Echo uit het verleden

“Hé volgens mij ben jij ……. !” Geschrokken bleef ik staan. Achter me hoorde ik iemand mijn oude naam zeggen. Niemand noemt me meer zo. Het is de naam die mijn ouders mij hebben gegeven. Van die naam heb ik lang geleden al afscheid genomen. Ik draaide me om en zag een man staan met heldere blauwe ogen onder een blonde kuif, die me vriendelijk aankeek. Aanvankelijk zag ik niets bekends, maar uit de diepe krochten van mijn geheugen kwam plotseling een naam omhoog. Ik hoorde mezelf zeggen: “Ja, en jij bent Jeroen”. Geen idee waar ik dat opeens vandaan haalde, maar het klopte.

Hij had me meteen herkend. “Wauw, dat is lang geleden! Wat leuk je weer eens te zien.” Levendig vertelde hij dat ik eens op een feestje bij hem thuis was geweest. Ik bleek zelfs een keer samen met hem en een paar anderen een lang weekend op Ameland te zijn geweest. Hij vertelde over wandelingen door de duinen, de camping waar we met tentjes hadden gekampeerd. Goedkope wijn die we hadden gedronken ’s avonds bij zonsondergang op het strand. Een tandem die we hadden gehuurd… enz. Zijn gezicht herkende ik, maar verder bleef het mistig… Ameland, strand, feestjes… Er kwamen traag vage beelden.

Jeroen praatte door: “Ik vond je een mooi meisje en heb erg mijn best voor je gedaan in die tijd. Maar jij reageerde nergens op. Alles is goed gekomen hoor. Ik ben met een andere knappe meid getrouwd haha! Maar ik heb later nog vaak aan je gedacht. Er was iets met je, iets ongrijpbaars. Iets verdrietigs. Het leek alsof alles langs je heen ging.”

Ik zei dat hij dat goed had aangevoeld en dat ik mijn naam had veranderd en tegenwoordig als Lone door het leven ga. Zijn vrolijke, joviale houding veranderde. Plotseling werd hij serieus en keek me doordringend aan: “Die nieuwe naam daar zal je wel een goede reden voor hebben. Heeft het te maken met je vader?” Raak. Ik kon alleen maar knikken. “Die schoolmeester…”, hoorde ik Jeroen zeggen. Hij pakte met beide handen mijn hand, keek me aan en zei: “Ik kan zien dat het nu goed met je gaat en daar ben ik blij om. Ik wens je het allerbeste. Ook al zie ik je nooit weer, ik wens je echt het allerbeste". Hij stapte in zijn auto, zwaaide en reed weg uit de parkeergarage.

Ik stond te trillen op mijn benen. Zo plotseling en onverwacht geconfronteerd worden met een echo uit het verleden hakte er in. Een Volvo V70, hij rijdt in een Volvo V70 was alles wat ik kon denken op dat moment. Ooit zei een man dat hij mij een vrouw vond voor een Volvo V70. Een aparte opmerking vond ik. Ik ben niet geïnteresseerd in automerken, maar op de een of andere manier is dit altijd in mijn geheugen blijven hangen. Wonderlijk hoe kleine onbenulligheden je bij kunnen blijven en andere gebeurtenissen totaal niet opgeslagen worden.

In een tijd waarin ik me onzichtbaar en afgesloten voelde, heeft Jeroen mij gezien. Echt gezien. Ik had vroeger niet het gevoel dat ik er toe deed, of dat ik ook maar enigszins een indruk achterliet. Nooit heb ik gemerkt dat hij aandacht voor me had. Daar sloot ik me voor af. Als mannen mijn aandacht vroegen, was dat omdat ze iets van me wilden. Seks. Dat was mijn stellige overtuiging.
Onbezorgd van mijn jeugd genieten was onmogelijk. Er was al teveel gebeurd.

verleden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.5 met 11 stemmen 147