Afscheid

“Heb je nog afscheid kunnen nemen? Nee..? Oh.. maar ben je niet bang dat je daar spijt van krijgt? Het blijft natuurlijk toch je vader.. Toch wel lief van je zus dat ze je even op de hoogte stelde.. Heb je nog contact met je zus? Nee? O. Je moeder, leeft die nog? Ook zwaar lijkt me.. voor je moeder.. op die leeftijd.. Het zal wel op je zus aankomen nu.. Ingewikkeld. Lijkt me zo moeilijk, geen contact, kan me er echt niets bij voorstellen.”

Anne, een kennis uit de buurt had via-via gehoord van het overlijden van mijn vader. Ze kwam even gedag zeggen en wilde me, tja wat wilde ze eigenlijk. Me sterkte wensen? Mijn vader die ik nooit vader heb genoemd. Die nooit een vader is geweest. In gedachten noemde ik hem Leopard. Naar een Duitse gevechtstank. Een zwaar gepantserd en bewapend oorlogsvoertuig dat rücksichtslos overal overheen dendert.

We zaten op de bank, Anne op de ene, ik op de andere. Allebei met een kopje koffie. Ik hoorde haar aan en het lukte me om rustig te reageren. Ik zei dat het goed is dat ze zich er niks bij kan voorstellen. Dat betekent waarschijnlijk dat ze een warme jeugd heeft gehad met liefhebbende ouders. Dat beaamde ze. Maar dat het in mijn geval totaal anders ligt. En dat geen contact voor mij absoluut noodzaak was. Van buiten rustig en redelijk, maar vanbinnen niet. Ik voelde boosheid en ergernis. Woede zelfs. Niet op Anne. Ik neem haar niets kwalijk. Zij heeft haar eigen beleving, invulling en ervaringen. Ik verwacht echt niet van iedereen begripvolle en tactische, invoelende reacties.

De ergernis, de woede die ik voelde kwam ergens anders vandaan. Ten eerste omdat er weer van alles boven kwam, alleen al door te denken aan vroeger en aan Leopard. Maar ook doordat ik weer geconfronteerd werd met de frustratie van het niet kunnen, maar ook niet willen uitleggen. Tenminste, niet even in een paar zinnen tijdens de koffie. Onbegrip en niet bij machte in het kort duidelijk te maken hoe verschrikkelijk mijn jeugd was en hoe ingrijpend de gevolgen zijn. Ook al is dat aan de buitenkant niet te zien, geeft een diep eenzaam gevoel. Net zo eenzaam als ik me vroeger als kind heb gevoeld. Hoe leg je uit dat twee zusjes door de situatie vroeger thuis met Leopard, geen contact meer kunnen hebben. Hoe hij alles vergiftigde. Alles kapotmaakte. Het was een wildernis: eten of gegeten worden. Verdeel en heers.

Bij de dood van je vader hoor je verdrietig te zijn. Of opgelucht misschien als er na een ziekbed een einde is gekomen aan zijn lijden. Maar ik wil dansen in de zon. Zingen. Voel me bevrijd. Alsof ik een zware jas heb uitgedaan. Hij is weg. Het is over en voorbij. Opgeruimd staat netjes. Dat had ik allemaal tegen Anne willen zeggen. Maar ik besloot die woorden voor mezelf te houden.

Context: Lone Wills, serie 2-7

eenzaamheid emoties overlijden

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 262