Taal van de zomer 16
De zwarte kater Frits was, met zijn heldere blauwe ogen, dikwijls een stille getuige van de lustige liefde die Emma en Bjarne samen bedreven, zonder ervan bewust te zijn dat Frits alles kon zien en in zijn geheugen opslaan.
Soms waren er dagen waarop het leek dat de zon geen geduld had. Zo moest het deze zomer zijn.
Als ze ergens samen een hekel aan hadden dan was het haast tijdens de seks. Ze waren allebei niet voor vluggertjes geboren. Zijn hospita met haar wereldse behoeften en de jeugdige Bjarne met zijn kleine genoegens. Er zat nu niets anders op. Emma was opgewonden en ze wilde niet de deur uit voordat er iets gebeurt was. Ze kwam half hijgend en schaars gekleed de woonkamer binnen en liet er duidelijk geen gras overgroeien. Ze duwde Bjarne achterover op de bank en begon haastig zijn broek los te knopen. Doordat hij wist dat ze haast had werd hij zenuwachtig en kreeg hij hem maar nauwelijks overeind.
Met goed gekozen argumenten wist ze hem opnieuw te bespelen. Voordat hij het wist zaten ze samen in een fonkelend liefdesspel, waar alleen door tijdnood een einde aan zou komen. Haar handen gleden over zijn lichaam, op zoek, bevestigend, strelend. Zijn lippen zochten haar lippen, onze ogen keken diep in de ogen-oceaan. De warmte en de haast zorgde voor een spanning die hij niet gewend was. Het lukte niet goed, maar daar maalde Emma niet om. Ze had gekregen wat zij zocht voordat zij weer op reis ging om de wereld te verkennen.
De tijdnood was Bjarne niet goed bevallen. Liever had hij er ruim de tijd voor genomen. Hij had er verder geen invloed op.
Emma had een druk bezet leven. De jeugdige Bjarne wist nooit goed waar hij aan toe was met haar. Na een kort maar hevig liefdespel trok ze haar blauwe jurk weer aan en verliet ze het huis door de zware voordeur. Half struikelend over haar eigen woorden, druk in de weer met haar kapsel.
Bjarne zwaaide door het raam met een heel apart gevoel van binnen. Het was een tijdelijk afscheid. Wanneer ze terug kwam zou er opnieuw tijd zijn. En dan zou zij eindelijk gaan beseffen hoeveel hij werkelijk van haar hield.
Bjarne keerde weer terug naar de woonkamer, warm van de liefde.
De schrijver Jan Boter belde.
“Bjarne, zou jij wat geld willen verdienen?”
“Ja, waarmee dan?” antwoordde Bjarne.
“Ik heb een klusje voor je, aanstaande vrijdagavond.”
Jan Boter vroeg of hij ober wilde zijn op een schrijversfeest dat in de stad gehouden werd.
Alhoewel hij er weinig tijd voor had, stemde hij er mee in. Bjarne kon er een zakcentje mee verdienen om eindelijk wat nieuwe kleren te komen. Het zou aanstaande vrijdag zijn. Er was iemand ziek geworden.
Plotseling kwam Frits de zwarte kater naar hem toe. Hij miste Emma en zocht wat troost bij Bjarne. Hij keek Bjarne aan of hij hem wilde waarschuwen!
“Doe het niet Bjarne! Doe het niet!” leken zijn blauwe ogen te vertellen.
“Ik heb het geld nodig Frits”; Bjarne begon steeds vaker tegen het harige zwarte dier te praten. Waar was Frits allemaal nog meer een stille getuige van geweest? Emma had een gecompliceerd leven.
Bjarne aaide Frits over zijn kattenkop en vertelde hem dat hij Emma ook miste.
Opnieuw rinkelde de telefoon in de woonkamer.
“Hallo Bjarne, je spreekt met Alex Huppelrat, student sociologie.
Ik vraag me af of jij nog belangstelling hebt om mijn vragen te beantwoorden voor mijn studieproject. Het duurt ongeveer een kwartier en we kunnen afspreken in de stad op het terras waar we elkaar de vorige keer zagen.”
Zijn stem klonk vriendelijk. Bjarne besloot er in toe te stemmen. Ze spraken af om elkaar de volgende dag om twee uur in de middag te ontmoeten in de stad.
Die zomerse vrijdagmiddag ontmoette Bjarne Gosse de vierentwintigjarige student sociologie Alex Huppelrat op een terrasje aan de Oudegracht in Utrecht. Alex was gekleed in een linnen korte broek, een donkerrood shirt en hij had een schoudertas bij zich. Na het bestellen van twee glazen verkoelende cola haalde hij uit de schoudertas een map waarin het vragenformulier zat.
“Het zijn veertien vragen Bjarne, je hoeft ze niet allemaal te beantwoorden. Ik schrijf zoveel mogelijk op.” Bjarne nam een slok van de inmiddels gearriveerde cola en hij luisterde aandachtig naar de eerste vraag die Alex rustig voorlas.
Alex Huppelrat had een aangename stem.
“Ben je weleens in contact gekomen met de politie, voor een overtreding of iets anders?”
Deze vraag kon de jeugdige Bjarne Gosse gemakkelijk naar waarheid antwoorden. Hij liet daarom een kort “Nee” horen.
Alex noteerde het antwoord en ging verder met de vragenlijst.
Het viel Bjarne op dat Alex een aantrekkelijke jongeman was.
“Zijn er andere mensen uit het gezin weleens met de politie in aanraking gekomen?” Deze vraag was moeilijker. Aarzelend liet Bjarne een “Ja” horen.
“Wie?” vroeg Alex kort. “Mijn vader, mijn jongste broer en mijn oudste zus”, zei Bjarne onzeker.
Er viel een korte stilte. Bjarne was zich volledig bewust van de situatie.
“Zou je ook willen vertellen waarom Bjarne?” De stem van Alex Huppelrat klonk zelfbewust.
Bjarne schraapte zijn keel en zei toen daadkrachtig:
“Nee”. Hij nam nog een slok van de cola. Hij had net als Gerard Vroeg dingen kunnen gaan verzinnen, maar dat kon hij niet. Dit was de eenzame waarheid. Alex drong niet verder aan.
Er volgde een aantal vragen over zijn fysieke gezondheid, die hij makkelijk kon beantwoorden. Alex schreef alles wat Bjarne antwoordde op en stelde dan de volgende vraag.
“Ben je weleens in contact geweest met de geestelijke gezondheidszorg Bjarne?“ Hij stelde de vraag met een aarzeling in zijn stem.
De tijd leek even stil te staan.
30 maart 2021
Geplaatst in de categorie: liefde
liefde
311
Geef je reactie op deze inzending: