraining heeft me daarbij geholpen!
Geplaatst in de categorie: individu